سیمین بهبهانی، غزل بانوی شعر امروز ایران به تاریخ پیوست بی آن که از فردا گسسته باشد.
سیمین از آن پیشتر که داس ناگزیر مرگ بر سرو عمر پر بارش بگذرد، نیستی را با جانمایۀ شعرهای ماندگارش نفی کرده بود.
نخستین کتاب شعر سیمین: « سه تار شکسته » در ۱۳۳۰ (بیست و چهار سالگی شاعر) منتشر شد و کارنامۀ بعدی شعرش تا ۲۲ بهمن ۱۳۵۷ یعنی مجموعه های: جای پا، چلچراغ، مرمر و رستاخیز، او را در جایگاه نغمه پرداز پر شور کوچه باغهای عشق - که بی رهرو مباد - تثبیت کرد و تحسین سرشار خوانندگان جدّی شعر نثارش شد.
با پیروزی انقلاب ۲۲ بهمن ۱۳۵۷ سیمین بهبهانی تولّدی دیگر یافت. به کانون نویسنگان ایران پیوست و با توش و توان و مسئولیت پذیری بسیار، پیوسته بر آزادی اندیشه و بیان بی هیچ حصر و استثنا پای فشرد. خلاف آمدِ پی‌آیند‌های انقلاب، در چشم‌انداز غزل بانوی شعر امروز ایران پرده ای دیگر گشود: خورشید نقش پرداز آزادی و بهروزی که در کسوف مانده بود و ماند و شاعر، بردمیدنش را به جان می خواست. دفترهای شعرِ: خطّی ز سرعت و از آتش، دشت ارژن، کاغذین جامه، کولی، عاشق‌تر از همیشه و یک دریچه آزادی، همراه با سخت کوشیهای آزادیخواهانه‌اش سیمین بهبهانی را در این سالهای سرکوب پلّه پلّه تا جایگاه بلند سخنگوی وجدان یک ملت فرا بُرد که حقش بود. سیمین بهبهانی ایران را بیش از آن دوست می‌داشت که بی‌حرمتی‌های ماموران امنیّتی و ژاژ خواهیهای قلم بمزدان حکومت دینی او را از ادای دین به میهنش باز دارد. شعر سیمین بر کنار از ارزش‌های والای هنری، سطر های تابان تاریخگزاری روزگار ماست که دورنمای فصلها و نسلهای آینده را روشن می‌دارد.
سیمین بهبهانی در ساعت یک بامداد امروز، سه شنبه ۲۸ اَمرداد ۱۳۹۳ خورشیدی پس از شش دهه از عشق و آزادی سرودن در ۸۷ سالگی خاموشی گرفت تا از این پس شعرهایش در ذهن و زبان فرزندان این سرزمین باز خوانی شود. سوک سیمین همانا سوک فرهنگ و هنر ملی ماست و کانون نویسندگان ایران در تبعید در این ماتم اندوهگزار است.
کانون نویسندگان ایران «در تبعید»
۱۹ اوت ۲۰۱۴ میلادی
