رویا هایم یاری نمیکنند
زیر بار سطل های قیر مانده
رگهای آکنده ام.
لایروبی جوی
خسته شانه های کم عرضم
و هنوز به درک ماهیان بی پناه نرسیده ایم
که از هول پرتگاه
به سکوی لرزان رمیده اند
باید به گرمای اجاق بازگردم
شعری برای نهار تدارک ببینم
دل به بخاری ببندم
که از دود و دم کلام برمی خیزد
و پشت پنجره ها
عطر زیستن می آویزد
باید سرودی
جا کنم در دل سکوت
پهن کنم روی میز
تور دوخته ی روایت را
باید به سراغ گلابی های این فصل بروم
که گاه سرخ ند و از نشاط و شادمانی گلگون
بکوشم،
مرا میان شالگردنشان جا کنند.
