در ایران اول ماه مه در شرایطی فرا می‌رسد که نتایج وپیامد سیاست‌های جمهوری اسلامی درسال گذشته بردامنه وعمق بحران همه جانبه سیاسی و اقتصادی و اجتماعی افزوده، تعرض و تهاجم رژیم و سرمایه داران به طبقه کارگر ایران بیش از پیش گسترش یافته و زندگی کارگران و زحمتکشان را برلبه پرتگاه رانده، حیات و بقای آنان را به مخاطره انداخته است. دیکتاتوری دین و دولت همه پرده‌ها را فروافکنده و با اتکاء هرچه بیشتر بر زور و سرنیزه نه تنها اعتراضات کارگران را با خشونت هرچه بیشتر سرکوب کرده است، بلکه جان و نان و معیشت آنان را نیز به گروگان گرفته است.
در سالی که گذشت، همراه با تداوم و تشدید تهاجمات رژیم و سرمایه داران شریک آن به باقی مانده دستاورد‌ها و زیستمایه کارگران و زحمتکشان، و همزمان با تشدید تاثیرات فاجعه بار تحریمهای بین المللی بر کار و زندگی توده‌ها، مقاومت‌ها و مبارزات کارگران نیز به اشکال گوناگون ادامه و گسترش یافته است.
هم اینک به دلیل کاهش درآمدهای نفتی و عدم امکان انتقال ارز حاصل از فروش نفت از طریق بانک‌های بین المللی، تشدید تحریم‌ها، موضوع جایگزین کردن ارز مرجع با ارز مبادلاتی علاوه برآنکه سرعت فروپاشی اقتصادی را تشدید می‌کند، حتی تامین معیشت وقوت لایموت کارگران و زحمکشان را با دشواری‌های عدیده روبرو خواهد ساخت.
بدین ترتیب انتقال بار بحران عمیق و همه جانبه اقتصادی را بردوش کارگران وزحمتکشان بیشتر و استثمار وغارت معیشت و زندگی آنان تشدید شده و بیش از پیش آنان را بر لبه پرتگاه می‌راند و تعرض به حیات و بقای آنان را گسترش می‌دهد. بیکاری و بیکارسازی‌ها گسترش می‌یابند و صنایع بیش از پیش فرو می‌ریزند و برنامه‌های ریاضتی شدت می‌گیرند.
در سال ۹۱، تغییر و اصلاح «قانون کار» علیه منافع کارگران و به نفع سرمایه داران و کارفرمایان و دولت، برای بازگذاشتن دست سرمایه داران و حاکم کردن قانون جنگل دنبال شد. و پیش نویس لایحه «اصلاح قانون کار» در ۱۴ آذر ماه ۱۳۹۱ برای تصویب به مجلس رژیم ارائه کرد. تغییرات و «اصلاحات» مورد نظر دولت بطور کلی و تمامأ در جهت گسترش سیاست‌های نئولیبرالی تجویزی بانک جهانی و صندوق بین المللی پول و تشدید استثمار کارگران، حذف و مقررات زدائی از قانون کار و بازگذاشتن دست سرمایه داران و کارفرمایان در جهت اخراج کارگران وجلوگیری از متشکل شدن آنان و پیش بردن سیاست‌های ضد کارگری خواهد بود. اگرچه مجلس رژیم به دلیل اختلافات میان دستجات مسلط رژیم و نگرانی آشکار از واکنش واعتراضات کارگران، تا کنون تصمیم گیری در باره آن را به تعویق انداخته است.
همچنین پیش نویس لایحه تغییر و «اصلاح» قانون تأمین اجتماعی به مجلس ارائه شده تا با حذف و متمرکز کردن بیمه و درمان و خصوصی کردن آن، هرچه بیشتر از دولت مسئولیت زدائی شود و کل هزینه درمان و دارو نیز بر گرده کارگران و زحمتکشان گذاشته شود.
شورای عالی کار رژیم در یک سناریو از پیش تعیین شده در توافق با سرمایه داران در آخرین روزهای اسفندماه، میزان ناچیزی را، که مطلقاً پاسخگو و جبران سقوط قدرت خرید کارگران نیست، به عنوان حداقل دستمزد کارگران در سال ۹۲ اعلام کرد. تعیین حداقل دستمزدی چنین ناچیز در شرایطی که همین دستمزدهای اندک نیز پرداخت نمی‌شود و ماه‌ها به تعویق می‌افتد ودرشرایطی که ارزش ریال بشدت سقوط کرده و یارانه‌ها بر چیده می‌شوندو با توجه به تشدید تحریمهای بین المللی و حذف عملی ارز مرجع و جایگزین کردن آن با ارز مبادلاتی که در حال انجام است، به معنای آن خواهد بود که بیکاری که در حال حاضر از مرز۶ میلیون گذشته است، افزایش خواهد یافت، قرارداد‌های سفید امضا و پیمانکاری گسترش می‌یابند. موقعیت زنان کارگربیش ازپیش تخریب، استثمارآنان تشدید وبدست آوردن همین دستمزد ناچیز برای آنان دشوار‌تر خواهد شد. بر تعداد کودکان کار و خیابان افزوده می‌گردد. بر تعداد قربانیان ناشی از حوادث کار به دلیل عدم رعایت استاندارد‌های ایمنی و حافظت کار افزوده خواهد شد و بازرسی کار فراموش و جان کارگران عملا بی‌ارزش می‌گردد.
