مراسم بزرگداشت ۸ مارس، روز جهانی زن با حضور همه زندانیان سیاسی حاضر در بند زنان، روز جمعه ۱۸ اسفند ساعت ۲۰ برگزارگردید.
شیوا نظرآهاری مجری برنامه بود و رئوس برنامه را اعلام می‌کرد.
ابتدا توسط شنبم مددزاده حوادث این روز مرور شد و تاریخچه‌ای از ۸ مارس گفته شد.
مهوش شهریاری از طاهره قره العین، زندگی و آثار آن برای حضار سخن گفت.
سپس نسرین ستوده قوانین و اشکالات آن در ارتباط با مسائل زنان در سالهای اخیر را بیان کرد و از ایرادات و ضعف این قوانین سخن گفت: طی سالهای اخیر قوانینی مربوط به تعدد زوجات، سنگسار و سن مسئولیت کیفری دختران و همچنین مجوز صدور گذرنامه از جمله قوانینی بودند که همچنان بلاتکلیف رها شده‌اند. مسکوت ماندن این لوایح، حقوق زنان را در وضعیت مخاطره آمیزی قرار می‌دهد که بعید نیست تمام دستاوردهای سه دهه مبارزهٔ آن‌ها را بی‌نتیجه کند. بنابراین طبیعی است که زنان در این خصوص سکوت اختیار نمی‌کنند.
حکیمه شکری از مادران پارک لاله گفت. او گفت: ۸ مارس بهانه خوبی است تا از مادران عزادار یا پارک لاله، از زنانی که برای اعتراض به خشونت و باز تولید آن هم قسم شدند سخن گفته شود، ابتدا از الهام از مادران آرژانتین گفته شد، از زنانی که شمع روشن با عکس شهدای جنبش سبز را در دست داشته و دور آبنمای پارک لاله راه می‌رفتند و با مردم از خشونت‌های به کار رفته علیه اعتراضات مسالمت آمیز صحبت می‌کردند، سخن گفت. از خواسته مادران: درخواست محاکمه و مجازات آمران و عاملان جنایت‌ها، آزدای بدون قید و شرط زندانیان عقیدتی و سیاسی و اینکه پس از اعدام زندانیان سیاسی در اردیبهشت ۸۹ درخواست لغو مجازات اعدام هم به درخواستهای مادران افزوده شد، سخن گفت. در ادامه به تغییر نام مادران عزادار در آستانه یک سالگی و همزمان با
سپری شدن اولین سالگرد شهادت شهدای جنبش و انتخاب نام مادران پارک لاله بعنوان اولین میعادگاه زنان برای هم قسم شدن در اعتراض به خشونت برای ادامه مسیر اشاره شد. سپس از دستاوردهای مادران سخن گفت و عنوان شد مادران با تجمع هفتگی خود در پارک لاله و سایر پارک‌ها، با حضور بر مزار شهدا، دیدار با خانواده‌های شهدا، زخمی و زندانیان سیاسی به مناسبتهای مختلف مصر به گرامیداشت یاد آنان و اطلاع رسانی هستند و تا آنجایی که می‌توانند تلاش می‌کنند یاد و خاطره شهدا و درخواست دادخواهی آسیب دیدگان، زنده نگه داشته شود. اعتراض به دستگیری‌ها و ناعادلانه بودن دادگاه‌ها و احکام صادره، فراموش نشود. مسئولین امنیتی و قضایی کشور را مخاطب اصلی خود قرار داده و با اعلام بیم از سیستماتیک بودن خشونت‌ها تلاش می‌کنند تا از شدت خشونت‌ها کاسته شده و تقاضای پاسخگویی را زنده نگه دارند. در خاتمه از آسیبهایی که در این مسیر نصیب مادران شد سخن گفت از ضرب و شتم‌ها، برهم زدن تجمع مادران، جلوگیری از تجمع بیش از دو زن در محوطهٔ آبنما، جلوگیری از ورود زنان در عصر شنبه به داخل پارک، تهدیدات مکرر تلفنی، دستگیریهای پراکنده و چند روزه تا دستگیریهای وسیع ۳۰ روزه و در نهایت عنوان شد علاوه بر همه این‌ها حدود ۱۲ تن دستگیر و از یک تا چند ماه را در ۲۰۹ گذراندند و پس از آن به حبس از ۶ ماه تا ۵ سال محکوم شدند که
مجموع محکومیت آن‌ها به ۲۵ سال می‌رسد.
در ادامه برنامه ۲ تن از زندان زندانی به نامهای کبری بنازاده و مریم اکبری منفرد از تجربه‌های مادرانه زندانیان سیاسی در طول سه دهه اخیر صحبت کردند.
ژیلا بنی یعقوب به معرفی کمپین یک میلیون امضاء پرداخت، و از تلاش‌ها برای تغییر قوانین تبعیض آمیز و جلوگیری از تصویب قوانین تبعیض آمیز جدید و دست آورد‌ها و آسیب‌ها در این مسیر سخن گفت.
مهوش شهریاری و ژیلا کرم‌زاده دو شعر در ارتباط با زنان خواندند.
ژیلا کرم‌زاده، شعر سروده خود با عنوان جنس مادر که در واقع شرح حال مادران پارک لاله بود را برای حضار خواند.
همه زن بودند
جنس مادر
سیاهپوش گرد هم
روز نیمکتهای ممنوع
درد، درد مشترک
آنکه می‌دانست بر کدامین گور بگرید
و آنکه نمی‌دانست
ضربه‌ها شلاق وار فرو می‌آمد
و سیلی دستهای آلوده
گونه‌هاشان را نوازش چندش آور
و آنان همچنان دور می‌زدند
می‌دان را
در سکوتی تلخ
مادران آرژانتین بودند
روسریشان سپید نبود
فائزه هاشمی در ارتباط با جایگاه زنان در مدیریت کلان کشور صحبت کرد و از ضعف قوانین در این ارتباط و از بی‌توجهی مسئولین، نیاز و فقر کشور در این زمینه سخن گفت.
در این مراسم از خانم‌ها، مهوش شهریاری با ۲۰ سال حکم که به هنگام شنیدن حکم خود به قاضی مقیسه گفت: آقای قاضی اگر حکم اعدام می‌دادید با کلاستر بود، فریبا کمال آبادی با ۲۰ سال حکم که هنگام شنیدن حکم گفت: من در مدرسه هم همیشه نمره‌ام ۲۰ بود، تجلیل شد که هر یک مدت ۵ سال از حکم خود را گذرانده و پرسابقه‌ترین زندانی بند زنان محسوب می‌شوند.
همچنین از کبری بنازاده به واسطه گذراندن ۴ سال حبس و مسن‌ترین زندانی سیاسی بند زنان و شبنم مددزاده به واسطه گذراندن ۴ سال حبس و کم سن‌ترین زندانی سیاسی بند زنان تجلیل شد.
سپس زندانیان با دستهای حلقه شده سرود رهایی زن را خواندند و مراسم پس از حدود ۲ ساعت با صرف چای و شیرینی با آرزوی آزادی و رهایی پایان یافت
