افولِ ایرانیت و سنگسار حقیقت

«ملی گرایی خلاف اسلام و دستور خداست»
سید روح الله الموسوی الخمینی
در بخش پیشین توضیح دادم که چگونه: «حاکمان جدید، ارزش‌های ملی و بنیادینِ تاریخ و فرهنگ ایران را به «شیعه‌گری» و آنهم به گزارش و قرائت خاصی از «تشیعِ صنفی ملایان» (بدعت ولایت فقیه)، تنزل داده و باتکیه بر ماشین هیولایی دولتِ تمام خواه و به پشتوانِ زور عریان ونیروی ویرانگر حاکمیت دینی و بهره ور از قساوت بی‌حد و مرز پلیسی نظامی، به صاف کردن و آسفالت هویت و فرهنگ و مدنیت ایرانیان پرداخته وکشور ما را به اعماقِ مغاک ِتک صدایی شیعی سوق داده و به مسیر دردناک زوال وانحطاط بی‌بازگشت هدایت کرده‌اند.»

اسلام در برابر ایران

در چنین زمانه‌ای ست که جامعهء ایرانی و کشور ما دچار بحران پیوند، همدلی، و وفاق اجتماعی شده است. این بحران خطیر و بی‌سابقه، نتیجهء گریزناپذیر تزلزلی ست که در بنیان‌های تاریخی ایران وقوع یافته است. زیرا با قدرت یافتن اهل دین، ستون اصلی خیمهء همبستگی ملی را که همواره تکیه برایرانیت ایرانیان داشت و براحساس دیرین و ریشه دارِ «تعلق به سرزمین تاریخی» استوار بود، به نام اسلام و زیرضربات بی‌وقفه سی و چهار سالهء یک حاکمیت ایدئولوژیک جهان وطن و عاری از عِرق ملی، برکنده‌اند تا «اسلام عزیز» (۱) یعنی اسلامیسم سیاسی صنف ملایان را که به ابزار قدرت و سُلطه بدل ساخته و آنرا «ولایت مطلقهء فقیه» می‌نامند با بهره گیری ازکارا‌ترین و مدرن‌ترین شیوه‌های قتال و فریب و تزویر به خرج ملت ایران جایگزین آن کنند.
آنچه به نام «انقلاب اسلامی» بر ایران تسلط یافت، همچنانکه پیش ازین اشاره کرده‌ام، فاجعه‌ای شوم، بدعتی نا‌ به هنگام و نابود کننده و ناروا و دشمنکام در تاریخ سرزمین ما بود.
این بدعت ویرانگر و بی‌اصل و نسَب، (یعنی حاکمیت و قیمومت سیاسی فقیهان بر مردم ایران)، برای نخستین بار ساختاراسلام شیعی را نه به عنوان دین سنتی، بل به عنوان یک برنامه سیاسی نا‌شناخته، وروگشایی ناشده، جانشین ساختار تنومند وبنیادین حکومتی می‌کرد که اگرچه به یمن انقلاب مشروطیت، درهای مدرنیت رابر ایرانیان گشوده واندیشهء آزادی و قانونمداری رادر فضای فرهنگی و ذهنیت ایرانیان وارد کرده بود، بااینهمه ریشه درتاریخ بیست و پنج سده‌ای سنّت پادشاهی ایران و در ناخودآگاه جمعی همهء ایرانیان داشت و تسلسل تاریخی و مدنی مردم ایران را درتنوعات و رنگارنگی‌های ملی و قومی و فرهنگی آنان نمایندگی می‌کرد، چرا که همواره مردم ایران برخوردار از گذشته‌ای مشترک بوده‌اند و کما بیش به یک واحد تاریخی و تمدنی و فرهنگی و ملی به نام ایران تعلق خاطر داشته‌اند.
این نکته در سراسر آثار مهم ادبیات ایران مشهود است، چنان که اگر حتی شاهنامه وگرشاسپنامه و ویس و رامین را که از شاهدان معتبر این سخن‌اند نادیده انگاریم، آثار پر ارج نظامی گنجه‌ای این حقیقت را به زبانی زیبا و رسا آواز خواهد داد:
همه عالم تن است و ایران دل
نیست گوینده زین قیاس خجل
چون که ایران دل زمین باشد
دل زتن به بود، یقین باشد !
ایران و ایدهء ایران و مفهوم ایران همواره بر همهء ادیانی که در این سرزمین گذری یا اقامتی داشته‌اند مقدم بوده است.
بار‌ها شده است که دین‌ها از این سرزمین عبور کرده و تغییر یافته یا کمرنگ شده یا در غبار فراموشی نهان شده یا خاطراتی از خود را در اسطوره‌ها به یادگار نهاده یا به ادیان تازه تری بدل شده‌اند، اما خوشبختانه ایران که نزد بزرگان اندیشه در جهان، مُبدع و بنیانگذار نخستین امپراطوری بزرگ در جهان شناخته می‌شود، حد اقل از بیست و پنج قرن پیش تا کنون، به عنوان یک کشور و همچون یک مفهوم دولتمدار، هرگز از میان نرفته و به کشوردیگری بدل نشده بوده است.
بدین گونه، حُکم تاریخ، به «تقدم وجودِ ایران» در برابر «وجودِ ادیان»، (خاصه اسلام و به ویژه شیعه‌گری) صحه نهاده است.
ازین رو، اگر آئین مهر و کیشِ مزدیسنایی، دوشادوش با ایران حیات داشته و اگر تاریخ ، به تقدم ایران بر زروانیت و مانویت گواهی می‌دهد، بی‌نیاز از هرگونه گواه دیگری، آفتاب درخشندهء فلات ایران با قاطعیت اعلام می‌دارد:
اسلام نبود که ایران بود.

