خانه داشت فرو می ریخت
بساطِ شام را در باغچه چیده بودند
ما سفره را خالی می دیدیم
و آنها باورمان نمی کردند
میان ما سایه ای قد می کشید
هفتاد کتاب را به گواه گرفتیم،
لال مان پنداشتند
چاره ای نبود
از هزار پنجره که نگریستیم
باز خانه را ویران یافتیم
دل شکسته گان
بهنگام بدرود
به قهر
درِ خانه را سخت به هم می کوبیدند
از شوره زار این باغچه قصیلی هم نمی روید
اما
فواره ی بلندِ مهر
زلال بود
و ما جامه، خیس
باغچه را زیر و زبر می کردیم
شاید بزیر خاک
باغی نفس می کشید
شاید بزیر خاک
از تراوش فواره
ریشه ای را که نبود،
می یافتیم.
آتلانتا، شانزدهم ژانویه ۲۰۱۵
divanpress.com
