بهار
پشت میله ها

پرنده ی بهار نغمه ساز کرد
جوانه زد درخت ارغوان،
پرنده ی بهار من،
به نام عشق
به نام خون
به نام لاله های خاک خاوران
بخوان!
شکوه آفتاب،
در نگاه سبز توست
ونوشخند غنچه نوبهار،
در لبان ارغوانی ات
بهار سبز من
بهارِ پشت میله ها
بخوان خوان
بخوان در این غروبِ بی ترانگی
که بشکند سکوت را
ترانه خوانی ات!
ببین افق چقدر روشن است
و آسمان چه مهربان
دوباره صبح می رسد
و مرغک سپید عشق لانه می کند
به روی شاخسار
دوباره می رسد بهار
وآفتاب خیمه می زند
فراز شهرهای سوگوار
بهار تازه رس بهار توست
و چشمها و دستها در انتظار توست
رها کن این سکوت را
پری بزن،
از این کویر بی نفس عبور کن
زلای میله های این قفس عبور کن
بهار و سبزه و نسیم
انتظار می کشند
ز واحه های خار وخس عبورکن
تمام راه را دویده ای
ز بانه تا طبس
ز لوت تا سهند
و روی ماسه های ساحل جنوب
شیارخون سرخ، جای پای توست
صدای مرغکان جنگل شمال
صدای آشنای توست
تگرگ نیمه شب
غبار یاس را
ز دامن کبود باغ شسته است
نگاه کن میان برفها
جوانه های سبز رسته است
پرنده، سبز می پرد
نسیم، سبز می وزد
و ابرهای پاره پاره
سبز می شود
رواق آسمان پرستاره
سبز می شود.
بهارما
دوباره سبز می شود!