اکنون بحث های زیادی بر سر حق آزادی بیان انجام می شود. تو گوئی قرار بوده، ترور کارکنان نشریه شارلی ابدو صورت بگیرد تا آزادی بیان به اسارت گرفته شود. از این پس نه تنها سانسور با استقبال و هورا روبرو می شود، بلکه خود سانسوری نیز به مثابه یک ارزش جای خود را در اذهان پر می کند.
سانسور و خودسانسوری مترادف می شود با تولرانس و احترام به نظر دیگران و در مقابل آزادی بیان مساوی می شود با خشونت و ترور!
گویا برای پرهیز از خشونت می بایست از آزادی بیان صرف نظر کرد.
بسیاری حادثه ای را که در 7 ژانویه در پاریس رخ داد با معادله زیر تعریف و تفسیر می کنند:
آزادی بیان، مساوی با توهین به مقدسات، مساوی با خشم و درنتیجه ترور.
اما همه می دانیم، تروریسمی که چندین دهه در دنیا حکومت کرده و هم چنان رشد تصاعدی می کند، از کجا آمده و نیازی به تکرار آن داستان نیست.
آیا شرفکندی و یارانش نیز به مقدسات توهین کرده بودند؟
آیا مسلمانانی که در سوریه و عراق و .... روزانه کشته می شوند نیز تولرانس نداشته اند؟
مثال بسیار است.
معادله اما، در واقعیت طور دیگری عمل می کند.
خشونت، مساوی با ترور، مساوی با باز- خشونت، مساوی با باز- ترور........ نتیجه: سانسور و نابودی آزادی بیان!
https://lalehhoseynpour.wordpress.com/
