روایت یک فمینیست

majidsedghi@yahoo.com
سیمون دو بووار, نویسنده فمینیست و اگزیستالیست فرانسوی به عنوان زنی سخت کوش و مقاوم که برای عدالت و آزادی زنان مبارزه می کرد چهره ای شناخته شده است . در مورد او بسیار گفته شده اما این روزها برروی صحنه آمدن نمایشنامه ای در باره او در پاریس ( زادگاهش) در حالی که هم چنان آزادی زنان در بسیاری از کشورهای جهان با محدودیت هایی از سوی حکومت های خود کامه و مستبد روبروست می تواند بار دیگر یاد زنی که در ابراز عقایدش راسخ و استوار بود را زنده کند به ویژه آن که 14 آوریل نیزسالروز درگذشت اوست .
در نمایشنامه ای که در تئاتر کوچک sudden پاریس به کارگردانی فیلیپ روندس برروی صحنه آمده; بریژیت بالدو نقش سیمون دو بووار را بازی می کند.
بالدو تنها بازیگر این نمایشنامه با بررسی آثار و زندگی سیمون دو بووار متن این نمایشنامه تک نفره را نوشته است .او متولد 1966 در شهر بوردو فرانسه است و به عنوان نویسنده و بازیگر در تئاترفرانسه فعالیت می کند و در زمینه موسیقی نیز تجربیاتی دارد.
داستان زن آزادیخواه و پرشوری است که زندگی اش توام با Simone de Beauvoir Le Castor
سرکشی و طغیان برعلیه همه بی عدالتی هایی بود که نسبت به زنان می شد . در آن سال ها حتی در کشور فرانسه زنان در بسیاری از موارد در مقایسه با مردان از بسیاری ازمزایای اجتماعی و حقوقی محروم بودند . زمانی که دو بووار به طرح عقاید خود در باره برابری و حقوق زنان پرداخت بخشی از جامعه سنتی فرانسوی او را زنی منحرف نامیدند.
در دهه 1370 وقتی دو بووار بحث آزادی سقط جنین را مطرح کرد در فرانسه واژه سقط جنین تابو بود و کسی این شهامت را نداشت که در این مورد صحبت کند با این حال در دهه های 60 و 70 تعداد زیادی سقط جنین غیرقانونی در فرانسه انجام شده بود که در بسیاری از موارد باعث نقص عضو و یا مرگ زنان شده بود .وقتی زنان از دوبووار خواستد تا در کمپنی برای آزادی سقط جنین از آن ها حمایت کند او پذیرفت و تصمیم گرفته شد که بیانیه ای نوشته شود . بیانیه ای که بسیاری از افراد مشهور آن را امضا کردند کسانی مانند کاترین دونوو و دلفین سیریگ بازیگران فرانسوی .
خانم بالدو در این نمایشنامه که در یک کافه می گذرد ( احتمالا همان کافه معروفی که پاتوق دوبووار با ژان پل سارتر – فیلسوف معروف و یارو همدم همیشگی او - و نیز دوستان مشترکشان بود ) داستان زندگی خود را از دوران کودکی تا میانسالی روایت می کند . و تماشاگر از طریق این مونولوگ تقریبا طولانی که تنها در برخی لحظه ها با پخش موسیقی قطع می شود با زنی آشنا می شود که حتی در شصت سالگی هم مانند جوانی پرشور که آرمان های بسیاری در سر دارد به راه خود ادامه می دهد و به رغم همه نا ملایمات وسختی ها حرف های خودرا بیان می کند.
بریژیت بالدو ( سیمون دو بووار ) در حالی که در این کافه برروی یک صندلی نشسته (نشستن او برروی صندلی موقتی است واو در اکثر اوقات ایستاده ویا در حالت راه رفتن و گاهی رقص و شادمانی است ) داستان زندگی خورا روایت می کند . و در آغاز از رابطه اش با پدر و مادرش ( پدرش ژرژ دو بووار وکیل و بازیگر بود و مادرش فرانسواز براسور یک زن خانه دار)می گوید. این که مادرش به او گفته بود در زندگی دو چیز را فراموش نکند اول آن که مادرش را دوست خود بداند و همه چیز را به او بگوید و دوم آن که هیچ گاه سوزن را فراموش نکند . مادر سوزن را نمادی از خانه دار بودن زن می دانست و معتقد بود که سیمون می بایست در آینده زن زندگی شود . البته سیمون که از همان کودکی روحیه ای سرکش داشت هیچ کدام از این باید و نباید ها را نپذیرفت .او در مدرسه دخترانه کاتولیک ها درس خواند . جایی که که به دخترها می آموختند که چگونه در آینده مادر و همسری وفادار شوند اما سیمون تا آخر عمرش هرگزنه تن به زناشویی داد ونه طعم مادر شدن را چشید .
سیمون گرچه سارتر را عاشقانه دوست داشت اما هردو به نوعی با هم پیمان بسته بودند که در روابط جنسی با دیگران نیز آزاد باشند .به طور مثال سیمون در کتاب خاطرات خود از روابط عاشقانه اش با نلسون آلگرن نویسنده آمریکایی می گوید که در این نمایشنامه نیز به آن اشاره می شود . سیمون دو بووار در معروف ترین اثرش ( جنس دوم ) می نویسد : ازدواج سرنوشتی است که جامعه سنتی به زن عرضه می کند . زن مجرد خواه محروم مانده از پیوند خواه طغیان کرده بر آن و یا حتی به اعتنا به این نهاد براساس ازدواج تعریف می شود. ازدواج به دو دلیل به زن تحمیل شده است : 1- زن باید کودکانی به جامعه بدهد , 2- زن وظیفه دارد نیازهای جنسی مرد را برآورد و مراقبت از خانه اورا به عهده بگیرد.
( جنس دوم ) که در سال 1949 نوشته شد پس از چاپ در فرانسه به انگلیسی ترجمه ودر آمریکا منتشرشد و به عنوان مانیفست فمینیسم شناخته شد . در این کتاب همچنین از زبان بووار آمده که یک انسان زن زاده نمی شود بلکه تبدیل به زن می شود.
نمایش سیمون دو بووار تا 15 ژوئن در پاریس ادامه خواهد داشت .