از آن بهمن تا این بهمن

سُروده ای از آبتین آیینه
برای آتنا ایرانبانویی که در بهمنی دیگر
ننگ ِ حجاب اسلامی را از سر پرتاب
هنگامه ای هنگامساز آفرید.

از آن بهمن تا این بهمن

از آن بهمن ِ بستر ِ بوف ِ کور
به این بهمن ِ گور شتافتیم چو مور

بهمنی آمد؛ در گذار ِ راپرین ِ دور
گردی را گرباد، گودالی را گرداب
گره ای را گسل ِ گسستگی گشتانید
هر جوش ِ جنبشی را گور
هر خیز ِ خیزشی را خاموش گردانید
آبشار ِ آه ِ در چرای ناچارگی و بیچاره ی بیچارگی
بر گونه های شکسته کندو گردید

آنگاه در خشکسالی ی خاموشی ی آزادی
آرزوهای برباد رفته بر چشمه های چکه ی اشک
نگار ِ هرنگاه را سوگوار سیاهگذار گشتاند
هر ستون ِ افروختن را ستون ِ دار آویختن
هر آویزه ای را گردن آویز،
هر پدید ای را در پستوی پنهان پرتاب کرد.

بهمن آمد؛ تا پیام ِ کسروی به پادشاه
بوف ِ کور ِ هدایت* را به هر نگاه
نشان بر شانه بنشاند
تا نشان دهد چگونه
تباهی و سیاهی اسلامی را
با نان و آب ِ مردمان ِ ایران
چونان درازای چهارده سده
جهانگیر جهاندار روان می گردانند

اسلام آمد تا زنان را مُردار
مردان را مرده خوار
در مُرداب، گنداب کند
تا مُرداب زایشگاه ِ تُندر ِ قرآن گردد
تا هیولایش هر دم از پُشت ِ پاشنه ی پا
تا پندار ِ پگاه ِ نگاه پرده کشی
چونان نشان ِ پرچمشان
بر هر سیمایی چنگ بکشاند
تا بر هر آواز ِ بیداری،
هر آتش ِ آزادی، هر آوای رهای
خون بگرداند؛
بر شیون ِ خون، خونروایی کند

اسلام آمد تا جن های قرآن به درآیند
دیوزاده هایی ستبر با سرکوبی اهریمنی
هر آرامش و رامشی هر سُرور و سروده ای را
از کام ِ مردمان بستاندند
سیاهگذاری و سوگواری،
گرسنگی و تشنگی را
داروی درمان بگردانند

امام آمد؛ تا درازای یک هزار و چهارسده ساله
حق ِ پیامبر، امامان، جانشینان و مسلمانان را بستاند
«حد و حدود» ِ ایرانیان را
بر پیشانی شان بنشاند
تا ترس و تاراج ِ اسلامی را
بر گستره ی نگاه ِ هر نگار نگین بگرداند
هر نگار را در بستر ِ دیوزاده های قرآن بخواباند
تن ِ تاراج شده اش را به دار بیآویزد
از بستگانش کارمزد ِ کامرانی
دامادی ی پرده درانی بگیرد
تا بازماندگان ِ شوریده ی دوگانه پرداز
سرگشتگان ِ میان ِ اسلام و ایران را
یگانه پرداز بکند
تا «امامت» را بر «اُمت» ِ همیشه مانده ماندگار،
تهی گشتگان را هیچ،
امام بر هیچستان شهسوار فرمانروایی کند

امام آمد؛ تا چهره ی هیچش
هیچی پیامبر ِ واپسین و امام نخستین
تا خود ِ بازمانده ی پس ِ پسین را
نشان ِ نشانه گرداند
تا آب، نان، هستی و روان ِ ایرانیان را
رایگان جیره بندی کند
هر جیره ای را جوجه ای در کام ِ اسلامیان بکشاند

امام آمد؛ تا نشان بدهد:
که ما فرزندان ِ درهم ِ میهن
میزبانان ِ بی هم ِ بهمن
چه «میزان» هیچ هستیم

امام آمد؛ تا بخت یار ِ شاهپور ِ ایرانی را
از مایان و شمایان بستاند
بدبختی ی گدایی ی اسلامی را
بر ما شهسوار گرداند؛
تا با «بهمن ِ عظیمی» باران ِ بازرگان را سیل
بختیار را از مرز بازرگان باز بگرداند
سپیدی بهمن را سیاه
بارش ِ باران را بیابان گرداند

امام آمد؛ او بیشتر از پنجاه واژه نمی دانست
تا با آن بیشتر از پنج هزار سال
دانایی ی سرزمینی را سرنگون
هستی اش را نیستسی گرداند
آنگاه این خط را «خط ِ امام»
این راه را، «راه ِ نجات»
«مکتب ِ ناب ِ اسلام» نام نهادند
«لاکن یک کلمه حرف دارم:
چنین نباشد که چنان باشد»
چنان باشد که چنین باشد

بهمن آمد تا روشنی از تاریکی جدا گردد
تاریک اندیشان ِ اسلام پناه و اسلام پرور
گردن آویز روشنگری
بر دیوان ِ تباهی شان فرو افتادند
تا رخشندگی ی روشنگری آزاد، آذرخش
تاراج ِ تن و تندیس، دروغ و دشمنی شان بر آدمیان
آشکار گردند

بهمن آمد؛ تا آتنا یک تنه در تهران
ایرانبانویی در ِ پس ِ آن بهمن (سی و پنجمین سال)
در هنگامه ی بهمن ِ مازندران
ننگ حجاب را
چون زرین تاج (طاهره قرة العین) از سر پرتاب کند
بسان ِ تهمینه ای بی تهمتن
با آهوبانوی آرزو
در میان ِ درندگان بسیجی و پاسداران ِ اسلامی
بر خیالهای بربادرفته خیابان ها
شهسواری رخشان، جولان دهد
تا گیره ی گلوله ی گلوها را بچکاند
شور ِ شورش و خیز ِ خیزش را آغاز،
خروش ِ خروشیده یِ واپسین شکست
آن بهمن ِ بورانی بی باوری را
اندرزگاه ِ این بهمن ِ بیداری
آواز ِ پرواز گرداند.

*نگین ِ نگاه به رُمان ّ «بوف کور» ِ صادق هدایت است؛ که به گفته ی آندره برتون بنیادگذار جهان بینی سوررئالیسم یکی از بیست شاهکار سده ی بیستم است.

بهمن 2552 ایرانی
فوریه 2014 ترسایی (میلادی)
گوتنبرگ- سوئد