انتخابات افغانستان؛ رفراندم بودن یا نبودن طالبان بو

دمکراسی نشانه های زیادی دارد و استفاده از این واژه برای جوامع سیاسی و اجتماعی کشورهای آسیای میانه وعموم خاورمیانه ، می تواند واژه زود هنگامی آن برای جوامع باشد، که البته چنین نیز هست و هنوز زود است که از دمکراسی در آن جا ها سخن گفت. کاربرد چنین واژه ای فعلا هیچ تناسبی با کشورهای مورد نظر ندارد. اما اگر ملتی گزینه انتخابات ریاست جمهوری و اساسا دفاع از حق و قانون رای را در برابر مراجع و نهادهایی که با هر دلیل با پدیده رای گیری و انتخابات مخالفند انتخاب کند ،خود گامی به سوی رشد و دمکراسی خواهی است . در انتخابات ریاست جمهوری اخیر در افغانستان ، ملت افغان راه رشد و دمکراسی را برگزید، هر چند با اتفاق و انجام آن در حوزه اجتماع و سیاست فاصله آشکاری دارد. در انتخابات اخیر، مردم افغانستان استقبال کم نظیری را در تعیین ریاست جمهوری خود به نمایش گذاشته اند. چنین استقبال گسترده ای، نشانه خوبی است برای آینده افغانستان. حضور در انتخابات این امید را برانگیخته است که مردم سختی دیده افغانستان قصد دارد با میراث و سنت ضد علم و دانش و ضد دمکراسی طالبان که در سالیان اخیر اقبال آن در جامعه این کشور رو به افول و خاموشی نهاده برای همیشه وداع کند. قطعا این پسا طالبانیسم بدان مفهوم نیست که ملت افغان از دین و مذهب فاصله خواهند گرفت. چنین رویکردی به معنای دوری از سیاست های تندروانه و بنیادگرایانه حکومت دینی طالبان است ، نه بیشتر. حضور گسترده مردم در پای صندوق های رای بی تردید دشمنان پیشرفت ملت افغان را خوشحال نخواهد کرد، آنانی که راه بر دختران دانش آموز می بستند، مدارس را به آتش می کشیدند و از حضور زنان در اجتماع جلوگیری می کردند و در یک کلام از هر چیزی که بویی از دانش و علم و پیشرفت داشت را بر ملت افغان حرام می دانستند، آنان از این رویکرد ملت افغان ترسناکند، چرا که آنان بازندگان واقعی این انتخابات بوده اند.

چه کسی انتخاب می شود و بر کرسی ریاست جمهوری این کشور خواهد نشست؟ هنوز نتیجه انتخابات معلوم نشده است. اما این پرسش در برابر این که مردم این کشور بین شرکت نکردن ( با همه ی وحشت آفرینی ای که طالبان از ترس حضور مردم در پای صندوق ها به راه انداخته بودند) ؛ و حضور در انتخابات، حضور خود را فعالانه اثبات کردند، کم اهمیت است. در این مرحله از تاریخ کشور افغانستان، پرسش اصلی به شکلی ناگفته رفراندم بودن یا نبودن طالبان بود. این موضوع بیش از انتخاب خود رییس جمهور مهم بود. مردم اقغان با حضور خود در پای صندوق ها ، نشان دادند که پیام و خواست اصلی تاریخ را خود به خوبی دریافته اند. پس از این، تفکر و حضور طالبان به دور افتاده ترین مناطق ترین عقب، خواهد نشست، راه آنان در نهایت با شکست و فراموشی همراه خواهد بود. با چنین شکستی، امکان بازگشت آنان هم چون یک بدیل سیاسی و حتی دینی به جامعه در حال رشد افغانستان دیگر ناممکن به نظر می رسد. آری، افغانستان بین تیره گی و سیاهی، راه روشن امید را برگزید