مهد دین‌های عدیده ست این زمین
دین برای ماست، نی ما بهر دین (۲)
م. س

قانون اساسی یا سنگ ِمحک

پیدایی مشروطه پیوندگاه گذشتهء ایران با تجدد و قانونمداری مدرن بود که در پرتو آن، حق حاکمیت ملی ایرانیان و رعایت حقوق وآزادی شهروندان، از نگاه قانون به رسمیت شناخته می‌شد و این‌ها همه د ستاورد و حاصل دگرگونی‌های پر عظمت ِجهانِ نو و متأثر از انقلاب‌های فکری و علمی و فرهنگی و سیاسی مغرب زمین درسه چهار سدهء اخیر وبه ویژه مرهون دوران روشنگری اروپا و انقلاب کبیر فرانسه بود که بهرمندی و برکت خود را ـ به همت والای روشنفکران آرمانخواه و هوشمند و تجدد طلب (منورالفکران آن روزگار) ایران ـ تا حد ممکن به ایرانیان نیز ارزانی می‌کرد.

بنابر این سلطنت مشروطه ـ برخلاف تبلیغات جهان وطنان اسلامیست یا استالینیست‌های ایرانی در طی سالهای ۵۰ تنها بیانگر استبداد و «ستمشاهی» نبود، بلکه پادشاهی در ایران یک میراث مدنی وتاریخی نیز بود که هویت وتسلسل و تداوم سرگذشت و سرنوشت ایرانیان دراو تبلور می‌یافت . (۳)
این میراث که مثل هویت و مثل تقدیری گریز ناپذیر ملی، به سابقه و فرهنگ وتمدن و روحیات و آرمانهای تاریخی ایرانیان بافته شده بود، در دوران مشروطیت به یُمن روشن بینی و آگاهی مشروطه خواهان و در پرتو شجاعت فکریِ مردان بزرگ و اندیشمند این عصر با دستاورد‌های دموکراتیکِ مدرن ترکیب گشت و مشروطه سلطنتی یعنی حق حاکمیت ملی ، همراه با آزادی و قانون به ایرانیان هدیه شد.
بنا بر این ایرانِ پس از مشروطیت ـ تا آنجا که از کشوری مسلمان نشین، نیمه مستعمره و شرقی، انتظار می‌رفت ـ کمابیش تجربهء تحولات مدرن را از سر گذرانده بود و تاریخ معاصر ایرانیان برشانه‌های انقلاب آزادیخواهانه و قانون طلبانهء ۱۹۰۶ این کشور استوار بود:
اگرچه استبداد فردی شاه، پس از ۲۸ مرداد ۳۲، بخش مهمی ازدستاوردهای سیاسی و دموکراتیک مشروطه ایران را تعطیل کرده بود، با اینهمه باید به نکتهء اساسی زیر باور داشت:
این حقیقت که کشوری و ملتی به قانون و آزادی دست یافته بوده باشد، یک امر است واین واقعیت که آزادی کسب شده‌اش به تمام و کمال اجرا نشود یا در برابر اجرای آن سنگ اندازی شود، امری ست دیگر.
ازلحظه‌ای که مردم ایران به ارادهء خود، استبداد قاجاری را پشت سر نهادند و با گرفتن امضاء پادشاه در تأیید فرمان مشروطیت به حق حاکمیت خویش دست یافتند، از آن پس دیگر هر روز وهر ماه یا هرسالی که استبداد بر ایران حُکمروایی کرده است، خودکامگی او غیر قانونی بوده و جنبهء عارضی داشته است و نه گوهرین.
ازین رو پادشاهانی که خودرأیی و خودسری پیشه کرده‌اند، بنا بر قانون، خاطی محسوب شده و به‌‌ همان اندازه که به استبداد می‌گرویده‌اند از مشروعیت ملی و مردمی خود می‌کاسته‌اند و حیثیت و مقبولیت ملّی خود را ضربه پذیر‌تر می‌ساخته‌اند زیرا روش آنان، تخطی از میثاق ملی و معارضه باحقوق اساسی ملّت تلقی می‌شده است.
بدین گونه، حکمرانِ خودکامه از نظر تاریخی و اجتماعی و فرهنگی گرفتار بحران مشروعیت و بحران هویت سیاسی می‌شده است:
اگر ذهنیت اجتماعی و فرهنگی و حافظهء تاریخی ملت ما، در داوری خود، برخی روش‌های رضاشاه یا محمد رضا شاه را دیکتاتوری ارزیابی کرده است، سنگ محک او قانون اساسی مشروطیت و گرامی‌ ترین اصل آن یعنی «حق حاکمیت ملی» بوده است.
