سی ام فروردین ماه چون پار و پیرار گرامی می دارم خاطره ی پدرم زنده یاد
دکتر ابوالحسن فرهودی را:آن عاشق دانش و پژوهش،
استاد نمونه ی دانشگاه علوم پزشکی تهران و بنیانگذار ایمونولوزی بالینی در ایران.
ماندگار باد خاطره اش و پر بار مسیر کار و تحقیقش!
در پایان رجوع می کنم چون همیشه به شعر: که چون ناگوار خبر رفتنش رسید،قلمم تلخی نبودنش را که چشید، بر دفتر قطره های اندوه را چنین چکاند:
زمان گذشت بی صدا ز فصل ِ با تو بودنم
غزل شکست در گلو و مویه شد سرودنم
نه گاه ِبا تو بودنم، خبر شدم ز چند و چون
نه این زمان که می رسد خبر ز بی تو بودنم
تو رفته ای شنیده ام، به نا کجا، به ماورا
نه! باورم نمی شود! دریغ زین شنودنم....
ویدا فرهودی
