عقربه های ساعتم
روی زمانِ تازه است.
معنی ِ روزگار من
جان وُ جهانِ تازه است.
کیست درین کرانه ها
نام ِ ترا سرود کرد؟
چیست که سینه ی ترا
از تپش ِ ستاره ها
شعر سپیدِ رود کرد؟
سالِ خمیده ،در گذشت
سالِ خجسته، سر رسید.
عقربه های ساعتم
سوی پرنده ، پرکشید.
عاشقانه تر بتاب !
سالِ تازه را به خنده، واگذار !
شادیِ ترانه را به من.
گرچه دست وُ پای این جهانِ پیر
در میانِ هرچه تلخ وُ هرچه زشت
مانده همچنان، اسیر.
چشمِ ماهِ خواب رفته را به خنده، باز کن!
آسمانِ دلشکسته را
آبیِ نیاز کن !
تا ستاره ،سر فرود آوَرَد به پای آب
عاشقانه تر بتاب !
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
