سی سال از اجرای اجباری نمایش انتخابات در ایران میگذرد. در این سی سال نزدیک به سی بار رژیم اسلامی مجبور شده است به مناسبتهای مختلف به اجرای این نمایشنامهی تحمیلی تن بدهد. میگویم تحمیلی چون انقلاب ضد سلطنتی بهمن این نمایش را به رژیم تحمیل کرد. اگر بخواهم دقیقتر بگویم، تم جمهوریت و پیآمدهای آن، تحمیل انقلاب بهمن، در نمایشنامه ی ولایت فقیه بود. خمینی تن به جمهوری داد تا گریبان حکومت اسلامی سرمایه را از شر دموکراسی نجات دهد. خمینی به صراحت تمام گفت نه جمهوری دمکراتیک، نه جمهوری دموکراتیک اسلامی، جمهوری اسلامی نه یک کلمه بیش نه یک کلمه کم. به بیان دیگر خمینی دفع افسد- دموکراسی- با فاسد- جمهوری- کرد. هر چند از همان ابتدا با اسلامی کردن جمهوری، این مفهوم را از معنای سیاسی و عرفی خود تهی کرد و بعدها نیزبا عبارت دینی- فقهی امت همیشه در صحنه کوشید مفهوم دموکراتیک شهروند را از ذهن و زبان جامعه واپس رانده و سرکوب کند. اکنون پس از گذشت سی سال در آستانه ی دهمین دوره ی نمایش انتخاب ریاست فرمال جمهوری قرار گرفته ایم. می گویم ریاست فرمال و منظورم اشاره به هر دو معنای این واژه است، یعنی صوری و رسمی، زیرا ریاست واقعی در نظام اسلامی از آن نهاد ولایت فقیه است، نه رئیس جمهور. حکومت اسلامی در شرایطی به چگونه گی اجرای نمایش انتخابات ریاست جمهوری می اندیشد که بهار هشتاد و هشت را با شعار اصلاح الگوی مصرف و سپردن امنیت داخلی به سپاه آغاز کرده است. به عبارت دیگر تلاش برای حل بحران اقتصادی با یورش به نان و سطح معیشت مردم، و سرکوب شورش ها و اعتراضات مردمی بیش از پیش سرلوحه ی حکومت اسلامی سرمایه قرار گرفته است. حکومت بخوبی دریافته که سال پیش رو سال تشدید پیکار طبقاتی در دو جبهه ی کار و سرمایه و حاکمیت سیاسی و جنبش های اجتماعی- طبقاتی است. در نتیجه رسالت و تکلیف رئیس جمهور بعدی از هم اکنون مشخص و تعیین شده است، مدیریت بحران و سرکوب. بر این پایه به باور من انتخابات دهمین دوره ی ریاست جمهوری فاقد هرگونه توهم مازاد سیاسی است. بنابر این با توجه به رشد بیگانگی سیاسی، دور از انتظار نیست که دهمین دوره ی اجرای نمایش انتخابات ریاست جمهوری، به نمایشی با کم ترین حضور مردم در پای صندوق های رأی تبدیل شود. هر چند این امر از نظر سیاسی می تواند بسیار با اهمیت و با معنا تلقی شود، اما به هیچ وجه کافی نیست. عدم حضور گسترده ی رأی دهنده گان با اهمیت است زیرا حکومت خون و سرمایه ی اسلامی در شرایط کنونی بیش از هر زمانی نیاز به نمایش حضور مردم در پای صندوق های رأی دارد، نا کافی است زیرا هرگز نمی توان با بی تفاوتی سیاسی و تحریم انفعالی هیچ حکومت استبدادی را به زیر کشید. در نتیجه باید به تحریم فعال و تعرضی اندیشید. باید کوشید صدای خاموش مردم را به فریاد اعتراضی تبدیل کرد. از هم اکنون باید به سازماندهی کمپین های تحریم در داخل و خارج از کشور اندیشید. رسانه های آزاد و انقلابی به اشکال گوناگون می توانند فریاد اعتراضی و تحریم فعال مردم را به گوش جهان برسانند. شعار تحریم انتخابات را در هر اعتراض اجتماعی باید فریاد زد. شعار تحریم انتخابات را باید به یکی از شعارهای کارگران در اول ماه مه تبدیل کرد. با تحریم فعال و اعتراضی می توان دهمین دوره ی نمایش انتخابات ریاست جمهوری را به نمایش اراده ی مردم برای به زیر کشیدن حکومت خون و سرمایه ی اسلامی تبدیل کرد.
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
