این سرنوشتی است که سرمایهداری پلشت حاکم بر ایران برای کارگر رقم زده است: یا باید مطیع و رام باشد و بره وار به استثمار بیپایان تن دردهد یا – در صورت اعتراض به ستم سرمایه – زندان و توهین و شکنجه و فرسایش خاموش جسم و جان خود را بپذیرد. دردناک تر از اینها آن است که حتا اعتراض زندانی به شرایط ظالمانهی زندان نیز مستلزم لطمه زدن به خود است: اعتصاب غذا! آری، هر زندانی که دست به اعتصاب غذا میزند، از جمله رضا شهابی که همین دیروز در اعتراض به برخورد توهینآمیز زندانبانان و ممانعت آنان از درماناش اعتصاب غذایش را آغازکرد، در واقع به جسم و جان خود ضربه می زند و خود را به دست مرگ میسپارد تا بدین وسیله اعتراض خود را به مرگ بی سر و صدا و تدریجی که زندانبان به او تحمیل کرده است، اعلام کند. بدیهی است که لطمه زدن به خود، به ویژه برای زندانییی که میخواهد سرپا و سالم بماند تا بتواند محکم و استوار سالهای حبس را تحمل کند، نقض غرض است. اما گاه زندانبان چنان ضدانسانی رفتار میکند که به راستی چارهای جز این کار برای زندانی باقی نمیگذارد. زندانی بر اثر این وضع ستمگرانه به این نتیجهی ناخواسته میرسد که حال که قرار است بمیرد پس بهتر است به جای مرگ بی سر و صدا، که خواست زندانبان است، دنیا از مرگ او باخبر شود. او بدین سان همزمان با سپردن خود به دست مرگ کوس رسوایی زندانبان را نیز به صدا درمیآورد. در چنین شرایطی، انسانهایی که نگران وضع زندانی هستند به جای آن که از او بخواهند اعتصاب غذایش را بشکند باید با تمام قوا به زندانبان فشار آورند تا از برخوردهای ضدانسانیاش دست بردارد. ما به سهم خود برخورد ضدانسانی با کارگر زندانی، رضا شهابی، را محکوم میکنیم و، ضمن دعوت کارگران به ویژه کارگران شرکت واحد به اعتراض به شرایط تحمیل شده به تمام زندانیان از جمله رضا شهابی، از زندانبانان و مسئول آنها یعنی قوهی قضاییه می خواهیم دست کم به قوانین و مقررات خود پای بند باشند و بی هیچ قید و شرطی شرایط را برای درمان و سلامت رضا شهابی فراهم سازند.
کمیته ی هماهنگی برای ایجاد تشکل کارگری
28 آذر 1391
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