و اگر محمد علیشاه قاجار، در دشمنی خود با مجلس ملی و با حقوق اساسی مردم بهای سنگین پرداخت و کیفر سخت دید، بر همین روال، پایان ناخوش سلسلهء پهلوی نیز بی‌ ارتباط با این گونه قانون شکنی‌ها نبود.
مردم ایران از مشروطیت به این سو،مرجعی وحربه‌ای داشتند که با آن می‌توانستند به دیکتاتور‌ها بگویند نه!
و حتی اگر در متوقف کردن شیوه‌های استبدادی (در کوتاه مدت) توفیقی نمی‌یافتند، همواره در انتظار روزی می‌ماندند که سرانجام، پادشاهِ خود رأی، دست ازقا نون شکنی بردارد و حقوق کسب شده و زیرپانهاده شدهء مردم را محترم شمارد.
همین قانون اساسی مشروطیت بود که سر انجام محمد رضا شاه را ناگزیر کرد که «صدای انقلاب مردم» را بشنود!
اگرچه دیرشده بود و زهر کشنده‌ای که از‌‌ همان آغاز کار، از سوی نیروهای واپس گرایندهء داخلی (که علاوه بر «رحمت الهی» به نظارتِ رأفت اثر قدرت‌های جهانی نیز تکیه داشتند) به کام «انقلاب مردم» ریخته شد، کار خود را کرده بود و قربانی خود را از پای افکنده بود.
حال، خود مقایسه کنید معنای گوهرین قانون اساسی مشروطیت ایران را با آنچه که ملایان در سال ۵۷ و ۵۸ به نام «قانون اساسی جمهوری اسلامی» بر ملت ایران تحمیل کرده‌اند.
من قصد مقایسه این دو پدیدهء قیاس ناپذیر را ندارم، که یکی روبه آینده و آزادی انسان ایرانی داشت و دومی ایدآل خود را در گذشته‌ای چهارده قرنه، آن هم در سرزمینی بیگانه (صحرای حجاز) و درمیان عِظامِ پوسیدهء قبایل منقرض شده می‌یافت و برای انقیاد و اسارت ملتی آزاد زنجیر می‌بافت.
اما حقیقتی را که می‌خواهم به صدای بلند بگویم آن است که: محمد رضا شاه اگر به استبداد گرایید و قانون اساسی مشروطیت را زیر پا نهاد و حق حاکمیت ملی را از مردم سلب کرد، به‌‌ همان نسبت، از مقبولیت و مشروعیت ملی خود نیز کاست و به دردناک‌ ترین و خسرانبار‌ترین وجهی ثمرهء تلخ و زهربار آن را هم دید و به مردم ایران هم چشانید.
اما سید روح الله الموسوی و سید علی الخامنه‌ای مو به مو «قانون اساسی» خود را اجرا می‌کنند آن‌ها به این «قانون» من درآوردی وعصرِ حجری کاملاً پایبندند و ملت ایران هیچ محَک و معیار رهایی بخش و آزادیخواهانهء معطوف و مبتنی بر قانون اساسی نظام اسلامی ۳۴ سالهء ایران ندارد که با تکیه بر آن به خمینی یا به خامنه‌ای بگوید که : «شما با این روحش، حقوق اساسی مرا و حق حاکمیتِ مرا که قانون اساسی ضامن آن بوده است زیر پا نهاده‌اید!»
ـ چرا؟
زیرا اصولا در «قانون ولایت فقیه» که به گوهربا ایران و ایرانیت بیگانه است ، حق حاکمیت ملی وجود خارجی ندارد.
! زیرا طبق نص صریح این قانون، امرِ ولایت (یعنی حق حاکمیت) از آن فقیه است و نه از مردم ایران
ذات نایافته از هستی بخش
کی تواند که شود هستی بخش؟
بنا بر این، مطالبهء حق از سوی ملت ایران، آنهم بر مبنای دستور العملی که ملایان به نام «قانون اساسی» نظام اسلامی بر ملت ایران تحمیل کرده و به دستآویز آن ، انسانیت را در کشور ما به وادی ذلّت و خفت بُرده اند، از بنیاد منتفی ست.
و چنانچه این به اصطلاح «قانون» مو به مو و به تمام و کمال نیز اجرا بشود ـ که کمابیش اجراء می‌شود ـ همواره ملت ایران درمقام صغار و محجور درانقیاد ملایان و نظام استبداد دینی باقی خواهد ماند زیرا همچنان، حق حاکمیت ملی او در صندوق ارزش‌های غارت شده و کلید آن در دست و بسته در دستار فقیه خواهد بود و همچون ارث پدر، جزء اموال شخصی وی و شرکا وهمدستان روحانی و نظامیان سرکوبگر و غلامان خونریز اومحسوب خواهد شد!

