اصل انتخابات به مفهوم واقعی یا انتخابات آزاد در ایران نداشته و نداریم، این انتخابات بیشتر به نمایش شبیه میباشد. آنچه مایه شگفتی بود کارزار وسیع رسانه ایی بین المللی بود که از یک هفته قبل از نمایش انتخابات راه افتاد و مردم را ترساندند که تنها راه نجات همین صندوق های رای میباشد و می خواهند به این آرایش انتخاباتی مشروعیت بدهند.در حالی که همه میدانند در این نظام از روز اول تا به امروز کلیه انتخاباتی که برگزار شده است به شدت غیر دموکراتیک، و غیر آزاد، مهندسی شده انجام گرفته. انتخابات آزاد یعنی حق انتخاب شدن و حق انتخاب کردن در عین آزادی بیان و آزادی احزاب که در ایران اینها وجود ندارد.
اما انتخابات 92 انتخاباتی بود که از همان آغاز حتی ثبت نام کاندیدها مهندسی شده بود و در محدودهء 6 کاندیدایی گزیده شده که همگی به طیف اصولگرایان تعلق داشتند که یک سویش جلیلی افراطی و دیگر سویش حسن روحانی با چهرهء اصولگرایی میانه رو قرار داشتند. ابتدا برای شناخت بیشتر از اصولگرایان این توضیح ضروریست که اصولگرایان کسانی بوده و هستند که علاوه بر وفاداری بر نظام و قانون اساسی آن به ویژه اصل معروف ولایت فقیه و اطاعت محض از شخص خامنه ایی می باید تقابل تهاجمی با هر گونه حرکت از پایین و خیابان که نشان از نافرمانی مدنی و تظاهرات وجنبش های مردمی مانند جنبش دانشجویان، زنان، و حتی جنبش سبز داشته و همواره علیه جنبش های مدنی موضعی مخالف و حتی دشمنانه داشته باشند. در حالی که شرکت مردم رنج دیده و معترض در این انتخابات که با هشیاری قابل تحسینی از فضای شعارهای انتخاباتی فقط یک تودهنی به کلیت نظام اسلامی بود.
همانطور که در اولین دوره ریاست جمهوری خاتمی و به خاطر حمایت ناشیانه ایی که خامنه ایی از رقیب خاتمی یعنی ناطق نوری داشتند مردم و کسانی که هرگز در این نظام یا رای نداده یا قصد داشتند دیگر هرگز در هیچ انتخاباتی شرکت نکنند با انتخاب خاتمی تودهنی به رژیم زدنند. این بار هم چون از محتوای حرفها و شعارهای تندروها این تصور برای مردم پیش آمد که بین بد و بدتر به کاندیدای بدی رای بدهند که مورد نظر خامنه ایی نیست، مردم از این روزنه ها استفاده میکنند که پیامش نه به نظام را میرساند.
دلیل بعضی از شعارهای نسبتاّ مدنی و آشتی جویانهء روحانی با خارج و داخل که خود دبیر شورای امنیت رژیم بوده و همواره کلیه سرکوب ها وبگیر ببندها و ترورهای مهم همیشه با تصمیم این شوراء انجام می گرفته، فقط به خاطر بن بستی بود که رژیم خود را گرفتار آن می دید و کاملا آشکار بود که نظام حاکم در یکی از سخت ترین و ضعیف ترین دوران حیات خویش که در عرصهء داخلی چه بین المللی بسر می برد، انباشت مشکلات اقتصادی، اجتماعی وسیاسی فرهنگی و اخلاقی به همراه بحران هسته ایی و گسترش تحریم های کمرشکن و انزوای روز افزون رژیم در دنیا، کشور و جامعه را در سراشیب سقوط قرار داده که باید این خبر مربوط به محاصرهء اقتصادی ایران از جانب جامعه بین المللی که با لابی عربستان سعودی، قطر، اسرائیل و چند کشور دیگر در سنای امریکا به رسانه ها درز کرد و می گفتند برای به زانو در آوردن رژیم جمهوری اسلامی ایران علاوه بر تحریم های بیشتر که ایران را باید محاصره اقتصادی کرد به این معنی که کلیه محموله هایی که از ایران خارج و وارد میشود باید بازرسی شود، رژیم را به وحشت انداخت. اما واقعییت تلخ برای جامعه مدنی ایران این است که چون این رژیم همیشه با بحران ها توانسته سر پا بماند باز درب به همان پاشنه خواهد چرخید یعنی وضع حقوق بشر در ایران تغییر نخواهد کرد و زنان هیچ تغییر مثبتی در زندگیشان ایجاد نخواهد شد، جنبش دانشجویی، روزنامه نگاران،اقلیت مذهبی و کلاَ هیچ بهبود جدی در شرایط زندگی مردم ایجاد نخواهد شد. ضروریست اپوزیسیون دموکرات و همهء کسانی که معتقد به تغییر این رژیم هستند ضمن همراهی با مبارزات جاری مردم و تشویق و روشنگری بیشتر و بهره برداری از هر روزنه ایی و با طرح مداوم مطالبات اساسی و بر حق ملت ایران، توانش را باید برای تغییر بدون خشونت بکار گیرد.
پاینده ایران
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
