کاغذ وُ مداد

پشتِ میز ساده ام نشسته ام.
پیش روی من ، مداد وُکاغذی ست.
از تو با گُلی که در کنار پنجره ست-
حرف می زنم.

همنشینِ قصه ی شبانه ام ، همین گُل است.
گل، مرا به خاطراتِ خطه ی شمال
گل، مرا به شورِ شعرِ جویبار
گل، مرا به عطرِ یک ترانه می بَرَد.

سرخوشم ازین مدادِ خسته ای که تا هنوز-
از تو وُ طراوتِ زلالِ چشم های تو
شاعرانه ،حرف می زند.

راستی، زکاغذم بپرس !
تا کجا وُ کِی؟
این مدادِ دلشکسته، عاشقانه حرف می زند.
reza.maghsadi1@gmail.com