ندای سبز آزادی: گردهم‌آیی بزرگ اعتراضی حامیان جنبش سبز با حضور طیف گسترده‌ای از نیروهای سیاسی و کنشگران مدنی، عصر جمعه ششم اسفندماه در پاریس برگزار شد. سخنرانان این مراسم (اردشیر امیرارجمند، بابک امیرخسروی، نوشابه امیری، پروین بختیارنژاد، بیژن حکمت، تقی رحمانی، احمد سلامتیان، محمد صادقی، مهدی فتاپور، علی کشتگر، و عبدالکریم لاهیجی) هر یک از زاویهٔ خود بر ضرورت تلاش برای آزادی رهبران جنبش سبز، و لزوم اعطای حقوق قانونی و انسانی آقایان موسوی و کروبی، و خانم رهنورد تاکید کردند.
مرتضی کاظمیان، مجری این برنامه، و از فعالان ملی ـ مذهبی، در ابتدای نشست اظهار داشت: «وقتی از جنبش سبز سخن می‌گوییم، به رویدادی تاریخی چون مشروطه نظر نداریم که بیش از یک قرن پیش رخ داده؛ چنان‌که به نهضت ملی و انقلاب اسلامی در چند دهه پیش نیز نمی‌پردازیم. وقتی از جنبش سبز سخن می‌گوییم حتی از مجموعه رویدادهایی سخن نمی‌گوییم که در سال ۱۳۸۸ و متعاقب انتخابات پرمسئله و ابهام ریاست جمهوری رخ داد. به روند و وضعی اجتماعی اشاره داریم که ادامه یافت و حتی در بهمن ۸۹ بار دیگر میلیون‌ها نفر را در شهرهای مختلف کشور روانه خیابان‌ها کرد، به حصر و حبس کروبی و موسوی منجر شد، و پس از آن در اشکال مختلف ادامه یافت و سایهٔ خود را بر سر تحولات سیاسی ایران و در متن جامعه مدنی گستراند.»
کاظمیان افزود که «این برنامه برای برگزاری مناسبتی معمولی و پاسداشتی مقطعی (دومین سالگرد حبس رهبران جنبش سبز) نیست؛ بلکه تلاشی است برای تداوم فشار افکار عمومی به قصد آزادسازی رهبران جنبش سبز.»
مجری برنامه توضیح داد که از همین منظر، سخنرانانی متعلق به طیف‌های گوناگون سیاسی در جلسه اعتراضی پاریس سخن خواهند گفت.
بابک امیرخسروی:
پیکار برای رفع حصر، مبارزه با استبداد است
نخستین سخنران جلسه، «دکتر بابک امیرخسروی» از فعالان سیاسی دیرپای ایران، و عضو اتحاد جمهوری خواهان بود. وی حبس خانگی موسوی، کرّوبی، و رهنورد را «خشم آور» و «طغیان برانگیز» توصیف کرد و گفت: «این رویداد، عریان‌ترین گواه برتصمیمِ دستگاه حاکم برایِ مقابله با جنبش آزادی خواهی مردم ایران و تحکیم هرچه بیشتر پایه‌های حکومت استبدادی مطلقه برمحور و مرکزیّت آیت الله خامنه‌ای است.»
امیرخسروی افزود: «حبس خانگیِ آقایان موسوی وکرّوبی امر ساده‌ای نبود؛ زیرا آن‌ها صرفاً یک کنشگر سیاسی نبودند. آن‌ها از رجال برجسته وشناخته شدۀ همین نظام جمهوری اسلامی بودند. زندانی کردن گستاخانۀ آن‌ها بیانگر نهایت ناتوانی و درماندگی حاکمیّت جمهوری اسلامی، به رهبری آیت الله خامنه‌ای درادارۀ امور کشور، از راه‌های قانونی، است.»
وی تصریح کرد: «بی‌گمان راه و روش آن‌ها شکست خواهد خورد. هم اکنون، صدای خش خش شکستن استخوان‌های استبداد فردی به گوش می‌رسد.»
این دانش آموخته دکترای اقتصاد سیاسی که پیشینهٔ دهه‌ها فعالیت سیاسی در حوزهٔ گفتمانی «چپ» را در کارنامه دارد، تاکید کرد: «حاکمیّت جمهوری اسلامی به رهبری آیت الله خامنه‌ای بر این گمان بود که با حبس خانگیِ این بزرگواران، و منزوی کردنشان، جنبش آزادی خواهی ایران فروکش خواهدکرد؛ واین بزرگان نیز احتمالاً با گذشت زمان، از خاطره‌ها محو خواهند شد. و یا بر این پندار بودند که تحمل سختی هایِ دورانِ زندان، آنان را به زانو درآورده و به تمکین و تسلیم واخواهد داشت. ولی پایداری و استقامت آن‌ها درمواضعشان، برخلاف انتظارِ گردانندگان رژیم، موجب بالارفتن محبوبیّت آنان درجامعه و تبدیل شدنشان به نماد جنبش آزادی خواهی ایران شد.»
وی همچنین تصریح کرد که «پیکاربرای رفع حبس خانگیِ این بزرگان و آزادی زندانیان سیاسی، مقابله با روند رو به افزایش استبداد فردی، و بی‌گمان گام مهمی درراستایِ بازکردن فضای سیاسی بستۀ کشور است.»