این مضمون به درازا کشید، اما بدون این مقایسه نمی‌شد درخشندگی گوهری را که مردم ایران ـ با همه کم و کسری‌هایش ـ با مرارت و رنج بسیار، درعصر مشروطیت به گردن تاریخ کشور خود آویخته بودند، به آنان یادآوری کرد، و قدر و ارزش آنچه را که راهزنان تاریخی به نام دین ودر پناه شرع از او ربوده‌اند، در برابر دیدگان آنان نهاد!

آنچه ربودند و آنچه آوردند

ایران به یُمن مبارزات وتلاش‌های بی‌نظیر ودرخشان فکری وعملی ِ اندیشمندان وکوششگران عصر مشروطه و در تقابل فکری و پیکار نظری و سیاسی با روحانیتِ زیاده خواهِ متحجرِ سنت گرا (به نمایندگی شیخ فضل الله نوری) به این دستاوردِ بسیار اساسی ومهم یعنی به قانون و مجلس ملی و به حق حاکمیت ملی ـ هرچند به دشواری و افتان و خیزان ـ دست یافته بود و آنرا در تاریخ خود و در فرهنگ سیاسی و اجتماعی و در خودآگاه و ناخودآگاه جمعی خود، همچون دستاوردی خدشه ناپذیر به ثبت رسانده بود و ضرورت حضور آن را به وجدان سیاسی خود راه داده و به میراث ملی خود بدل کرده بود .

