۹۲

سالی دگر،
نوآذین
از راه می رسد
و چرخهای خاکی گردونه ی زمین
در سنگلاخ دایره ای خونین
رقص دوباره ای را
آغاز می کند
*
فواره ای از آتش
در آسمان بندر، می تازد
و سالِ شوم کهنه چو گژدم
آرام و رام پوست می اندازد
در قیل و قال و هلهله ی مردم!
اما
درپشت این هیاهو هیچ نیست
جز رعد جنگ و برق خشونت
جز ترس و مرگ و تنهایی!

انسان،
تنها تر از همیشه
روی پلی شکسته و مویین
وارونه روی یکدست،
ایستاده است
و شاهد سفاهت وخویش است!
هفدهم مارچ 2014