حرمت آزادی در قتل عام قلم
من چارلی هستم

حمله مسلحانه به دفتر مجله فکاهی

چهارشنبه هفت ژانویه ساعت یازده و بیست دقیقه صبح، شمال شرقی پاریس، مقابل ساختمان هفته نامه فکاهی «شارلی هبدو»
دو نفر سیاهپوش با صورت های پوشیده در حالی که مسلح به کلاشینکف و مسلسل هستند دو پلیس محافظ و نگهبان مجله را به رگبار می بندند و سپس وارد ساختمان مجله شده به طبقه دوم رفته و پس از پنج دقیقه رگبار مداوم ده نفر از هیئت تحریره مجله را می کشتد.
آنها در حالی که می گویند «انتقام پیغمبر را گرفتیم» از ساختمان خارج شده اند. از بین افرادی که به گلوله بسته اند، دوازده نفر کشته شده اند که دو نفر از آنها پلیس محافظ بوده اند، یازده نفر مجروح شده اند که حال چهار نفر وخیم گزارش شده است.

خدا بزرگ است

یکی از دو فرد مسلح به پلیس مجروح کنار پیاده رو که دستش را به علامت تسلیم بالا برده نزدیک می شود و به او تیر خلاص می زند. سپس هر دو «الله اکبر» گویان سوار بر اتوموبیل سیتروئن سیاهی می شوند و از آنجا دور می شوند.
کمی دورتر، چند خیابان آنطرف تر، در بلوار ریشار لو نوار، دو مرد مهاجم اتوموبیل را رها کرده و لباس سیاه و کفش ورزشی خود را بیرون آورده، پس از تغییر لباس و رها کردن اتوموبیل، قاطی مردم شده و از محل حادثه دور می شوند. فیلمی که به نظر می رسد از پشت بام ساختمان گرفته شده، دو نفر تروریست سیاهپوش را نشان می دهد. تاکنون هیچ گروه و سازمانی نظیر داعش یا القاعده مسئولیت این ترور خونین روزنامه نگاران را به عهده نگرفته است.
http://www.lemonde.fr/
کمی بعد، پلیس در ماشین به جا مانده، کارت شناسایی شریف کوواشی را پیدا می کنند. از رسانه ها اعلام می شود که تروریست ها، سه نفر بوده اند، دو برادر سعید (34 ستله) و شریف (32 ساله) کوواشی (ملیت فرانسوی) و جوان هیجده ساله ای به اسم حمید مراد نیز همراه آنان بوده است.
ساعت ده و نیم شب اعلام می شود که به شهادت همکلاسی هایش در فیس بوک، مراد سر کلاس تاریخ بوده و در ترور دست نداشته است. مراد هنگامی که توسط دوستانش خبر می شود به شهربانی رفته و حضور خود را تکذیب می کند. برادران کوواشی تحت تعقیب اند و تاکنون خبری از آنها نیست.

http://www.lemonde.fr/

حمله به (آزادی بیان و قلم) و تروریسم علیه دموکراسی

پلیس و نیروهای امداد خود را به محل حادثه می رسانند. رئیس جمهور و نخست وزیر و وزیر کشور در محل فاجعه حضور به هم می رسانند. رئیس جمهور این قتل عام را حمله ای به آزادی بیان می داند، حمله ای که تروریست ها انجام داده اند، حمله ای به حقوق بشر و دموکراسی است. او پنج شنبه را «عزای عمومی در فرانسه» اعلام می کند.
رئیس جمهور (فرانسوا اولاند) از (نیکولا سارکوزی) رئیس جمهور سابق دعوت می کند تا با هم گفتگویی برای «انحاد ملی» داشته باشند، (ژاک شیراک و ژیسکار دستن)، دو رئیس جمهور سابق دیگر فرانسه، این مذاکره و همفکری را به صورت تلفنی با او انجام خواهند داد.
مردم به محل حادثه رفته و آنجا را گلباران می کنند.
مردم در شهرهای دیگر از جمله تولوز در میدان بزرگ شهر به منظور همبستگی با هم و مخالفت با تروریسم اجتماع می کنند.
چهارشنبه شب، در میدان جمهوری پاریس، سی و پنج هزار نفر از ادیان و احزاب مختلف گِرد هم می آیند. هدف از این اجتماع بزرگداشت قربانیان ترور است و بزرگداشت «آزادی»
ظهر پنج شنبه، ناقوس های کلیسای نتردام به نشانه عزای عمومیبه صدا در می آید. اجتماع مردم زیر باران، در برابر کلیسای نتردام؛ در سکوت (و به جای اسلحه) با قلمی در دست، کف مردم در تحسین کشته شدگان و شعار «من شارلی هستم» اعتراضی گویا و بسیار با معناست.

خاموشی چراغ های برج ایفل

پنج شنبه شب به احترام خاموشی نابه هنگام اهالی قلم و کشته شدگان، چراغ های برج ایفل، در ساعت هشت شب خاموش خواهد شد.

یکشنبه ساعت سه بعدازظهر

فراخوانی جهت اتحاد ملی داده شده است. فرانسویان، مسلمان یا غیر مسلمان، همگی علیه ارتجاع و علیه تروریسم و آدمکشی و برای حفظ دموکراسی و دستاوردهای خونین انقلاب فرانسه با هم متحد می شوند و زیر چتر آزادی یکپارچه می مانند. خارج از محدوده ادیان و احزاب همگی در روز یکشنبه کنار هم راه پیمایی خواهند کرد و برای حفظ اتحاد ملت، با هم متحد خواهند ماند.