باری به نام انقلاب اسلامی و به بهانهء مبارزه با استبداد شاه ودرنقابِ مزورانهء آزادیخواهی ممزوج با اسلام پناهی، برنامهء دیگری در دستور کار آوردند.
طبق این برنامه، مبارزات قانون طلبانه و آزادی خواهانهء ایرانیان در دوران مشروطیت باطل انگاشته وارزشهای نهفته درآرمان‌ِآزادی و قانون و تجدد به تسخر گرفته می‌شدند و نمایندگان فکری و سیاسی مشروطه به نام غرب زده وعوامل استعمار یا ماسون و یهودی و بابی وبهایی و انواع واقسام اتهامات دیگر لجن مال می‌شدند. (۴)
شیخ فضل الله نوری در کالبدِ خمینی جان یافته و به نام «آزادی»، اسلام را بهانه و ابزار مبارزه با استبداد پهلوی دوم قرار داده بود تا انتقام مشروعهء ممدعلیشاهی را از آرمان‌هایی که همچنان به میراث اصیل مشروطیت متّکی و چشم به راه فرصتِ مساعد بودند بستاند. (۵)
آرمان‌هایی که پس ازاُفت و خیز‌های هفتاد ساله، همچنان در وجود بسیاری از ایرانیان زنده مانده و در جستجوی اصلاحِ مسیر و تداوم راه، به دنبال تعالی وتثبیت ارزشهای کمال نایافته و سرخوردهء پیشین بودند. ازین رو در دل گروههای اجتماعی و فکری گوناگونی که به انقلاب اخیر امید بسته بودند تابشی و تپشی داشتند.
اما با دریغ بسیار باید گفت که به دلیل کوته نگری و حافظهء معلول ِبسیاری از رجال سیاسی عصر، این آرمان‌ها به چنگ اسارتی خسرانبار درافتادند، زیرا به واسطهء اعتمادِ ناسنجیده و شتابناک بسیاری از مدعیان مبارزه و تسلیم رایگان و خفّت آورِ آنان در برابر روحانیت شیعه، به دام فریبی تاریخی و تلخ درغلطیدند
فریبی که متأسفانه ناشی ازسنخیت مرامی بسیاری از آنان با اسلامیسم جهان وطن بود، زیرا کعبهء آمال بسیاری از آنان همچون اسلام گرایان، بیرون از سرزمین ایران بود، افزون بر آنکه کینهء مشترکی به تاریخ پادشاهی ایران، خاصه به سلطنت پهلوی می‌ورزیدند و همین کینهء مشترک بود که وجود نادرهمجوش آنان را درآن لحظات پرمخاطرهء تاریخی به یکدیگر جوش می‌داد . (۶)
اینان غافل از آن بودند که «اسلام عزیز خمینی» گُرگی بود در پوست میش و عجوزه استبداد مطلقه‌ای بود که چهره به سرخاب آزادیخواهی زینت داده بود و با بیرق افراشتهء ضد دیکتاتوری شاه به میدان می‌آمد تا جای سلطان مستبد را با شیخِ هزار بار مستبد‌تر وهولناک تر و واپس مانده‌ تر از اوعوض کند و این حقیقت از حافظهء خِرَد باختگان سیاسی و رجال خام طمعِ دوران اخیر مستور ماند و جز معدودی اندک شمار صدای پای دوزخ افروزنی را نشنیدند که تبر‌ها در عبا نهان کرده و الله اکبر گویان برای کوفتن به ریشه ایرانیتِ ایرانیان می‌آمدند.
گویی دیدگان حقیقت نگر کُنشگران فکری و فرهنگی و سیاسی کشور، یکباره به چشم بندِ جادویی ی کینه یا به سِحرِ موهوماتِ مرامی از کار افتاده و این واقعیت تلخ از نظر آنان محو ومستور بود.
نمی‌دیدند که: مُدّعی رهبری انقلاب، آمده است تا با آزاد ساختن نیرو و انرژی هولناکی که درعوام الناس مُتدیّن و خواص متوهّمِ ایرانی متمرکز بود ، به تردستی تمام ، اوهام هزاران سالهء آنان را جان بخشد، هیجانات آنان را به غلیان درآورد وعواطفِ دینی را چونان ابزاری در تسخیر روح مردم به کار اندازد تا همهء آنچه (یعنی میراث ارجمند دوران مشروطیت) را که ملت ایران طی تلاشهای یکصد و پنجاه سالهء خود با زحمت بسیار به دست آورده بود، به حیله‌گری خاص خویش از آنان باز پس گیرد.
