majidsedghi@yahoo.com
درخبرها آمده بود که خانه ی زنده یاد غلامحسین بنان استادمسلم آواز ایران هم به فهرست بلند ویران کردن خانه های تاریخی تهران پیوست تا به نقل از خبرگزاری میراث فرهنگی به جایش یک ساختمان بلند سیمانی سربه فلک گذاشته شود. این خانه ی تاریخی درنیاوران بلندی های جمال آباد نبش کوچه مینا پلاک شماره ی دوازده قرارداشت و بنان از سال 1354 دراین خانه ی دوطبقه که گفته می شد ایوانی رو به بلندی های دماوند داشت زندگی می کرد.
البته بی اعتنایی و سهل انگاری در پاسداری از ارزش های تاریخی وفرهنگی از سوی حکومت اسلامی ایران چندان عجیب نیست و سابقه ای دراز مدت دارد .و این درحالی است که ارج نهادن به خانه ی مشاهیر در بیشتر کشورهای جهان – وبه عنوان نمونه در فرانسه – یک وظیفه ملی بشمار می رود. این واقعیتی است که در جمهوری اسلامی هیچگونه تلاشی برای تداوم هویت ملی نمی شود و اصولا پایه وبنای این حکومت بر گسترش بی هویتی درکشور به بهانه ی اسلام گرایی بوده است . نخستین اقدام حکومت پس از استقرار برکشور – البته به یاری دوستان غربی و عربی - ویرانی بناهای قدیمی درتهرا ن وشهرستانها و از جمله مقبره رضاشاه بود که به د ستورجلاد خونخواری به نام خلخالی ویران شد به این بهانه که پیکر پدرشاه ایران در آنجا قرارداشت .
بوی جوی مولیان آید همی
خانه ی زنده یاد بنان تا امروز آخرین خانه ای است که به دست ویرانگران فرهنگ و هنر خراب شده است ولی مسلما آخرین آنها نیست .هرچند امروز از آن خانه ی زیبا چیزی باقی نمانده ولی می توان صدای مخملی بنان را از ورای ویرانه ها شنید که می خواند : بوی جوی مولیان آیدهمی / یاد یارمهربان آید همی ....
شاید این خبر تلنگری بود به شیفتگان فرهنگ و ادب ایران که از ورای ویرانی خانه بنان باردیگر یاد اورا زنده بدارند و نگذارند تا یاد بنان در خاطره ها محوشود.
ابوالحسن بنان متولد اردیبهشت 1290 درتهران از سالهای 1321 تا دهه ی 1350 در زمینه ی موسیقی ملی ایران فعالیت داشت . او عضوشورای موسیقی رادیو استاد آواز هنرستان موسیی تهران و بانی انجمن موسیقی ایران بود .پدرش کریم خان بنان الدوله نوری و مادرش دخترشاهزاده رکن الدوله ( برادر ناصرالدینشاه ) بود. از شش سالکی به خوانندگی و نوازندگی پیانو پرداخت . مادرش پیانو خوب می نواخت . اولین استادش پدرش بود و دومین استاد مرحوم میرزا طاهرضیائ ذاکرین رثانی و سومین استادش مرحوم ناصرسیف بود.
از سال 1321 صدای بنان همراه و با همکاری تعده ای از هنرمندان رادیو تهران به گوش مردم ایران رسید .
سرود جاودانی ای ایران
روح الله خالقی ( از استادان موسیقی ایران ) بنان را در ارکستر انحمن موسیقی شرکت داد .خالقی نوازنده ویولن و آهنگساز سرود ای ایران بود . این سرود یکی از مشهورترین سرودهای میهنی و ملی گرایانه ایران است بنان این قطعه میهنی را در سال 1323 در آواز دشتی برروی شعری از حسین گل گلاب خواند که تقریبا درهمه شعر از واژگان فارسی استفاده شده است . نخستین اجرا در 27 مهر 1323 در دانشکده افسری بود . احراهای دیگر مربوط به سالهای 1337 تا 1342 در برنامه گلهاست که بنان این سرود را خواند .
جالب است بدانید که پس از ا نقلاب ننگین جمهوری اسلامی ایران درسال 1357 چند تن به جرم همکاری در تهیه این سرود زندانی شدند و خواندن آن جرم محسوب شد اما پس از مدتی برای تهییج سربازان در جنگ ایران و عراق از آن استفاده شد !!
زنده یاد بنان درسال 1332 به پیشنهاد شادروان خالقی به اداره کل هنرهای زیبای کشور منتقل شد و به سمت استاد آواز هنرستان موسیقی ملی به کارمشغول ودرسال 1334 رییس شورای موسیقی رادیوشد . بنان از ابتدا دربرنامه های گلهای جاویدان و گلهای رنگارند و برگ سبز شرکت داشت و برنامه های متعدد و گوناگون دیگری از این خواننده بزرگ به یادگارمانده است .
آماج بلا
در 27 آذر 1336 وقتی بنان با اتومبیل شخصی در جاده کرج مشغول ر انندگی بود با کامیونی تصادف کرد و دراین سانحه چشم راست خود را از دست داد و از عینک دودی استفاده کرد. شادروان ابوالحسن وزیری شاعرغزلسرا و دوست نزدیک بنان شعر زیر را تحت تاثیر ان موضوع سرود :
آماج بلا حز دل ارباب هنرنیست / سرخط امان داده قضا بی هنران را/ می خواست که در چشم هنرنورنماند / آسیب رسانید اگرچشم بنان را ....
از ماندگارترین ترانه های بنان می توان از این ها نام برد :آمدی جانم به قربانت - الهه ناز - بوی جوی مولیان آید همی - یار رمیده - می ناب - خاموشی - مراعاشقی - من از روز ازل و....
بنان هشتم اسفند 1364 دربیمارستان ایران مهرتهران درگذشت و برخلاف وصیتش که گفته بود در گورستان ظهیرالدوله به خاک سپرده شود در دهم اسفند در امامزاده طاهر کرج دفن شد.
