ـ دیوارِ صوتی که شکست ،
درهٔ دریدهٔ بمب
دهان گشود .
میانِ توفانِ اخگروخاک
زیرِچترِسیاه خون ریز
ازترسِ جان گریزان .
از پشت سرشنیدم گربه ای ،
با میُو،میُو
انگاری نامِ مراصدا می زد .
نگاه به اوج تابیدم ،
همچون پرچمی سپید لرزنده
در باد می گریست ،
کبوتری زخمی بود این .
آنچه در سراسرِ حیات
دوست می داشتم
آری اکنون کبوتر ،
ازخط قرمز می گریخت
ازمیانِ کمانِ دام ودود وتَرکش . . .
مجید خرمی
نوزده مارس ،دوهزاروسینزده
فرانکفورت
