سی مرغ تازه نفس وهمه مدعی میزنندبه سینه راه.مرغها دنیائی ازرنگ،نوع وجنسند.جوجه های تازه سرازخم درآورده،جوانک های باکله های پربادوبروت ورگهای گردن همیشه ورم آوده.تاکسی میگوید خرت به چند،هارت-هورتشان گوش فلک راکردمیکند.یکریزبه جاافتاده ترها نیش وکنایه وپوزخندمیزنند:
«ازرده خارج شده ها،کوتوان سنگ لاخ وصخرو پیچ وخم کج راه هارابالا رفتن!دورانتون تهش درآمده،خبرندارین!سدراهمون نشین،بکشین کنار،برین دنبال دوادرمون کسالتهاتون!چاردستی دنیارو چسبیدین که چی؟توفکرآخرتتون که چندون هم دورودیرنیست باشین!»
میانه سال ها دنیائی دیگر دارند. هر کدام خود را اقلیدوس زمانه می انگارد. مگر می شود بهشان گفت راه از آن طرف که شما می پندارید نیست. راه یلخی به راه زدن نیست. راه هزار پیچ و خم خاص خود را دارد. این راه میانبر زدن بردار نیست. باید روغنتان در این راه گرفته شود. تمام عصاره زندگیتان را به پایش بریزید که گاهی نازی بفروشد و عرض وجودی بکند یا نکند، آن هم نه برای هر مدعی تازه از راه رسیده طالب نام و نان. خود راه مرد راه رااز هزاران چو مائی بهتر می شناسد و کشفش می کند. باهزارعشوه ی نهانی ودوراز چشم مدعی ظاهربین هرازگاه براش جلوه ای میفروشدودرعوض به چارمیخ سلطه خودمیدوزدش.نیروواراده هرکاردیگری راازصفحه هستیش پاک میکند.این راه بلهوسی،سربه هوائی،دمدمی مزاجی،این نیزبگذرد ولاابالیگری بردار نیست.بایدچشم روی تمام مواهب دنیوی دیگربست. بایدباششدانگ تمام وجودودقت حرکت کرد.درپیچ وخم این راه چاه،چاله، پرتگاه،بیغوله وسراب فراوان است.راه این است ونه آن که اکثریت قریب به اتفاق شما میروید!حالااین اکثریت گول،خنگ وخرفت شستشوی مغزی شده،خودشیفته ی خود بزرگ پندار،همه چیزدان هیچ ندان،ستون فقرات کبرونخوت،به جای درخودباریک شدن،پوزخند میزنند، ریشخندمیکنند،لب ودندان وسرو شانه به تمسخرمی جنبانند.به عمق وجودخنجرمیکشند.چه بایدکرد؟هیچ!نادانی هزاربارازآگاهی نیرومندتر است.رهروان کج راه هزاران بار مقبول ترند.چه باید کرد؟هیچ! «گرمردرهی،میان خون بایدرفت»،خون دل خوردن وطی طریق کردن.باآن همه کج بحثی وکج راهی،بازهم راه نمایاندن ونشان دادن.مثل جماعت دشمن کیش بودن،به فکرنان ونام بودن،خواستارمیانبرزدن بودن همان ورخ باززدن راه همان ومثل هزاران اهل راه اولیه دیگرگم راه شدن،نشخوارکننده شدن.«عشقت به دست توفان خواهدسپردحافظ!»،دراین مرحله ازاین راه بلاخیزتوفان زاگریزیت نیست. دیگر مرگت را،فنایت را،خواب وخوراکت رادررفتن این راه می بینی ومیدانی.اگر این راه را نروی، کوخواب!ازترس کابوسهای همراه باخواب به راه وطی کردنش میگریزی!راه وراهگذرنباشد،نفس کشیدن،آرامش وهستی هم نیست.دراین مرحله دیگرجزراه وراهگذردرست راهی نمانده وبایدباتمام هستی رفت،درست هم رفت....
به نیمه راه نرسیده بادوبروت جوانکهافروکش میکند.سرکنارگوش یکدیگر میگذارندوپیچپچه میکنند:
«چن بارزندگی میکنیم؟پائین باشیم،کمرکش باشیم یابالای قله،چی فرقی میکنه!چورفتی،رفتی!ماکه دیگه نیستیم....»
هرکدام جفتی برمیگزیند،لانه ای دست وپامیکند،لقمه ای میجوید وجوجه هائی میکارد.شماتت شان نبایدکرد.قانون زندگیست.حرکت تاریخ راکه نمیشودتعطیل کرد.جوانهابایدبروندونسلهاودنیای درراه رابسازند. بگذاربروند....
مرغ های میانه سال قبیله،اندکی ازکمرکش راه گذشته چندتاچندتا ویکی یکی فروکش میکنند.خودراازتک وتا نمیاندازند.غیرطبیعی ترازهمه، ازهمه گریز،تک رووجنون زده ات جلوه میدهند،یامیکوشنددیوانه ات کنند تاازراه به درشدگی وواماندگی خودرا معقول جلوه دهند.لق لقه زبان میگیرند:
«این همه سنگ وصخره وسنگلاخ رو بریم که چی!گیریم به قله رسیدیم، که چی!گیریم گل دنیارو روسرمون بزنن،به چی دردمون میخوره؟ماکه دیگه به آخرخط رسیدیم وعنقریب عزرائیل میادسر وقتمون.گیریم دنیام مال ماباشه،به چی دردمون میخوره؟ما که رفتیم بگذاردنیام توآتبس بسوره وخاکسرشه.لقمه چرب وچیلی،تختخواب نرم ومعشوقه برگ گل،شراب ناب وگوشت استیک،فرداروکی دیده؟امروزو عشقه!مخمون مثل این یارو معیوب که نیست،تموم افتخارات راه وقله مال اون،مام رفتیم.....»
حالاسی مرغ شده سیمرغ.تک وتنهابالای قله وایستاده.تازه اول عشق است.هراس تنهائی مطلق دودمانش رابه بادداده.روی نوک قله دورخود می چرخد.نگاه همه جاگیرش برهمه جامسلط است.همه جارا می پاید: آخرین دست آوردانسان،آخرین ومدرن ترین سلاحهادرکارند،کشتارمردوزن وکودک بیگناه ومعصوم سراسرزمین رادرخودگرفته،ظلم وزوروجنایت حاکم مطلق است، هیچ جنایتکاری هیچ خدائی را بنده نیست.سیمرغ سرروی آخرین سنگ قله میگذاردودرخودمیگوید:
«تواین دنیای دیوانه ی ظلم وزوروجنایت چه کاری ازتوی تک وتنهاساخته است؟کاش همان ابتدای راه مثل دیگران دنبال جفتی ولانه ای ولقمه ای رفته بودی!....»
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