امیرخسروی با اشاره به این نکته که «رهبران جنبش سبز برگزیدۀ طبیعی جنبش مسالمت آمیز و آزادیخواهانۀ تودۀ گستردۀ میلیون‌ها ایرانی هستند که در ۲۵ خرداد ۱۳۸۸ با شعار «رای من کو؟» به میدان آمدند و دست به اعتراضات مسالمت آمیز زدند» افزود: «شعار «رای من کو؟» بیانِ آگاهی مردم از حقوق شهروندی خود بود که اساس هر دموکراسی است. به گمان من، اولّین بار در تاریخ سیاسی مردم ایران بود که حقّ شهروندی این چنین آگاهانه به زبان آمد. و موسوی و کروبی، تجسّم انسانی فریاد توده‌های خواهانِ رای درخیابان‌ها بودند.»
وی همچنین گفت: «راز گره خوردن تنگاتنگ نام این دو بزرگوار با جنبش سبز، که تقریباً گسترده‌ترین اقشار و گرایشات سیاسی کشور را در بر گرفت، نهفته در همین شعار است.»
این فعال سیاسی جمهوری خواه حضورگرایش‌های سیاسیِ گوناگون و طیف گستردۀ سخنرانان گردهم‌آیی پاریس را «بازتاب کوچک» ی از واقعیّتی دانست که در پهنایِ جامعۀ ایران درحالِ گسترش و همسوئی و اتحاد عمل است.
او تاکید کرد: «آنچه خواست حداقل عمومی است، استقرار و تقویت جمهوریّت در قانون اساسی است که تامین آزادی‌های سیاسی و حقوق مدنی و شهروندی و تامین پیش شرط هایِ حداقلِ یک انتخابات آزاد، در مرکز آنست. این کار به باور من شدنی است؛ و راه دستیابی به آن نیز پیکار آرام و مسالمت آمیز مردم است.»
امیرخسروی همچنین افزود که «هیچگاه و در هیچ دوره‌ای ازتاریخ ایران، اقشار گوناگون مردم و نیروهای سیاسیِ آن، این چنین خواستار آزادی با مفهوم واقعیِ آن؛ که احترام به آزادی دگراندیش، گوهر آنست، نبوده‌اند. همچنین هیچگاه و در هیچ دوره‌ای، نیروهایِ سیاسی ایران تا این حد، هوادار و باورمند به رجحانِ مشی سیاسیِ اصلاح طلبی برای ایجاد تغییر و تحول در جامعه و حتّی اصلاح و تغییرات در قانون اساسی در راستای تقویّت جمهوریّت نبوده‌اند.»
امیرخسروی در ادامه سخنان خود، تلاش برای رفع حصر رهبران جنبش سبز و سایر شخصیّت‌های سیاسیِ دربند را «در ذاتِ خود، پیکاربرای آزادی و دموکراسی در کشور و از پیش شرط‌ها برایِ یک انتخابات آزاد و منصفانه» توصیف کرد.
وی همچنین این تلاش را «وظیفه‌ای اخلاقی و سیاسی» خواند و اضافه کرد: «وظیفه‌ای اخلاقی است؛ بدین جهت که این عزیزان و نیز دیگر زندانیان سیاسی، بخاطرِ مبارزه برای آزادی و تامین حقوق شهروندی تک تک ما ایرانیان، گرفتارِ حبس خانگی و محرومیّت، و بسیاری دیگر، دربند و زندان‌اند. و وظیفۀ سیاسی است، زیرا رفع حبس خانگی این بزرگان و آزادی زندانیان سیاسی که همگی بی‌گناهند؛ نخستین گام و نشانه‌ای نمادین از باز شدن نسبی فضای سیاسی کشور است.»
بابک امیرخسروی در پایان تاکید کرد که «حتّی اگر شرایطی پیش بیاید که نامزد معتبر و مورد پذیرش عمومی اصلاح طلبان و نمایندگان جنبش سبز، در وضع کنونی، پا به میدان بگذارد، می‌باید رفع حبس خانگی این بزرگان و آزادی زندانیان سیاسی را در برنامۀ انتخاباتی خود قرار بدهد.»
نوشابه امیری:
آزادی رهبران جنبش سبز، پیش شرط حضور در انتخابات است
سخنران بعدی این نشست اعتراضی، نوشابه امیری، روزنامه نگار مقیم پاریس، سخنان خود را با یادکرد از روزنامه نگاران در بند شروع کرد. وی به فشارهای «وحشتناک» ی که علیه روزنامه نگاران زندانی در جریان است، اشاره نمود و خواستار اطلاع رسانی در مورد وضع آنان شد. او همچنین ابراز امیدواری کرد که «سیاسیون»، «روزنامه نگاران تحت فشار» را از یاد نبرند.
امیری جنبش سبز را «واقعیت جامعه ایران» و سربرکشیده از درون جامعه ارزیابی کرد و گفت: «سبزها حامل و مطالبه گر ارزش‌های دنیای مدرن بودند و هستند؛ ارزش‌ها و مطالباتی که بازگشت ناپذیر هستند.»
