|
|
|
|
روز اول ماه مه نماد پیکار بحق کارگران و همه زحمتکشان جهان برای بدست آوردن حقوق شهروندی و عدالت اجتماعی می‌باشد. این روز در تمام کشورهای دمکراتیک دنیا یک روز رسمی است. روزی است که تشکل‌های کارگری و همبستگان آنان در مراسمی قانونی وآزاد برحقوق اجتماعی و اقتصادی خود پافشرده و خواهان رعایت خواست‌هایشان از طرف دولت و سرمایه داران می‌گردند.
در ایران این روز را دکتر محمد مصدق از سال۱۳۳۰ رسما بعنوان «روز جشن کارگری اول ماه مه» اعلام کرد. از آنجاییکه در آنزمان اتحادیه‌های کارگری تحت نفوذ حزب توده بودند و تظاهرات اول ماه مه رسمیت نداشت، دکتر مصدق برای اینکه بهانه‌ای برای سرکوب کارگران به شهربانی که تحت فرمان دربار عمل می‌کرد، داده نشود از کارگران خواست: «تقاضای من از هموطنان عزیزم کارگران است که من آن‌ها را مثل فرزندان حقیقی خود دوست دارم و می‌دانم آن‌ها زحمت می‌کشند و نان می‌خورند و از کار دیگران سوء استفاده نمی‌کنند. امیدوارم فردا که به مناسبت روز اول ماه مه که عید کارگران دنیاست و آن‌ها هم بالطبع در آن جشن بزرگ شرکت می‌کنند، طوری رفتار نمایند که نظم و ترتیب و آرامش آن‌ها سرمشق شود.» از کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ ببعد مراسم اول ماه مه عملا غدغن شد. در جمهوری اسلامی نیز، پس از آزادی نسبی دو سال اول، برگزاری این جشن همواره با دخالت «خانه کارگر»، «شوراهای اسلامی کار» و مزاحمت نیروهای انتظامی روبروست و از آزادی قانونی این «عید» دیگر خبری نیست. امسال هم گرچه مراسم اول ماه مه بجای یکروز در یک هفته تبلیغاتی برگزار می‌شود، ولی کدام کارگر نمی‌داند که این نهادهای حکومتی نماینده کارگران ایران نیستند و نمایندگان واقعی آنان یا در زندان هستند و یا بیکار گردانده و امکان سخنگویی و دفاع از حقوق کارگران را ندارند. جبهه ملی ایران امکان برگزاری کاملا آزاد این جشن را جزو حقوق شهروندی کارگران ودیگر زحمتکشان ایران می‌داند و از احقاق این خواست آنان بی‌کم و کاست پشتیبانی می‌کند. هموطنان، سیاستهای اقتصادی تباه جمهوری اسلامی که در خدمت دزدان و چپاولگران ثروتهای ملی، مانند سران سپاه و دیگر رانت خواران حکومتی است با افزایش مدام تحریمهای دنیای غرب به بهانه برنامه اتمی جمهوری اسلامی، روزبروز عرصه زندگی را بر زحمتکشان ایران تنگ‌تر می‌کند. بیکاری، تورم، گرانی و عدم پرداخت دستمزدهای بخورو نمی‌ر، زحمتکشان ایران را بزیر خط فقر رانده و گرسنگی، بیماری، فلاکت و بسیاری از آسیبهای اجتماعی مانند فحشا و اعتیاد را در میان آن‌ها هم رواج داده است. برای مبارزه علیه این اوضاع جانکاه زحمتکشان ایران نیاز به سندیکاهای آزاد و مستقل از نفوذ حکومت ضدکارگری جمهوری اسلامی را دارند. ولی تاکنون تاسیس چنین تشکلهایی با واکنش و سرکوب شدید حکومت روبرو شده است. آن معدود اتحادیه‌هایی که با این وجود تاسیس شده و دوام آورده‌اند سخت زیر فشار «امنیتی» قرار دارند و برای موجودیت خود بهای زیادی می‌پردازند. نمایندگان آنان مورد ضرب و شتم قرار گرفته و به حبسهای طولانی محکوم می‌شوند. رضا شهابی، عضو هیات مدیره سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوس رانی تهران و حومه و رسول بداغی عضو هیئت مدیره کانون صنفی معلمان، دو نماد آزادی خواهی و حق طلبی زحمتکشان ایران در زندانهای جمهوری اسلامی می‌باشند. جبهه ملی ایران تاسیس سندیکاهای مستقل و فعالیتهای آزاد آن‌ها را حق مسلم همه کارگران و زحمتکشان می‌داند و از مبارزات آنان در این راه بیدریغ پشتیبانی می‌کند. زحمتکشان شریف ایران، حاکمیت جمهوری اسلامی استبداد و سرکوب را بجایی رسانده که هر حق طلبی صنفی و مدنی را به یک امر حیاتی- سیاسی خود بدل کرده و لذا هر مخالفتی با سیاست های اقتصادی و اجتماعی حکومت را بعنوان مخالفتی با نظام جمهوری تلقی می‌کند. مخالفت و مبارزه کارگران علیه قوانین ضدکارگری کار نمونه روشنی از این امر می‌باشد. شما خوب می‌دانید که قانون کار فعلی حقوق بدیهی کارگران، بویژه کارگران زن را ضایع کرده و روابط میان کارگران و کارفرمایان را به دو قرن پیش‌تر برگردانده است. جای بسی خوشوقتی است که کارگران مبارز با جمع آوری ۳۰ هزار امضاء موفق شده‌اند که بازرسی و احتمالا تجدیدنظر در قانون کار موجود، در دستور کار مجلس قرار گیرد. ولی بر کسی پوشیده نیست که از این مجلس نمی‌توان انتظار داشت که بنفع کارگران تجدیدنظر موثری در قانون کار کنونی بنماید. کار جمهوری اسلامی عملا به جایی رسیده که هر اصلاحی در ساختار حاکمیت ناگزیر به یک ساختار شکنی منتهی خواهد شد و کارگران، شاید هم ناخواسته، بعنوان یکی از مجریان این مهم وارد صحنه خواهند شد. باشد که زحمتکشان ایران هماهنگ و همگام با دیگر کوشندگان ملت ایران برای آزادی، استقلال و عدالت اجتماعی بپاخیزند و این رژیم تبهکار را برکنار نمایند. پاینده ایران نهم اردیبهشت ۱۳۹۲ نظر شما؟
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد |
|
