مجسمه ی باستیل

مجسمۀ بالدار میدان باستیل
ثابت نیست، گردان است
چون رصد خانه ای
بر فراز آن پایۀ بلند
که تاریخ جنبش دستها از آن خیز گرفته
تا کتیبه هارا درامنیت بخواباند

رو به اُپرا باستیل
بالرینی است، که در برنامۀ رقص خم شده،
رو به ایستگاه قطار های جنوب
راهبی ست
با شاحه زیتونی در دست
که به سفری به سوی هیچ می رود،
رو به بولوار هانری چهارم
دونده ایست
مشعل المپیک می برد
رو به ازدحام خیابان روکت،
محلُه ی رستورانها،
پیشخدمتی ست
حلقه گلی
برای تزئین روی میز می برد

مجسمۀ بالدار میدان باستیل
شب که میشود
یکپارچه طلای ناب
گلدسته ایست
گوش های رود سن
آوایش را می برد

مجسمۀ میدان صبح
که از زیر آوار شب
زن و مرد آزادیش سرزده
و به سوی درهم شکستن زندان پیش میروند