بدرقه‌

کلمات تب می‌‌کنند،
وقتی
اندوه ندیدنت
تا انتهای شعر بدرقه‌ام می‌‌کند
و من، کودکانه
نقطه ی گمشده‌ای را بهانه می‌‌کنم
تا به ابتدای شعر باز گردم
و شعله‌های درون ام را بسوزم.
بسوزم مثل مردمی
که بی‌ گاهان
باغ‌های معلق بابل را
در آواز‌هاشان نقش می‌ زنند
و ناگهان
در بهت خیابان ها خاکستر می‌‌شوند.
کلمات تب می‌‌کنند
وقتی
اندوه ندیدنشان
ته‌ مانده ی زندگی‌‌ها را بدرقه می‌‌کند.