در سالی که گذشت، مبارزه و مقاومت کارگران در هر سه عرصه بیان خواست‌ها و مطالبات، اشکال و شیوه‌های مبارزه و تشکل یابی گسترش یافت. علی رغم همه یورش‌ها و سیاست‌های ضد کارگری رژیم و سرمایه داران و علی رغم همه سرکوب‌ها، دستگیری، حبس، زندان و شکنجه، نقض آشکار و پنهان حقوق کارگران، مبارزه و مقاومت کارگران تداوم و گسترش یافت.
مقاومت کارگران در اشکال مختلف، با اعتصابات گسترده و طولانی مدت، اعتراض و تجمع در محل کار، در مقابل نهادهای دولتی، فرمانداری، استانداری و نهاد ریاست جمهوری و مجلس رژیم ادامه یافت.
کارگران اعتصابی، با بستن خیابان‌ها و ایجاد راهبندان و راهپیمائی و تهیه و تنظیم نامه‌های اعتراضی و طومارهای مختلف، تداوم مبارزه خود را پی گرفتند.
در سال گذشته، بیان اعتراضات و سازماندهی کارگران برای پی گیری مطالبات و خواستهای آنان بوسیله تهیه و تدوین طومارهای اعتراضی نیز از سوی کارگران و فعالین کارگری بصورت متشکل‌تر و هماهنگ‌تر، استمرار مبارزه کارگران را نشان داد.
جمع آوری امضاء اعتراضی ۳۰ هزار کارگر درچند مرحله به ناچیزبودن میزان دستمزد و برای خواست افزایش دستمزد، یکی از این اقدامات است. این روشن است که این روش توانست به گسترش مبارزه برای خواستهای کارگران چه در میان خود آنان و چه در جامعه کمک کند. همچنین تجمع اعتراضی بیش از ۲۰۰ کارگر سندیکای شرکت واحد در مقابل وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی رژیم و ارائه طوماری که بیش از ۲۰۰۰ نفر از کارگران سندیکا آن را امضاء کرده بودند، نمونه‌های استفاده از این شیوه مبارزه است.
علیرغم همه مبارزات، جانفشانی‌ها و فداکاری‌ها، جنبش کارگری کشورمان کماکان در شرایط تدافعی قرار دارد. اما کارگران و زحمتکشان ایران، بیش از بیش آگاهند که تا زمانی که سایه شوم حاکمیت استبداد مذهبی برجاست، تعرض علیه کار و حیات و ابتدائی‌ترین حقوق آنان نیز استمرار خواهد یافت و تحقق خواستهای اساسی آنان تنها با عبور از جمهوری اسلامی و استقرار نظامی دمکراتیک می‌سر خواهد شد.
تضاد‌ها، شکاف‌ها و کشمکش و درگیری در بالا‌ترین سطوح قدرت در جمهوری اسلامی، بیان اوج حدت و شدت بحرانی است که نظام جمهوری اسلامی توان پاسخگوئی به آن را ندارد. از این رو درک موقعیت و اهمیت نقش طبقه کارگر و راهبردهای اتخاذ شده از سوی آن اهمیت حیاتی دارد. درحالی که رژیم توانائی مهار بحران و جلوگیری از فروپاشی اقتصادی را ندارد، در شرایطی که امکان بروز شورش‌های خودانگیخته و بدون سازماندهی از هر سو وجود دارد، طبقه کارگر باید بتواند این آمادگی را بدست آورد که علاوه بر سازماندهی و سازمان یابی خود، بیشترین تلاش‌ها را برای برقراری پیوند با دیگر جنبش‌ها مانند زنان، ملیت‌های تحت ستم سرزمین ما، تهیدستان و بیکاران، دانشجویان و جوانان بکار بندد.
جنبش کارگران علاوه بر گسترش مبارزه در محل کار و تولید، می‌تواند به سازماندهی و تشکل یابی کارگران و زحمتکشان، تهیدستان و بیکاران در محل زندگی و زیست آنان یاری رساند.
تنها با اتکاء به چنین مبارزه‌ای، جنبش کارگری می‌تواند همزمان ضمن مبارزه برای استقرار نظامی نو، با اهداف و امیال امپریالیست‌ها و قدرت‌های خارجی که می‌خواهند با تحریم و محاصره اقتصادی، آلترناتیوهای خود را مستقر سازند، به مبارزه برخیزد.
در سایه چنین مبارزاتی، طبقه کارگر ایران می‌تواند آینده و افق‌های روشنی را برای تحقق خواست و مطالبات طبقه کارگر و سایر مزد و حقوق بگیران رقم زند.
ما ضمن حمایت و پشتیبانی گسترده و همه جانبه، از مبارزات کارگران و مزد و حقوق بگیران ایران، صمیمانه‌ترین درودهای خود را به همه مبارزان راه آزادی، دمکراسی و سوسیالیسم، تقدیم می‌کنیم.
ما ضمن ارج گذاری بر تلاش‌های جنبش طبقه کارگر ایران در برقراری و استحکام پیوند میان جنبش کارگری و دیگر جنبش‌های ترقیخواه ایرانی، همچنین خواستار سمت گیری و تلاش وهمراهی و همگامی اپوزیسیون چپ و دموکرات در این راستا می‌باشیم.
پیروز باد مبارزات طبقه کارگر ایران برای آزادی، دموکراسی و سوسیالیسم
سازمان اتحاد فدائیان خلق ایران
سازمان فدائیان خلق ایران-اکثریت
کمیته هماهنگی شورای موقت سوسیالیست‌های چپ ایران
۱۱اردیبهشت ۱۳۹۲- اول ماه مه ۲۰۱۳
