پیشگیری ورود به احمدآباد

به نام خداوند جان وخرد
بر همگان روشن است که در مذهب ما شیعیان حضور در آرامگاه رفتگان و خواندن فاتحه و گذاشتن گل به روی مزار آنان کاری مستحب و مقرون به ثواب است و این عمل درباره متوفای موردعلاقه چه از نظرخ ویشاوندی و دوستی یا از جهت ارادت ویژه در ظرف یک سال تکرارشدنی است. حالا اگر شخصی که به ابدیت پیوسته، کسی باشد که بزرگ ترین خدمت را به کشور و هموطنان خود کرده ،حضور در آرامگاه وی و ادای احترام نسبت به او یکبار در ظرف سال نه تنها مستحب موکد بلکه از لحاظ وظیفه ملی می تواند واجب شمرده شود. اکنون بحث ما در این است که چند سال متوالی است که افرادی از مردم این کشور اجازه ندارند به احمدآباد بروند و باحضور در آرامگاه زنده یاد دکتر محمد مصدق فاتحه ای برای روح پرفتوح وی بخوانند.آیا این ممانعت برای چیست؟ آیا حکومت بیمی از این کار دارد؟ چرا حکومتی که خود را مستقر بر مسند زمامداری می داند و بر استحکام آن پا می فشارداز این موضوع واهمه دارد؟ آیا حکومت چنان ضعفی در خود می بیند که از گردآمدن عده معدودی از افراد حق شناس در احمدآباد آن هم برای ایفای یک وظیفه ملی احساس خطر کرده، هراسناک می شود و از رفتن به آن جا ممانعت به عمل می آورد؟ اگر حکومت این اندازه دچار ضعف است که ازحفظ امنیت احمدآباد باحضور افرادی معتقد و فرهیخته عاجزاست چرا برای تقویت بنیه امنیتی خود اقدام نمی کند؟
از ین گذشته چرا حکومتی که از دلارهای نفتی هزینه های فوق العاده خود را تامین و به کشورهای دیگر نیز از همین مجرا حاتم بخشی های کلان می کند و تا کنون بیش از ۱۲۵۰ میلیارد دلار از این مخازن زیرزمینی بهره مند شده است نسبت به احیاء کننده این ثروت ملی و بیرون آورنده آن از چنگ پر زور سیاست استعماری حق ناشناسی می کند؟ مگرا ین دست اندرکاران حکومت نمی دانند که پیش از ملی شدن صنعت نفت به وسیله شجاعت و پایداری دکتر مصدق، کشور ایران به فقر و ناداری روزگار می گذرانید و در بسیاری از کارهای اساسی از جمله سازمان برنامه کمیتش لنگ بود؟ آیا تا این حد می توان ناآگاه بود که انگلیس هاچه اندازه کوشیدند که لایحه گس-گلشائیان را در مجلس شورا به تصویب برسانند و برحسب تمدید ۶۰ ساله قرارداد نفت در زمان رضاشاه تا سال ۱۳۷۲ فقط ۱۸ سهم از عوائد شرکت نفت رابه ایران بدهند؟ آیاآن کس که هنگام ریاست کمیسیون نفت در مجلس شورای ملی با سماجت و اقامه دلیل و سرسختی، بطلان این قراردادالحاقی را به تصویب اعضای کمیسیون رسانید و قانون ملی شدن صنعت نفت را به جای آن در همین کمیسیون با مخالفت ها و جار و جنجال ها از تصویب همین کمیسیون گذرانید کسی غیر از دکتر محمد مصدق بود؟ حال آیا وظیفه حکومت این است که به جای حقگزاری و بزرگداشت ازین مردشریف و وطنخواه، چنان که رسم ملت های بیدار و کشورهای متمدن جهانی در تجلیل از خدمتگزاران ملی خوداست، از حضورمردم در آرامگاه مصدق جلوگیری به عمل آورد؟
این اقدامات حق ناشناسانه در تواریخ ثبت و ضبط خواهد شد و نسل های آینده به داوری خواهن دنشست که درین عصر، به ترقی خواهی و پیشرفت کشور و ملت ایران دلبستگی وجود نداشته و باچنین کاری خواسته اند بگوینداین عاقبت وطن گرائی است. بسیار جای شگفتی است که گردانندگان دستگاه حکومت که کودتای ۲۸ مرداد را سرآغاز واپس ماندگی و بدبختی ملت ایران می دانند و ازین بابت آمریکائیان را که درین فاجعه شرکت داشته اند شماتت می کنند به چه جهت نسبت به گرامیداشت مصدق که این ناروایی ها و ماجراها بر سراو رفته است، مخالفت می نمایند. خدایا زین معما پرده بردار.
در پایان از خداوند باری تعالی خواستارم که توفیق فراگیری اخلاق حسنه از آن جمله قدردانی و سپاسمندی نسبت به خدمتگزاران فداکار ملت را به همه ما عطا فرماید.

تـهران -۱۷ اسفند۱۳۹۲ – ادیـب بـرومــنـد
رئیس شورای مرکزی جبهه ملی ایران