این روزنامه نگار، جنبش سبز را «میوهٔ همهٔ رنج‌های مردم ایران» توصیف کرد و افزود: سبزها، خواستی ساده اما پیچیده داشتند: «رای من کو؟»
وی افزود: «از دل این خواست بود که موسوی و کروبی نیز سر بر کشیدند. آن‌ها نیامدند که سبزها، جنبش کنند. آن‌ها محصول واقعی جنبش سبز بودند. و خوشبختانه با جنبش رشد کردند و همه از موسوی و کروبی به عنوان زبان و رهبران جنبش سخن می‌گویند.»
امیری همچنین تصریح کرد که «جمهوری اسلامی با حبس موسوی و کروبی و رهنورد، جنبش را در حبس نگه نداشته است.»
او در عین حال افزود که بین سرکوب و حصر رابطه وجود دارد، چنان که بازداشت روزنامه نگاران یعنی تلاش حکومت برای قطع کردن رابطه روزنامه نگاران با جامعه.
عضو سردبیری «روزآنلاین»، تاکید کرد که «وظیفهٔ ماست که قبل از هر کاری به این فکر کنیم که چگونه رهبران در حصر جنبش را آزاد نماییم. کسی نمی‌تواند نامزد انتخابات ریاست جمهوری شود بدون توجه به وضع رهبران جنبش سبز. پیش شرط ما برای حضور در انتخابات، آزادی رهبران و زندانیان جنبش سبز است. همان شرط‌هایی که حتی آقای خاتمی نیز در سال ۹۰ از آن سخن گفت.»
امیری در ادامه سخنان خود توصیه کرد که نیروهای پراکنده، گردهم آیند و مجتمع شوند و با عمل جمعی، بر رفع حصر تمرکز کنند. او همچنین افزود: شعار مهم «رای من کو؟» و مطالبهٔ انتخابات آزاد، چنان فراگیر شده و مطالبهٔ اقشار مهمی از جامعه ایران است که حالا در سطوح بالای نظام، و حتی توسط هاشمی رفسنجانی نیز مطرح می‌شود.
محمد صادقی:
حاکمیت بذر ترس می‌کارد و برخی یأس سرمی‌دهند
محمد صادقی، عضو شورای مرکزی ادوار تحکیم وحدت، سخنران بعدی مراسم بود. وی در ابتدای سخن خود تصریح کرد: «در روزهایی که حاکمیت می‌خواهد بذر ترس بکارد، و برخی هم می‌خواهند بر نهال جنبش سبز «جغد یأس و انفعال» بنشانند، مقاومت رهبران و زندانیان جنبش سبز، قابل ستایش است.»
این فعال دانشجویی مهاجر با اشاره به اوضاع کنونی کشور، ادامه داد: «کسانی که دم از بصیرت می‌زدند و می‌خواستند غافلان را همساز کنند، امروز برای نزدیک‌ترین و وفادار‌ترین یاران خودشان نیز پاسخی ندارند.»
صادقی توضیح داد: «شرایط به گونه‌ای پیش رفته که حقانیت مطالبات جنبش سبز و دیدگاه‌های رهبران آن، بیش از پیش مشخص شده است.»
او با تاکید بر این نکته که «نباید محصور مناسبات تاریخی و اسیر تقویم زدگی شویم»، افزود: «اتفاقاتی که در سه سال اخیر رخ داده هر روزش یادآور ظلم و فشار و تهدید است. هر روز باید برای ما سالگرد اسیر شدن زندانیان و ستمی باشد که به خانواده‌های شهدا و آسیب دیدگان و زندانیان جنبش سبز رفته است.»
عضو ارشد ادوار تحکیم وحدت با تقدیر از تلاش روزنامه نگاران، افزود: «اگر صدایی بلند شده و حرکتی ماندگار مانده، بخش مهمی از آن مدیون تلاش اصحاب رسانه و کنشگران این عرصه است.»
صادقی در پایان سخنان خود با تجلیل از استقامت و ایستادگی خانواده رهبران جنبش سبز، افزود: «دختران مهندس موسوی و فرزند آقای کروبی با وجود تهدید‌ها و فشارهای گوناگون، از پیگیری حقوق والدین خود کنار نکشیده‌اند و پا پس نگذاشته‌اند؛ چیزی که با توجه به وضع استبداد و سرکوب در ایران امروز ستایش برانگیز است.»
تقی رحمانی:
رفع حصر رهبران جنبش سبز، تقویت جامعه مدنی است
تقی رحمانی، عضو شورای فعالان ملی ـ مذهبی که در حال حاضر مقیم فرانسه است، سخنران بعدی مراسم اعتراضی یک‌شنبه در پاریس بود. وی با تاکید بر این نکته که «رفع حصر آقایان موسوی و کروبی به تقویت جامعه مدنی در ایران کمک می‌کند»، افزود: «جنبش سبز بعد از بن بست اصلاحات در بالا، تبلور خواست مطالبه محور مردم بود.
رحمانی با اشاره به سرکوبی که مبتنی بر پول نفت متوجه جنبش سبز شد، گفت: «قشر متوسط تحت فشار و خشونت قرار گرفت که ممکن است آن‌ها را برای مدتی نه چندان کوتاه از حضور فعال در جامعه مدنی منصرف کند.»
