باد

گاهی به روح سرکش باد می اندیشم
و به قدرتی
که در برهنگی اش نهفته است
و خنده ام می گیرد
آری، خنده ام می گیرد
هنگامی که تو خسته از خود
یونیفرم ات را می پوشی
پلکان وسوسه را در می نوردی
و از پشت بام شب
.عریانی باد را نشانه می گیری
شلیک می کنی
و شگفت زده درمی یابی
گلوله ها به سویت باز می گردند
و باد ، رهاتر از هربار
پیراهن رنگین گمشدگان را
در هوا می چرخاند
و می دود، و می دود، و می دود
.تا بنفشه های وحشی نوروز

گاهی به روح سرکش باد می اندیشم
و خنده ام می گیرد
!وقتی تو می بینی پلکانی زیر پایت نیست