خاموشی عزیز دیگری در تیعید

در کمال ناباوری و با اندوه بسیاربا خبر شدم که یار دیرینه‌ام، رفیق سالیانم، حسام بنی هاشمی امروز صبح در پاریس ازمیان ما رفت.

همین ده روزپیش بود که زنگی زدم تا حالت را بپرسم، خیال مردن نداشتی و با روحیه گفتی: خوبم، بهترم. استراحت می‌کنم.

خوشحال شدم که با سرطان ریه‌ات که در تبعید و در جوانی دچار آن شدی صبورانه می‌جنگی. صبوری و بردباری که مشخصهٔ همیشگی تو بود.

در سال ۵۲ درزندان عادل آباد شیراز بود که برای اولین بار تو را دیدم جوان نوزده ساله‌ای که همراه با تعد ا دی دیگر از رفقایش که همگی از بچه‌های چپ بندر عباس بودند در دام ساواک شاه گرفتار آمد ه و پس از گذر از شکنجه گاه‌های ساواک بندر عباس وکمیته مشترک شیراز به جمع ما در زندان عادل آباد شیراز وارد شدند. قیافه آرام و متین توعلیرغم جوانی توجه را جلب می‌کرد. وشاید همین بود راز نزدیک شد نمان.

حسام جان تو در آن سالهای سخت زندان نه تنها هرگز به سنگینی فضا نیافزودی بلکه همیشه سعی در ایجاد آرامش داشتی. مصاحبت با تو بسیار دلنشین بود و تا سال ۱۳۵۵ که با ما در زندان عادل آباد بودی همواره این خصوصیت خود را حفظ کردی.

تو با سرافرازی زندانت را به پایان رساند ی وپس از آزادی با روحیه‌ای شاد و با عزمی راسخ در ادامه راهی را که آغاز کرده بودی. به سازمان پیکار در راه آزادی طبقه کارگر پیوستی. پس ازهجوم وحشیانه رژیم به سازمان‌های سیاسی و ضربات وارد آمده بر سازمان‌های سیاسی ناچار راهی تبعید شده و در پاریس اقامت گزیدی. هر چند که دراین سال‌ها با سازمانهای سیاسی مشخصی همکاری نداشتی اما هرگز ایده آزادی و برابری را‌‌ رها نکردی.
در این سالهای اقامت در پاریس یار مهربان و عزیزی برایم بودی. یادم می‌اید که خبر سرطان ریه‌ات چند سال پیش چقدر مرا اندوهگین کرد اما این اواخر باورم شده بود که گویا از خطر جسته‌ای.

۵۷ سال چقدر کوتاه هر چند پر بار بود.

زهی افسوس!
حسام عزیز خاطره عزیزت همیشه پیش ما زنده خواهد ماند و هرگز از یادت نمی‌کاهیم.

با تسلیت به تمامی خانواده بنی هاشمی، بویژه کا‌ترین و ماتیلد و تا م. وبا اندوه فراوان
و با یاد همیشه بیدارت.

ابراهیم اوخ
پاریس ۲۵ ژانویه ۲۰۱۳