رحمانی شرایط کنونی ایران را «توفانی و بسیار حساس» توصیف کرد و گفت: «ایران دچار تلاطم غریبی شده است. و برون شد از این وضع، نیازمند عزم جدی و البته نقد گذشته است؛ نقد منصفانه رهبران جنبش سبز، نقد فعالان سیاسی، و حتی اقشار حامی جنبش سبز.»
به عقیدهٔ این فعال سیاسی: «وقتی جنبش سبز شکل گرفت، در مرحله‌ای، رهبران جنبش سبز از متحقق کردن خواسته‌های معترضان بازماندند؛ جنبش که طولانی شد، اقشار متوسط متاثر از سرکوب‌ها و دیگر عوامل، خسته شدند؛ کم طاقتی آن‌ها، علاوه شد بر عدم پیوند خوردن جنبش با اقشار محروم.» و این همه، به باور رحمانی، سیر جنبش سبز را متاثر ساخت.
وی همچنین تاکید کرد که جنبش سبز بزرگ‌ترین بحران را در حاکمیت سیاسی ایجاد کرد.
رحمانی در بخش دیگری از صحبت‌های خود اظهار داشت: «مقاومت تنها برای پیشبرد جنبش و تحقق مطالبات کافی نیست؛ اگر به دنبال پیروزی هستیم باید راهبرد داشته باشیم.» او در همین راستا بر ضرورت تعامل نیروهای سیاسی و همفکری و همراهی آنان تاکید کرد. وی افزود: «برای رفع حصر رهبران جنبش، باید بتوانیم پیرامون خواسته‌های مشترک توافق کنیم.»
این فعال ملی ـ مذهبی مقیم پاریس اهمیت باز شدن حداقلی فضای سیاسی ایران را مورد تاکید قرار داد و گفت: «کسانی که سالهاست در خارج از ایران هستند و از شرایط خود خسته شده‌اند، باید بدانند که نیل به پیروزی نیازمند حداقل فضای باز است، و باید در گام نخست به حداقل‌ها نظر داشت.»
رحمانی در بخش دیگری از سخنان خود به بیانیه شماره ۱۷ موسوی و بیانیه حقوق شهروندی کروبی اشاره کرد و حمایت آنان از حقوق اساسی و مدنی ایرانیان را با اهمیت دانست. وی افزود: «رهبران جنبش سبز فضا را برای کنش مدنی باز کردند. اگر قدر این را بدانیم، تلاش برای رفع حصر اهمیت مضاعف می‌یابد.»
او رفع حصر موسوی و کروبی و رهنورد را تلاشی مهم در کنار دیگر کنش‌های مدنی ارزیابی کرد و در عین حال افزود: «تا وقتی نتوانیم در مورد حداقل‌ها با یکدیگر توافق کنیم، ره به جایی نخواهیم برد. حاصل دعوای ستاره‌ها در آسمان می‌شود که برای زمین مردم روشنایی و نوری به همراه نخواهد داشت.»
وی در پایان سخنان خود بر «تلاش سیستماتیک و همگام برای آزادی رهبران جنبش سبز» تاکید کرد.
علی کشتگر:
اعتماد به رهبران، سرمایه بزرگ جنبش سبز است
علی کشتگر، فعال سیاسی چپ دیگر سخنران برنامه اعتراضی بود. او در ابتدای سخنان خود گفت: «دیکتاتور‌ها می‌توانند بسیاری از خواسته‌های خود را متحقق کنند؛ آن‌ها می‌توانند ادعا کنند که انتخابات آزاد برگزار کرده‌اند؛ بگویند برنده انتخابات هستند؛ مخالفان خود را بازداشت و در بند کنند؛ و برنامه‌های خود را با سرکوب و دروغ پیش برند؛ اما آن‌ها در یک میدان عاجزند: آنجا که نمی‌توانند پیوندهای عاطفی و توام با اعتماد شهروندان و رهبران خود را قطع و مختل کنند.»
کشتگر تصریح کرد: «نقطه ضعف دیکتاتوری امروز ایران همین رشته پیوندهایی است که میان بخش بزرگی از جمعیت کشور و به خصوص طبقه متوسط شهری با رهبران و زندانیان جنبش سبز وجود دارد. آقای خامنه‌ای نمی‌تواند این را از بین ببرد، و همین، چشم اسفندیار خودکامگی است.»
این فعال سیاسی، اعتماد متقابل میان سبزها و رهبران جنبش سبز را ازجمله بزرگ‌ترین سرمایه‌های جنبش اعتراضی مردم ایران توصیف کرد. اعتمادی که به توصیف او: «از دل جنبش اعتراضی، و با همراهی موسوی و کروبی شکل گرفت.»
کشتگر تاکید کرد که «در متن همین جنبش اعتراضی بود که موسوی و کروبی نیز ارتقاء یافتند و گام به گام همراه با خواسته‌های مردم تغییرخواه، متحول شدند و پیش آمدند.»
وی با اشاره به مفاد بیانیه شماره ۱۷ میرحسین موسوی، آن را شاهدی مهم از همسویی او با مطالبات جامعه مدنی ایران ارزیابی کرد.
