شاید که عمر حقیقت
از جنس همه عا شقانه ها ی تو
نبود
وقتی آوا ز همه سرزمین هایت
تکه تکه
به شب ت راج می روند
پرواز هیچ خیابانی
از کف د ست ها ی تو
نمی گذرد
دریا ی سرخ
از زخم شانه ها ی تو
آسمان را
دونیم می کند
نگاه کن
جمهوری خواهرا ن عشق
چگونه
به وا ژه ها ی تو تبعید
می شوند
شمشیرها ی آخته و
پاره ها ی درفش
در شا م د قیقه ها ی تو
با ما چه می کنند
به مرگی زلال می ا ند یشم
به کود کی ها ی کوچکت
ازعزا ی پنجر ه ها ی بیدا ری
تو ا زغم سقوط کدا م سینه
می گویی
د یگر نا م هیچ پرند ه ا ی
ا ز تب ر روزها ی تو
بر نمی گرد د
با ید برویم
ا ز وطن اردیبهشت و
مثل همه ترانه ها ی سبزت
ماییم و
پروازی مردا نی چنین
درمیا نه ا ت
درختا ن به زاد روز تو
می آیند /
کا بوس هزا ر سا له را د وبا ره معنا کن
محمود معتقد ی
بها ر ۸۷
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد