آب مست و باد مست و خاک مست و نار مست

آب مست و باد مست و خاک مست و نار مست.
مولانا
*

زندگی گاهی بهاری می كند
دل کبوتر می شود
هی بی قراری می كند.
بوسه بر بید برهنه می زند
باران مست.
بید مست و باد مست و بوسه مست و یارمست
نرگسی، عاشق شده بر زلف چوپانی جوان
سیب سرخ عشق
می چرخد میان آسمان.
سیب مست و سرخ مست و نرگس گلزارمست
بیشه خوشبو می شود
از نفس های دو تا آهوی آه
هدهدی، می نوشد از لب های برکه،عطر ماه.
داركوبی نغمه های زندگی را می زند مستانه بر طبل درخت.
تا نشیند شاه شاهان، جغد،
بر فراز كنده ای بر روی تخت.
شاه مست وماه مست و خفته و بیدارمست.
دست های آدمی،
چون شاخه های كاج باغ
لانه می بندد برای جوجه های یك كلاغ.
باغ مست و زاغ مست و واژه و گفتار مست

آدمی، چون رود، جاری می شود
گل گل جانش، بهاری می شود
آدمی، شادی كنان، چون آبشار
شرشر جانش، فشاند بر بهار.


زندگی سبز بهاران می شود
آدمی رقصان چو نور
آدمی خندان چو رنگ
شاد شادان
شاد شادان
شاد شادان می شود
قطره ای،
از قطره های مست باران می شود.

سبز باشید
محمود کویر
نوروزان هزار و سیصد و نود و سه