این فعال سیاسی مستقل چپ همچنین در بخش دیگری از سخنان خود با اشاره به انتخابات ریاست جمهوری ۹۲ تصریح کرد: «در صورتی می‌توان در انتخابات آتی شرکت کرد که حکومت نماینده سبزها را بپذیرد؛ نامزدی که آزادی موسوی و کروبی را در شعار‌هایش طرح کند و بر آزادی رسانه‌ها و احزاب و زندانیان سیاسی تاکید نماید.»
او افزود: «کسی می‌تواند نامزد سبزها باشد که حمایت رهبران در حبس را جلب کند.»
کشتگر همچنین تاکید کرد: «اگر رهبران جنبش سبز به حاشیه روند و شرکت در انتخابات به هر شکل و بدون قید و شرط مطرح شود، موضع اقتدارگرایان است که تقویت می‌شود.»
عبدالکریم لاهیجی:
موسوی و کروبی و رهنورد در حصر نیستند، زندانی‌اند
دکتر عبدالکریم لاهیجی، نایب رییس فدراسیون بین المللی جوامع حقوق بشر، سخنران بعدی برنامه بود. وی واژهٔ «حصر» را «یکی از نیرنگ‌های جمهوری اسلامی» توصیف کرد و گفت: «متاسفانه این نیرنگ موثر واقع شده؛ حصر با آیت الله منتظری هم شروع نشد؛ اما در حقوق این واژه معنایی ندارد.»
لاهیجی توضیح داد که در چهارچوب ضوابط علمی و حقوق بین الملل، آنچه بر سر رهبران جنبش سبز آمده، مصداق بارز «حبس خودسرانه» است. وی تصریح کرد: «موسوی و کروبی و رهنورد زندانی هستند؛ مثل بسیاری زندانیان دیگر.»
او با تاکید بر این نکته که در حوزه حقوق بشر، شهروند درجه یک و درجه دو وجود ندارد، افزود: «البته ما برای ایستادگی رهبران جنبش سبز در چند سال اخیر، احترام ویژه قائلیم.»
لاهیجی در بخش دیگری از سخنان خود به اهمیت محکوم کردن زندانی کردن خودسرانهٔ رهبران جنبش سبز، توسط نهاد حقوق بشری سازمان ملل اشاره کرد و از اینکه این رویداد مهم، چنان که شایستهٔ آن است در رسانه‌های سبز بازتاب نداشته، انتقاد نمود.
این فعال حقوق بشری مقیم فرانسه تصریح کرد: «در مناسبات جهانی باید بپذیریم که همراه و یار ما، فقط چند کشور عربی و مسلمان نیستند. باید بپذیریم و بدانیم که کشورهای غربی به دلیل اصول و پرنسیپ‌های خود نسبت به نقض حقوق بشر اعتراض می‌کنند.» او افزود: «باید از صدور رای محکومیت جمهوری اسلامی در مجمع عمومی سازمان ملل متحد، به دلیل نقض حقوق بشر استقبال کرد و در مورد آن تا حد ممکن، اطلاع رسانی نمود؛ باید از این مهم استقبال کرد که آزادی موسوی و کروبی و رهنورد به عنوان یکی از مفاد قطعنامه مزبور مورد تاکید قرار گرفته است.»
دکتر لاهیجی لزوم اطلاع رسانی در مورد این دست اخبار مهم را مورد تاکید قرار داد و گفت: «متاسفانه در حوزهٔ بسیج توده، اقدام در خور توجهی صورت نگرفته است.» وی افزود: «این مبارزه در داخل کشور است که موجب فشار بین المللی می‌شود.»
لاهیجی همچنین اضافه کرد: «مبارزه سیاسی فقط شرکت در انتخابات نیست. مبارزه سیاسی بنگاه کارگشایی نیست. فعالان سیاسی بجای دغدغهٔ قدرت، به دنبال مبارزه اجتماعی باشند.»
این حقوقدان با انتقاد شدید از صدور احکام سنگین زندان برای وکلا و روزنامه نگاران، به حکم شش سال زندان برای دکتر محمد سیف‌زاده اشاره کرد و گفت: «این برخوردهای غیرقانونی و احکام ناعادلانه در رژیم شاه هم وجود نداشت.» او افزود: «افرادی چون آقای خاتمی و آقای نوری و دیگر کسانی که حاشیه‌ای امن‌تر دارند، باید از این وضع انتقاد کنند.»
احمد سلامتیان:
موسوی و کروبی برآمده از جنبش اجتماعی هستند
دکتر احمد سلامتیان، نماینده دور نخست مجلس و فعال سیاسی مقیم پاریس سخنران نخست بخش دوم برنامه بود. این فعال ملی ضمن تایید ملاحظات دکتر لاهیجی، گفت: «حصر در مفهوم حقوقی وجود ندارد.» وی افزود: «در حوزه حقوق بشر، ما از حق افراد دفاع می‌کنیم و کاری به شخص نداریم. متاسفانه انقلاب اسلامی و غلیان احساسات مترتب بر آن، این مهم را به حاشیه برد.»
سلامتیان افزود: «حتی کسی که مبارزه مسلحانه می‌کند باید از حقوق قانونی که برای او پیش بینی شده برخوردار شود.»
وی تاکید کرد: «آقایان موسوی و کروبی و خانم رهنورد، سه قربانی شاخص بازداشت خودسرانه و غیرقانونی هستند.»
