داعش بدون پشتیبانی قدرتهای غربی و هم پیمانان منطقه ای اش نمی توانست ایجاد گردد. اینها انتقال جهادگرایان از 80 کشور دنیا به سوریه را تسهیل و امکانات مالی را فراهم نمودند، سپس آنها را آموزش دادند و مسلحشان کردند. مادامی که این جهادگرایان در برابر مردم سوریه و رژیم اسد(روشن بگویم که مسئول فاجعه کنونی در آنجاست) جنایت می کردند، کشورهای غربی چشمان خود را می بستند. داعش در حال اجرای طرحی مشابه طرح اتخاذ شده توسط نئومحافظه کاران و لیبرالهای مداخله گر برای سرنگونی مستبد لیبی، قذافی بود که باید با براندازی اسد ادامه می یافت. این امر آنها را قادر به اقدام برای جایزه اصلی یعنی براندازی رژیم ایران می سازد. با این حال، داعش هنگامی که الگوی پیاده شده توسط القاعده و طالبان را دنبال کرد، به مشکلی برای غرب تبدیل شد، آنها اسلحه هایشان را علیه منافع غرب در منطقه بکار گرفتند و برای تصرف میدانهای نفتی مناطق کردنشین تلاش کردند، اقدامی که جزئی از طرح نبود.
اگر چه داعش محصول سیاست سلطه جویانه غرب است، نسخه سنی خمینیسم نیز هست. آیت اله خمینی خشونت را در لباس دین تقدیس و ستایش نمود و جنایات سبوعانه رژیمش، الگوی داعش شد. جنایاتی که گردن زدن سران مخالفین و دیگران، اعدام زندانیان و مجروح ساختن آنها را شامل می شود(اعدامها بعد از کودتای ژوئن 1981 علیه من به 300-400 نفر در هر شب رسید و اوج آن در 1988 بود، زمانی که رژیم بیش از 4000 زندانی که در حال سپری نمودن احکام شان بودند را اعدام نمود).
خامنه ای، رهبر کنونی رژیم ایران، دکترین "پیروزی از راه ایجاد وحشت" (النصر بالرعب) را اجرا کرد و ایدوئولوگ رژیمش، مصباح یزدی گفته است: «اگر خشونت تنها راه دستیابی به هدف اسلام است، کاربرد آن لازم است». وی همچنین گفته است: «اگر جایی در بیابان خلوتی دور از چشم پلیس کسی به خدا و پیغمبر و اسلام اهانت کرد و شما دسترسی به پلیس در بیابان ندارید، اهانت به مقدسات اسلامی حکمش اعدام است و در جایی که تشکیل دادگاه برای چنین فردی میسر نباشد هر فرد مسلمانی موظف است شخصا اقدام کند.». این حکم، دقیقا همان چیزی است که البغدادی رهبر داعش در حال انجام آن است. نیازی به گفتن نیست که خمینی نمی توانست و داعش نیز نمی تواند جنایت هایش را حتی با یک آیه از قرآن توجیه نماید. آنها را به این چالش فرا می خوانم که حتی به یک آیه از بیش از 6600 آیه قرآن استناد کنند که حتی چنین توحشی را تحمل کند، چه رسد به اینکه اجازه آنرا بدهد. از دید قرآن، جنگ عملی شیطانی است و صلح و حقوق انسان نعمت هستند که با تجلیل جنگ و خشونت توسط خمینی (و همتایان سنی وی) در تضاد است. با این حال، در آینه داعش می توانیم رابطه ارگانیک میان بنیادگرایی اسلامی و عملکرد قدرتهای غربی را ببینیم. حال چه می بایست صورت پذیرد؟
تروریسم، محصول روابط سلطه است. مادامی که به اینگونه روابط پرداخته نشود، پایانی بر آن نخواهیم دید. داعش، یک پدیده داخلی برای سوریه و عراق نیست بلکه یک پدیده بین المللی است. ایالات متحده، اروپا، ترکیه، عربستان سعودی، قطر و سایر رژیمهای عربی حاشیه خلیج فارس، مجرمان ایجاد این هیولا هستند که هم اکنون منافع خودشان را تهدید می کند. راه حل را نیز باید در همکاری این بازیگران دید.
در حال حاضر، شهر کرد نشین کوبانی در سوریه تحت تهدید نیروهای داعش قرار دارد. داعش بخاطر دینشان، بعنوان اینکه آنها سنی هستند، درصدد نابودی آنها نیست، بکه بدین خاطر که می گوید: «کردها قومی ایرانی هستند بنابرین مرتد هستند»، درصدد نابودی آنها است. در اینجا شاهد پاکسازی مذهبی همچون پاکسازی "ایزدی ها" در عراق توسط داعش نیستیم بلکه شاهد پاکسازی قومی هستیم. ترکیه ترجیح می دهد که این شهر سقوط کند تا این امر باعث تضعیف "پ‌ک‌ک" و ایجاد امکان برای دستیابی به سیاست دیرینه خود یعنی احیای امپراطوری عثمانی شود. رژیم اسد نیز می خواهد که شهر توسط داعش سقوط کند تا بتواند به این منطقه حمله نظامی کند و خود را به عنوان قهرمان با تروریست به تصویر بکشد و بقای رژیمش را تضمین کند. هدف ایالات متحده نیز سر پا نگاه داشتن رژیمهای فاسد عربستان سعودی و دیگر پادشاهی های نفتی است. رژیم ایران هم می خواهد که شهر سقوط کند تا بتواند پناهجویان را نجات دهد تا خود را بعنوان مدافع مردم کرد به تصویر بکشد. در تمامی موارد می توانیم ببنیم که چگونه منافع ملی می تواند حقوق بشر را نقض می کند و زندگی انسان را بی ارزش بشمارد.
با این حال، ما همچنین در یکی از لحظات نادر تاریخی هستیم که دفاع از حقوق بشر در تضاد با منافع ملی هیچیک از این کشورها نیست. تمامی کشورهای دخیل در فاجعه سوریه که داعش مولود آن شد و تمام کسانی که مسئول فاجعه کنونی اند، نیازمند همکاری و توافق جمعی برای پایان دادن به کمک مالی و تسلیحاتی به طرفین درگیر هستند. ترکیه باید مرزهای خود را بر روی جهادگرایان ببندد و زمانی که کلیه کمکهای تسلیحاتی و مالی خشکید، سازمان ملل می تواند نیروهای حافظ صلح را از کشورهایی که منافعی در سوریه ندارند به این کشور گسیل کند. این امر نه تنها آغازی بر پایان یکی از سبوعانه ترین جنگهای قرن 21 ام است، بلکه می تواند جلوی افزایش خشونت بنام جنبش اسلامی را که حتی جوامع غربی را نیز به طور جدی تهدید می کند، را بگیرد. جهان اسلام این فرصت را بدست خواهد آورد که از اسلام بیان آزادی که معرف اصول کرامت انسان و حقوق بشر است، درس بیاموزد.
این مقاله در 5 آبان 1393 در گاردین منتشر شده است:
http://www.theguardian.com/
