متن صحبت مهدی فتاپور در گردهمایی اعتراضی در پاریس
روز شنبه ۲۶. ۰۲ در سالگرد حصر (حبس غیر قانونی) خانم رهنورد و آقایان موسوی و کروبی گردهم‌آیی اعتراضی از طرف کنشگران جنبش سبز در پاریس برگزار شد. در این مراسم اردشیر امیرارجمند، بابک امیرخسروی، نوشابه امیری، پروین بختیارنژاد، بیژن حکمت، تقی رحمانی، احمد سلامتیان، محمد صادقی، مهدی فتاپور، علی کشتگر، و عبدالکریم لاهیجی صحبت کردند. در اینجا متن صحبت من (مهدی فتاپور) در این مراسم درج میگردد.
آقایان لاهیجی و سلامتیان در صحبت‌هایشان از زاویه حقوق بشری حبس غیر قانونی خانم رهنورد و آقایان موسوی کروبی را بررسی کرده و از همین زاویه بر ضرورت مبارزه برای پایان دادن به آن تاکید کردند. من در صحبت‌هایم میکوشم از زاویه سیاسی به این حبس و تلاش برای پایان دادن به آن بپردازم
تعداد و کمیت زندانیان سیاسی در هر رژیم استبدادی منعکس کننده موقعیت رژیم، اقشاری که تحت فشارند و نیروهایی که در برابر سرکوب مقاومت می‌کنند است. مثلا قبل از انقلاب اکثریت زندانیان سیاسی روشنفکران و جوانان بودند که نشان میداد کدام اقشار و نیرو‌ها در برابر استبداد آن روز قرار داشتند ومقاومت میکردند ویا پس از انقلاب زندانیان سیاسی عمدتا وابستگان به سازمانهای سیاسی، اقلیت‌های قومی و مذهبی بودند. تشدید فشار بر زندانیان سیاسی از ابتدای سالهای دهه شصت و افزایش تعداد زندانیان منعکس کننده راهی بود حاکمیت در آن روز در پیش گرفته و سرکوب جریانهای مخالف را در دستور قرار داده بود.
زندانیان سیاسی را امروز عمدتا روزنامه نگاران، دانشجویان، فعالان جنبش مدنی و بخشی از مدیران پیشین رژیم و یا بعبارت دیگر بخشی از نخبگان و مدیران جامعه تشکیل می‌دهند. جنبش سبز نشان داد که اکثریت قاطع چنین اقشاری خواهان تحولند. رژیمی که نخبگان جامعه را در برابر خود داشته باشد، شاید بتواند تا مدتی با سرکوب و خشونت قدرت را در دست داشته باشد ولی قادر نیست که حکومت کند و برنامهها و خواسته های خود را عملی سازد. تجربه انقلاب بهمن و دهها مورد مشابه نشان داد زمانیکه مدیران جامعه ناراضی باشند و مسئولان اجرایی رژیم مداوما روند نارضایتی تا طرفداری از تغییر را طی کنند، پایههای رژیم لرزان است و قادر نیست در برابر بحران‌ها مقاومت کند. روندی که می‌تواند جامعه را با تنش‌هایی مواجه سازد که نتایج آن غیرقابل پیش بینی است.
کشور ما امروز با بحرانهای عمیقی روبروست. تحریم‌های بینالمللی، بحران اقتصادی، شکافهای درونی و گسترش نارضایتی اجتناب ناپذیربودن تغییراتی مهم در آیندهای نه چندان دور را نشان می‌دهد. بعید است که مسئولان رژیم ازشرایط حاکم بر کشور بیاطلاع باشند.
جنبش سبز و شعار محوری این جنبش نشان داد که اقشار میانی ونخبگان جامعه خواهان مشارکت در حیات سیاسیند. متاسفانه تا به امروز مسئولان کشور در برابر ضرورت تغییر راه سرکوب و خشونت را برگزیدهاند. اولین گام برای مقابله با خطراتی که ذکر شد بازکردن راه برای مشارکت مردم و نیروهای سیاسی در اداره کشور است.
هر چند هر یک از زندانیان سیاسی ویژگی خاص خود را دارد و از نسرین ستوده تا تاج‌زاده و از بهاره هدایت تا عبدالله مومنی هر یک نمادی از یک جنبش و نیروی اجتماعیند ولی حبس خانم رهنورد و آقایان موسوی، کروبی ویژگی دارد که آنان را از دیگر زندانیان سیاسی متمایز می‌کند
بنا به آمار خود رژیم آقایان موسوی و کروبی دارنده رای بیش از ۱۴ ملیون نفرند. حصر آن‌ها، حصر چند ده ملیون رای است. حبس آن‌ها به بند کشیدن مطالبات مدنی ملیون‌ها ایرانی و تقابل با خواست مشارکت در حیات سیاسی آنهاست. و این وِیژگی به تلاش برای پایان دادن به حبس غیرقانونی آنان را در چارچوب عمومی مبارزه برای آزادی زندانیان و باز شدن فضای سیاسی اهمیتی ویژه می‌بخشد.
صحبت‌هایی که دوستان دیگر در رابطه با فعالیت متشکل و همراهی همه نیرو‌ها و تشکیل یک کمیته جهانی برای پایان دادن به این حبس با مشارکت چهرههای حقوق بشری طرح کردند مورد تایید من است و از تکرار آن پرهیز می‌کنم ولی علاوه بر این اقدامات پایان دادن به این حبس نیازمند یک سری تدابیر سیاسی است که هم فکری همه نیرو‌ها را طلب می‌کند
اولین گام برای بوجود آمدن شرایط مناسب جهت مشارکت در حیات سیاسی پایان دادن به این حصر است. آزادی آنان هم شرط مقدماتی حرکت در جهت تغییر است و هم محصول تعادل نیرویی جدید.
مبارزه برای پایان دادن به این حصر از طرف همه آنانی که به آینده کشور فکر می‌کنند هم آنهاییکه تغییراتی بنیادین را خواستارند و هم آنان که میکوشند امکان غلبه بر شرایط بحرانی امروز را فراهم سازند نقشی مرکزی یافته. تلاشی که هم یک مبارزه مدنی و حقوق بشری است و هم یک مبارزه سیاسی
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