سلامتیان با یادکرد از دکتر سیف‌زاده، ملاحظات این وکیل زندانی را در مورد حقوق اساسی شهروندان و ازجمله حق اعتراض و تجمع بازخوانی کرد و گفت: «فراموش نکنیم حقوق فقط ابزار زورمندان نیست بلکه بازوی ضعفا نیز هست.»
وی تصریح کرد: «حکومتی که قوانین خودش را هم رعایت نمی‌کند، بیش از پیش ماهیت خود را برای افکار عمومی داخل و خارج آشکار می‌سازد.»
او همچنین مبارزه مدنی و شهروندی را مبارزه‌ای علنی و قانونی توصیف کرد و در ادامه افزود: «موسوی و کروبی برآمده از یک جنبش اجتماعی هستند که میلیون‌ها حامی دارد.» وی از «کیمیا» یی سخن گفت که فرد یا افرادی را در یک شرایط تاریخی به عنصری تاریخی تبدیل می‌کند. سلامتیان افزود: «موسوی و کروبی پس از انتخابات ۲۲ خرداد ۸۸ به نمایندگان برجسته یک جنبش اجتماعی بدل شدند.»
سلامتیان حبس خانگی رهبران جنبش سبز را تلاش غیرقانونی حکومت برای بقای اقتدارگرایانه خود و سرکوب مخالفان و منتقدان توصیف کرد و افزود: «اگر حکومت راست می‌گوید، رهبران جنبش سبز را محاکمه کند. به موجب کدام قانون، آن‌ها را بازداشت کرده؟ آن‌ها در کدام دادگاه محکوم شده‌اند؟»
او تصریح کرد: «مسئله اساسی و اصلی ما این است که اهمیت حقوقی این برخورد غیرقانونی حکومت را که تلاش می‌کند با گروگانگیری رهبران جنبش سبز، جنبش اجتماعی را زمین گیر کند، توضیح دهیم.»
دکتر سلامتیان در پایان سخنان خود بر لزوم مبارزه اجتماعی تدریجی، مسالمت آمیز و قانونی، و نیز اهمیت دفاع از حقوق قانونی و انسانی رهبران جنبش سبز تاکید کرد.
بیژن حکمت:
مبارزه برای آزادی رهبران، تلاش برای تداوم جنبش سبز است
بیژن حکمت، عضو سازمان جمهوری خواهان ایران، سخنران دیگر نشست اعتراضی پاریس، با تفکیک نهادهای جامعه مدنی و سازمان‌های سیاسی، گفت: سازمان‌های سیاسی از جنس دولت هستند و راه حل‌های خود را مطرح می‌کنند و نگاهی سیاسی دارند.»
حکمت افزود: «مبارزه برای رفع حبس رهبران جنبش سبز تنها حرکتی در چهارچوب حقوق بشر و در اعتراض به آدم ربایی نیست؛ بلکه هم زمان مبارزه‌ای برای تداوم جنبش سبز است.»
وی جنبش سبز را جنبشی اجتماعی توصیف کرد که «ایستادگی آقایان موسوی و کروبی در برابر فرامین ولی مطلقه فقیه، فرصت برور آن را فراهم ساخت.» او تصریح کرد که «جنبش سبز جنبشی برای احقاق حقوق ملت ایران بود و تمام منتقدان و مخالفان وضع موجود را گردهم و کنار یکدیگر جمع کرد.»
به باور حکمت، این وضع در دیدگاه‌های موسوی هم بازتاب یافت. او به «تفسیر موسع» موسوی از قانون اساسی و سپس وعدهٔ او برای تغییر و تلاش برای برگزاری انتخابات آزاد و نیز امکان تحول و تغییر اشاره کرد که در منشور جنبش سبز نیز به تایید موسوی و کروبی رسید.
حکمت تصریح کرد که رقابت دیدگاه‌های گوناگون، نباید مانع همکاری عملی آنان و همراهی آن‌ها با جنبش سبز شود. وی در پایان سخنان خود لزوم وحدت عمل برای آزادی رهبران و زندانیان جنبش سبز را مورد تاکید قرار داد.
پروین بختیارنژاد:
به شکل‌های محدودی از اعتراض بسنده نکنیم
پروین بختیارنژاد، فعال ملی ـ مذهبی دیگر سخنران برنامه بود که ضمن تجلیل از ایستادگی رهبران جنبش سبز، گفت: «ما هنوز از تمام ظرفیت‌های قانونی و بین المللی موجود برای کمک به رفع حبس آقایان موسوی و کروبی و خانم رهنورد، استفاده نکرده‌ایم.»
بختیارنژاد لزوم توافق در مورد روش‌ها و هماهنگی برای نیل به اهداف مشترک را مورد اشاره قرار داد.
او همچنین با اشاره به شرایط مشقت باری که متوجه مردم ایران شده، لزوم وحد عمل و جمع شدن اپوزیسیون حول یک محور مشترک را در وضع بحرانی ایران امروز، ضروری توصیف کرد.
این فعال حقوق زنان، «انتخابات آزاد» را محور مهمی برای فعالیت مشترک خواند.
بختیارنژاد همچنین به امکان ارتباط فعالان سیاسی خارج و داخل کشور به لطف تکنولوژی ارتباطات اشاره کرد و گفت: «می‌توان شعار انتخابات آزاد را به عنوان مطالبه‌ای مهم، عمده و مطرح کرد.»
