فقيرِ مسئول

نديده است هرگز
باران را
نچشيده است نان را
نمی‌شناسد جامه دان را
باور ندارد
سهم خود از زمين و آسمان را
فقط يک چيز دارد
دردِ بی‌درمان را !

در حالِ مرگ می‌گرید . . . شاید
گونه‌هایش قابلِ کِشت شوند
تا به سهمِ خود فراهم کند
آينده‌ی ديگران را !