گُل چه فرستم به گُل، تا تو گُلی گُل فشان
رسمِ سخن تازه کُن، تا بدرخشد جهان
جان ز تو زیبا شود تا تو برآیی چو ماه
خانه به دوشانِ عشق در پیِ تو هر زمان
رختِ درختان ز نور چشمه وُ آوازِ آب
پولکِ استاره ها دستِ تو پاشد عیان
ای گُلِ گویای ما تابشِ زیبنده ای
زی تنِ تاریکِ ما، آمده از بیکران
گوهرِ دُردانه ای؛ شعر وُ نشاطِ شراب
دیده دل از پنجره، دیدنِ تو ارمغان
جام به دست آمدی رقص کنان می رسی
خصلتِ دریا وُ موج رنگِ گُلِ ارغوان
ما که به زندان دریم، خسته ی بندیم وُ درد
با تو رها می شویم ای تو پناه وُ امان
آنچه ربُود از نگاه؛ دشمنِ شور وُ شرر
باز تو پس می دهی، ای تو گُل وُ باغبان
حرمتِ آزادگی از تو فروزان شود
زاده ای از مهر وُ ماه، خوشه ی رنگین کمان
مرهمِ مهری نگار؛ گُلبُنِ اندیشه ای
روز وُ شب از بخشش ات؛ می شود اینجا روان
ابرِ بهاری ببار، تا بدَمد روزگار
خاک به خنیاگری، دانه شود در بیان
سبز شود خار وُ خس، تا تو گذر می کنی
از نفسِ گرمِ تو، شعله شکوفد چو جان
نبضِ زمین می زند، زندگی آغازِ نو
غنچه ی رخشان تویی، جانِ گلی جاودان
جاذبه ی بودنی؛ بوسه به رخسارِ یار
چهره برافروز باز، ای ز تو شادی نشان
چشمِ بدی دور باد، از تو وُ امیدِ ما
آمدنت خوش بُوَد، ای تو همه آسمان
2013 / 1 / 30
http://rezabishetab.blogfa.com
