ژیلا کرمزاده مکوندی در روز ششم دی ماه ۱۳۹۰ به منظور اجرای حکم دو سال حبس تعزیری بازداشت شده است. او در طی این مدت از مرخصی استفاده نکرده و از ملاقات با خواهرش محروم بوده است. خواهر ژیلا از بیماری فلج عضلانی رنج میبرد و امکان حضور در زندان اوین را ندارد. مادر ژیلا فوت کرده و او با خواهرانش زندگی میکرده است و به آنها وابستگی زیادی دارد. آنها مدتها است که به امید مرخصی روزها را سپری میکنند.
نزدیک به سه ماه از زمانی که قرار بوده ژیلا به مرخصی بیاید، میگذرد. خواهرش چهار هفته است که هر سه شنبه برای انجام مقدمات این مرخصی به دادستانی تهران در پارک شهر مراجعه میکند ولی پاسخ درستی به او ندادهاند. بالاخره طبق اظهارات آقای خدابخشی نماینده دادستان قرار میشود در ازای گذاشتن سندی به عنوان وثیقه، او برای نوروز به مرخصی بیاید. خانواده مکوندی سندی برای ارایه به دادستانی نداشتند ولی از طریق یکی از دوستان این سند مهیا میشود و پس از مراجعه، آقای خدابخشی میگوید من فردا میخواهم به مرخصی بروم و این مرخصی بماند برای پس از عید نوروز.
حکیمه شکری نیز از یکم آبان ۱۳۹۱ به منظور اجرای حکم سه سال حبس تعزیری بازداشت شده است. مادر او در شهرستان زندگی میکند و امکان رفت و آمد برای ملاقات دخترش را ندارد و در طی این مدت فقط یک بار توانسته است به ملاقات وی برود.
در زندان به حکیمه میگویند اگر سندی آماده کند، میتواند برای عید به مرخصی برود. ابتدا او و خانواده باور نمیکنند ولی پس از موافقت کتبی مسوولان زندان، خانواده سندی را برای وثیقه آماده میکنند. آنها نیز مانند خانواده مکوندی پس از مراجعه به دادستانی با همان پاسخ از طرف آقای خدابخشی روبرو میشوند یعنی نماینده دادستان آنها را نیز به بعد از عید حواله میدهد.
یکی از دوستان ژیلا و حکیمه پیامی فرستاده است: «آقای خدابخشی بداند که با این همه تلاش او دعای خیرخانواده زندانیان بدرقه راهاش است. شاید بتواند دراین شبهای تعطیلات که برای او زودتر از بقیه مردم شروع شده، آسوده بخوابد.
کاش مسئولین حکومتی اندکی و تنها اندکی به وظایف قانونی خود عمل میکردند. آنچه مدتهاست از رفتار آنان برداشت میشود، سلب مسئولیتهای قانونی و اخلاقی از خود و تنگ کردن عرصه بر مردمی است که کارشان به ایشان واگذار شده، مردم به جای خدمت از اینان چیزی جز اذیت و آزار و کارشکنی نمیبینند. ما از مسئولین و در این مورد خاص از نماینده دادستان آقای خدابخشی میخواهیم که قدری هم از وقت خود را برای انجام وظیفه و رسیدگی به مسئولیتهایشان بگذارند تا لااقل مراجعین بتوانند به قدر پر کاهی از حقوق حقه خود بهرهمند شوند.
۳۰ اسفند ۱۳۹۱
http://www.mpliran.org/2013/03/blog-post_5165.html