۱۵ سال پس از خیزش ۱۸ تیر

هم میهنان آرمانخواه!
هجدهم تیر ماه امسال در حالی فرا میرسد که زخمهای آن فاجعه خونبارپس از 15 سال هنوز تازه و نام سرکوب کنندگان آن خیزش واحکام سخره آور قضائی آن روزگار برای دهن کجی به شاکیان و
آزاد اندیشان بارها و بارها در ذهن ها تکرار می شود، که چگونه در دادگاهی فرمایشی همه فجایع و جنایات ماموران رسمی و غیر رسمی رژیم ندیده گرفته شد و فقط یک سرباز به جرم دزدیدن یک ریش تراش !!! محکوم گردید.!!!!

زنان و مردان ایرانزمین!
هجوم از پیش طراحی شده به دانشجویان برای در هم کوبیدن صدای اعتراض و آزادیخواهی جوانانی بود که براستی و بدور از باند های قدرت و فریبکاری های آن روزگار به میدان آمده بودند و نیروهای سرکوبگر، برای در هم کوبیدن و خاموش کردن صدای راستین آنان که صدای ملت ایران است به مقابله پرداختند که واکنش دانشجویان و مردم به میدان آمده برای دفاع از فرزندانشان شگفت آور غرورانگیز بود که با برخورد تند و خشونتبار نیروهای امنیتی روبرو شد.

عملکرد حاکمیت در بگیر و ببند و دستگیری و سرکوب معترضان آنچنان تند و وحشیانه بود که در مقام مقایسه از حمله ۱۶ آذر ۱۳۳۲ و از هجوم بهمن ۱۳۴۰ به دانشگاه تهران خشن تر و فاجعه بار تر ارزیابی شده است. نیروهای امنیتی همراه با افراد "خودسر" !؟ با هجوم به خوابگاه دانشجویان، بد تر از قوم مغول، آمدند، زدند، کشتند، بردند و به آتش کشیدند. آنها دانشجویان را با ذکر نام بزرگان دین، از پنجره های اتاقهای خوابگاه به بیرون پرتاب میکردند و با ایجاد دالان وحشت، دانشجویان بیگناه را مجبور می کردند به عبور از بین مامورانیکه در دو طرف صف بسته و باطوم بدست آنانرا بیرحمانه کتک میزدند و دانشجویان را بدلیل دفاع از خود بازداشت کرده و با خود می بردند.

هم میهنان
در خیزش ۱۸ تیر ۱۳۸۷ دبیر و چند تن از هموندان و تعدادی از هواداران حزب ملت ایران به اتهام برنامه ریزی و برپایی این خیزش در نخستین روزها دستگیر و زندانی شدند و بدنبال آن منجر به احضار دیگر یاران حزبی و به زندان انداختن آنان گردید که این دستگیریها بخشی از بازداشتهای گسترده و بگیر و ببند در آن دوران بود.

بی تردید نام عزت ابراهیم نژاد شناخته شده ترین جان باخته آن فاجعه از نام آشنا ترین نام هاست اما جان باختگانی همچون سعید زینالی هستند که خانواده شان همچنان از سرنوشت فرزند خود بی اطلاع هستند و نام و خاطره شادروان اکبر محمدی که به واسطه آن خیزش به زندان بلند مدت محکوم شد و سالها بعد در پی اعتصاب غذا و ایستادگی بر آرمانها از میان ما رفت هنوز زنده و پاینده است.

بی تردید نام و خاطره سازمانها، گروههای سیاسی، دانشجوئی و آرمانخواهانی که به میدان آمدند در یاد و خاطره ها
باقی است و هیچگاه ملت ایران آن را فراموش نخواهد کرد. و این فاجعه از چشمان اگاه و تیزبین کوشندگان راه آزادی نیز دور نخواهد ماند.

حزب ملت ایران بر این باورست روزباوری های سخره آور عافیت طلبانه, راه به جایی نداشته و نخواهد داشت، پایندان پیروزی ملت، همانا همبستگی ملی نیروی پایان ناپذیر ملت ستم کشیده ایران برای بازپس گیری حقوق واقعی ملت خواهد بود.

یاد و خاطره جان باختگان راه آزادی گرامی باد.
بر چیدن زندان سیا سی خواست ملت ایران است.

دفتر اروپائی حزب ملت ایران
18 تیر 1393 خورشیدی