وی در بخش دیگری از سخنان خود گفت: «اگر فعالان سیاسی فقط به یک مدل بازی سیاسی رو آورند، باخت‌های پی در پی، محتمل است. عرصه سیاست، عرصه بازی‌های متنوع است. صرف برگزاری جلسه اعتراضی یا صدور بیانیه، کافی نیست. باید روش‌ها و بازی‌های گوناگونی را برای پیگیری مطالبات خود مورد توجه قرار دهیم.»
مهدی فتاپور:
تلاش برای آزادی رهبران، مبارزه‌ای مدنی و سیاسی است
مهدی فتاپور از اعضای فداییان خلق (اکثریت) در سخنان کوتاهی تاکید کرد: «مسئله آقایان موسوی و کروبی در عین حال که در چهارچوب کلی زندانیان سیاسی قابل بررسی و پیگیری است، اما در عین حال ویژگی خاص خود را دارد. هر کدام از زندانیان سیاسی، ویژگی خود را دارند؛ از نسرین ستوده تا تاج‌زاده، و از بهاره هدایت تا عبدالله مومنی؛ اما موسوی و کروبی نمادهای یک جنبش اجتماعی هستند.»
این عضو اتحاد جمهوری خواهان ایران افزود: «حصر موسوی و کروبی حصر رای میلیون‌ها شهروند (به گزارش خود رژیم، دست کم ۱۴ میلیون نفر) است. حبس آن‌ها، حبس مشارکت بخش عمده‌ای از شهروندان در روند تصمیم گیری و تحولات اجتماعی است. حبس آن‌ها، حبس مطالبات مدنی و اساسی ایرانیان است.»
فتاپور «اولین گام تغییر برای فراهم آمدن مشارکت سیاسی» را آزادی رهبران جنبش سبز دانست و مبارزه با حبس موسوی، کروبی و رهنورد را برای تحولات اجتماعی آتی ایران واجد اهمیت ویژه توصیف کرد. به باور او، آزادی رهبران جنبش سبز «هم مقدمه تحول اجتماعی است و هم محصول تعادل نیروهای اجتماعی.»
او همچنین اضافه کرد: «چه کسانی که تغییر در جامعه را تعقیب می‌کنند، و چه کسانی که ادامهٔ روند موجود را برای ایران پرمخاطره می‌دانند، باید در گام نخست بر نقش ویژه مبارزه با حبس رهبران جنبش سبز تمرکز کنند.»
فتاپور تاکید کرد: «تلاش برای پایان دادن به این حبس، هم مبارزه مدنی است و هم مبارزه سیاسی.»
اردشیر امیرارجمند:
گام نخست تغییر، آزادی رهبران جنبش سبز است
دکتر اردشیر امیرارجمند، سخنگوی شورای هماهنگی راه سبز امید، آخرین سخنران گردهم آیی اعتراضی پاریس بود. مشاور ارشد میرحسین موسوی در ابتدای سخنان خود با اشاره به منتفی شدن سفر دکتر تقی کروبی، فرزند مهدی کروبی (به دلیل عدم صدور ویزا) به پاریس، تاکید کرد که وی ملاحظات تقی کروبی را نیز بیان می‌کند.
امیرارجمند با اشاره به بنا نهاده شدن «شورای هماهنگی راه سبز امید» توسط آقایان موسوی و کروبی، پیش از به حبس رفتن، تاکید کرد که یکی از اهداف شورای هماهنگی، تلاش برای آزادی رهبران جنبش سبز است.
وی در ادامه گفت: «وقتی جنبش سبز شکل گرفت، حکومت تصور می‌کرد که می‌تواند با سرکوب مهندسی شده و با استفاده از تجربهٔ حکومت‌های غیردموکراتیک، جنبش را خاموش کند و بدان پایان دهد و نیازی به بازداشت رهبران نباشد. اما وقتی اعتراض‌ها دو سال به طول انجامید، و وقتی متعاقب شکل گیری بهار عربی، و در پی فراخوان قانونی موسوی و کروبی، فقط در تهران، یک میلیون نفر به خیابان‌ها آمدند و در شهرهای دیگر کشور نیز اعتراض مشابهی شکل گرفت، مبادرت به زندانی کردن آنان کرد.»
امیرارجمند تصریح کرد: «رهبران جنبش سبز در حالی زندانی شدند که حتی حقوقی کمتر از دیگر زندانیان داشتند و دارند.»
این دانش آموخته حقوق، توضیح داد که «مجازات بدل از حبس» باید بعد از محاکمه‌ای قانونی صورت گیرد، «اما هیچ تفهیم اتهامی صورت نگرفت و فرآیند قضایی در حبس آن‌ها طی نشد.»
دکتر امیرارجمند افزود: «اینک دو سال از بازداشت غیرقانونی رهبران جنبش سبز سپری شده اما این جداسازی نه تنها جایگاه اجتماعی و موقعیت آقایان کروبی و موسوی را تضعیف نکرده بلکه بر عزت و محبوبیت و منزلت اجتماعی آن‌ها افزوده است.»
