نامه ای برای چشم هایم
«بس است باران، بانوی روزهای آفتابی !
غمگینی ات را به ابرهای آسمان بده تو که مهربانی ات را بی دریغ می بخشی
بگذار شکوفه های بادام را ببینم و بروم»
نامه ای برای لبهایم
« بخند به سلامتی انسان
و بریز شیرینی سرخ را در جام جانم.
بگو! بیافرین شعر- جان کلامت را
و عطش شنیدن را سیراب کن
می پرستم پیاله های خالی را که از شورِ بوسه های تو پر می شوند.»
نامه ای بی عنوان
« دست هایم گرم شده اند ولی نمی سوزند
خورشید روزهای سرد!
ماه تاب من!
ببخش که گاهی اخم می کند آسمان به پیشانی ات
و دیر می دمد صبح منتشر ،
هر شب ، خواب می بیند آسمان ،که به او نگاه می کنی
و هر بامداد، آفتابش را به امید تو راهی می کند»
نامه ای برای دست هایم
« نشانم بده کبوتران را که پیغام هایم را درست می رسانند
می خواهم آب که می خورند ، قوس سپیدشان را ببوسم
بوی گرمشان را دوست دارم.
منعم نمی کنند
آزارم نمی دهند
کوچکند ولی وسیع
شرم می کند دریا از کشتی هایی که به مقصد می رساند
هیچ چیز هیچ گاه از دست های تو نمی افتد
حتی زمین را هم ننوازش می کنی»
نامه ای به پستان هایم
دور باشم یا نزدیک فرقی نمی کند
آتش هوس ناک به جام جانم می ریزند
بلورهای سوزان
برف- باران لغزان
معصومیت کودکی را در شکاف پستان های تو می خوابم
«بوی شیر تازه » را می شنوی؟
بوی روزهایی که آرزویت را داشتم
روزهایی که می خواستم پنهانم کنی
و گم شوم در لابه لای سفید و صورتی
بگریم، مرد بودنم را در دست عفریته های پرغبار
کاش پیش از این ها بودی
پیش از این روزگار درماندگی که پناهی امن می جستم و نبود
چشم های تا ابد سیاه، منعم می کردند.
نمی گذاشتند کودکی کنم
ولی من ، کودکی بودم که پناهی جز پستان مادر، نمی داند
تو آمدی و من بغض های فروخورده،
و کودکی های سرکوب شده ام را
در بستر سینه ات گریستم بانو!»
نامه ای برای کمرگاهم
سکوت می کنم.
به احترام زبانم که لال شده است
نمی خواهم فکر کنم
نمی خواهم چیزی بنویسم
دلم می خواهد چون نطفه ای تازه پیوسته در تو بخزم
آرام گیرم.
و با صدای لالایی ات بخوابم.
دریا را غرق می کنی در خودت
آبی آرامش، طوفان خشم، آتشفشان خواستن
آب و آتش را فراهم آورده ای
و روزی که دور نیست جرغه ای را در خویش می پرورانی »
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
