ناسیونالیسم (ملی گرائی) به مثابه یک تئوری سیاسی، عمدتا، یک پدیده مدرن است که از جانب جنبشهای دمکراتیک، بویژه در جوامع متشکل از اقوام مختلف و مستعد برای شکلگیری نظام فدرالیست (یک یا چند ملیتی)، حول محور اصل حق تعیین سرنوشت، جهت برقراری دمکراسی وخود-حکومتی بکار گرفته شده و می‌شود. یک جامعه مدرن و پیشرفته بر اساس شالوده‌های اجتماعی سراسری (ارتباط تنگاتنگ بین حوزه‌های اقتصادی، سیاسی و فرهنگی) تنظیم می‌گردد که قرار است بنیادهای کلی آن‌ها در قانون اساسی و متمهای آن، همواره، مورد توافق اکثریت شهروندان جامعه باشند. در واقع احتیاجات مبرم زندگی در جوامع مدرن که بخشا بخاطر وجود سلطه مناسبات ناعادلانه سرمایه داری برآورده نشده‌اند، در عرصه زمینه‌های عینی (ب. م. نابرابریهای اقتصادی-اجتماعی) و ذهنی (ب. م. مطالبات استقلال طلبانه، آزادیخواهانه و عدالتجویانه) سنگ بنای اولیه برای زایش فرایندهای فکری آکنده از عواطف همبستگی آور در جهت ایجاد یکپارچگی سیاسی –اجتماعی محلی، منطقه‌ای و کشوری را فراهم نموده است. یک همچون احساسات تبلور یافته در اندیشه‌های ملی گرائی و نمایان شده تحت عنوان یک دکترین سیاسی، بر اساس وجود سطح معینی از اشتراکات در سنت، فرهنگ و سرزمین مشخص پدیدار می‌گردد. در واقع ایدئولوژیهای ناسیونالیستی در ارتباط با امیال یک جمعیت معین برای «یکپارچه کردن سنت‌ها، مذاهب و طبقات در یک پدیده منفرد» که اغلب «دولت-ملت» خطاب می‌شود، ظهور یافته ند. (۱) این نوع مطالبات عمدتا تحت قیمومت یک دولت سراسری ویا حکومتهای محلی، یعنی نهاد‌های صاحب اقتدار و حامل ابزار قهر جهت ایجاد نظم در میان مرزهای یک سرزمین مشترک برآورده شوند.
متن کامل مقاله در فورمات PDF