وی همچنین اضافه کرد: «درست است که جدا کردن آنان از جامعه، آن‌ها را از همراهی با سبزها، و سبزها را از داشتن آن‌ها در کنار خود، محروم کرده، اما مطالبات جنبش سبز پا برجاست و جنبش در متن جامعه، به حرکت خود ادامه داده و حتی در حاکمیت نفوذ کرده و منتقدانی جدی در ساختار سیاسی قدرت بوجود آورده است.»
سخنگوی شورای هماهنگی راه سبز امید، ادامه داد: «چرا فرزندان رهبران جنبش سبز را پیوسته احضار و تهدید می‌کنند؟ چون حتی از خبررسانی در مورد آن‌ها هم در هراس‌اند. چون «سلام» فرستادن موسوی، و ابراز «پایداری» کروبی هم برای حاکمان اقتدارگرا، ترس آفرین است. می‌ترسند که کوچک‌ترین پیامی از سوی آنان در ماه‌های مانده تا انتخابات، رهنمودی در بر داشته باشد و باعث بسیج اجتماعی شود.»
امیرارجمند نتیجه گرفت که «جنبش سبز زنده است؛ با وجود تمام توانایی‌هایی که حکومت داشته و با وجود تمام ضعف‌هایی که ما داشته‌ایم، جنبش سبز ادامه یافته و جاری است.»
وی در بخش دیگری از سخنان خود به مواضع حقوق بشری موسوی و کروبی و دفاع آنان از حقوق اساسی و مدنی تمام ایرانیان، صرف نظر از جنس و مذهب و آیین و زبان و قوم اشاره کرد و پایمردی و صداقت آنان را در همراهی با مطالبات ایرانیان و دفاع از حقوق شهروندی آن‌ها، از عوامل مهم محبوبیت آنان در جامعه و اعتماد بخش مهمی از جامعه ایران به ایشان دانست.
امیرارجمند در ادامه صحبت خود، آزادی موسوی و کروبی و رهنورد را نشانهٔ مهمی از تغییر شرایط کشور دانست و افزود: «آزادی رهبران جنبش سبز به جهت حقوق بشری مهم است اما در سپهر سیاست ایران نیز اهمیت خود را دارد. یعنی اگر آقای خامنه‌ای تصمیم بگیرد شرایط را عوض کند، اولین قدم آزادی موسوی و کروبی و رهنورد است؛ و اگر این کار را نکند، یعنی اراده‌ای برای تغییر اوضاع اسف بار کنونی ندارد.»
او همچنین تاکید کرد: «ما نیز مجبوریم تمام همت خود را در داخل کشور و در سطح بین المللی به کار بندیم که این تغییر، و آزادی رهبران جنبش سبز، رخ دهد.»
امیرارجمند با اشاره به تلاش رسانه‌های اقتدارگرا برای «شیطانی» کردن روابط و تلاش‌هایی که در خارج از ایران صورت می، گیرد، گفت: «خطوط قرمز ما در شورای هماهنگی راه سبز امید مشخص است. ما از همکاری با دیگر فعالان سیاسی در چهارچوبی که منشور راه سبز امید مشخص کرده، ابایی نداریم. ایران برای تمام ایرانیان است. در حوزه روابط بین الملل نیز ما بر مبنای منشور مورد تایید رهبران جنبش سبز، می‌کوشیم صدای مظلومیت و مطالبات انسانی و قانونی شهروندان ایران را به گوش جهانیان برسانیم. در این راه نه تنها با سازمان ملل متحد در رابطه‌ایم، و به آقای احمد شهید مستندات و گزارش‌های خود را ارائه می‌دهیم، بلکه با جامعه مدنی جهانی، احزاب و نمایندگان پارلمان‌ها در رابطه هستیم و خواهیم بود.»
وی با اشاره به این نکته که «بحث‌های فرسایشی و فاقد اولویت، مانع از اقدام‌های اساسی می‌شود» افزود: «گام نخست و نشانهٔ مهم تغییر اوضاع در ایران، آزادی رهبران جنبش سبز است.»
امیراجمند به اهمیت برگزاری انتخابات آزاد، سالم و منصفانه، متعاقب آزادی موسوی و کروبی اشاره کرد و افزود: «انتخابات حق ماست؛ ما می‌خواهیم در انتخابات شرکت کنیم، اما انتخاباتی که واجد معنا باشد و سلامت آن تضمین شده؛ انتخاباتی که احزاب و رسانه‌ها و کنشگران مدنی بتوانند با امنیت و آزادی در آن فعال باشند.»
قابل اشاره است که در مراسم دیروز پاریس، ده‌ها فعال سیاسی، روزنامه نگار و کنشگر مدنی حضور داشتند؛ مهدی ممکن، علی مزروعی، حسن شریعتمداری، مریم سطوت، جمشید اسدی، حسن فرشتیان، فرنگیس حبیبی، رضا علیجانی، محمد صادقی، مسطوره احمدزاده، هوشنگ اسدی، اسماعیل ختایی، بهمن امینی، علی سرداری، سراج الدین میردامادی، حمزه غالبی، عبدالرضا تاجیک، روح الله زم، سیدکوهزاد اسماعیلی، یاسر معصومی، روح الله شهسوار، مجتبی نجفی، شهاب عموپور، علی فاتحی، محمدرضا کلانی، و رضا جعفریان ازجمله حاضران در جلسه بودند.
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