ودریغا بر مردم پوشیده بود که متاع و تحفه‌ای که راهزنِ تاریخی آنان در آستین دارد و وعدهء آنرا در بوق و کرنای تقدس و الهیات و خرافه وروحانیت و کرامات و خرق عادات می‌دمد، در مقابل آنچه که از ملت ایران باز پس خواهد گرفت ، جز فراگستردنِ دوبارهء بساطِ برچیده شدهء مشروعهء شیخ فضل اللهی، چیز دیگری نیست.
آنچه که خمینی در ازای غارت میراث مشروطه به ایرانیان وعده می داد ، سفرهء خون آلودی بود که آنرا به خدعهء دین درپیچیده بود، و در صندوق تقیه و تزویر دینی نهان کرده بود و سودای آن داشت تا در فرصت مناسب ، چنین نطع مکر و غدر خون آلوده ای را برسر نعش آزادی و قانون بگستراند و سرانجام چنین کرد.
دریغا که ندانستند یا نخواستند بدانند که او بر آنست تا داشته‌های مردم را از آنان واستاند اما آنچه وعده می‌کند، «اسلام عزیزی» ست که هرگز در ایران بر او تعرضی نرفته بوده است.
واقعیت آن است که با مصادرهء قدرت سیاسی از سوی ملایان، دعوی‌های اسلامپناهی و اسلام خواهی آنان، متاع تازه‌ای برای ایرانیان نمی آورد.
زیرا هرگز کسی اسلام را از آنان دریغ نداشته و هرگز کسی با خدا و پیغمبر آنان دشمنی نکرده بود و اَحدی در برابر نماز و روزه و روضه و زیارات و عبادات و اعیاد و عزاداری‌هایی ـ که اگربرای مردم آب نداشت ، همواره برای ملایان نان داشت ـ مانعی ایجاد نمی‌کرد، سهل است ملایان همواره ـ در قیاس باسایر اصناف و طبقات اجتماعی ـ به تمام و کمال از احترامات فائقه حکومت و از امتیازات گوناگونی هم برخوردار بودند و راه آخرت، فارغ از بیم عسس و محتسب و راهدارِ راهزن و دژخیم ِ شلاق زن و اسیدپاش و سنگ پران، به سوی بهشت مؤمنان و جهنم گناهکاران گشوده بود.
«اسلام عزیز» خمینی در دوران محمدرضا شاه نه تنها در خطر نبود بلکه آبرومند‌ترین لحظه‌های عمر دراز خود را در کشور ما سپری می‌کرد.
این یک حقیقت است که طی هزار و چهارصد سالی که از ورودِ دین عرب بر ایران گذشته ، هرگز زبان مخالفان و منتقدان و تسخر زنان بر ضد اسلام و به طور کلی در ضدیت با ادیان اینگونه تیز و بازگشوده نبوده است و البته می باید این واقعیتِ« اسفناک» ـ برای برخی ـ یا « فرخنده» ـ برای برخی دیگرـ را سوغات «امام»ی شمرد که به خیال امامانهء خودش آمده بود :«تا معنویت ایرانیان را بالا ببرد!» [نقل از خمینی].
در آن روزگاران دین و ایمان دینی مؤمنان ایرانی سر جای خودش بود و هیچ شبروِ کافرکیشی در کشور ما بر کاروانِ تدیّن شبیخون نزده بود و مراجع شیعی در منتهای حیثیتِ روحانی و اجتماعی خود آبرویی داشتند و اینگونه که امروز می‌بینیم آلودهء متاع دنیاوی نبوده و از آن بد‌تر دست و دستار به خونِ مردم بی گناه (از کودک و زن گرفته تا جوان و پیر) ایران نیاغشته و مقامات معنوی خود را به قساوت و بیداد و غارت و قتل نیالوده بودند.
باری، در آن ایام ، امر دین در جامعهء ایران، به روال عادی و در جایگاه طبیعی خود جریان داشت.
آنچه زیر نام دفاع از «اسلام عزیز» در سال۵۶ـ ۵۷ به رهبری سید روح الله الموسوی، «دین بهانه کرد!» و پای از گلیم عقل و انسانیت فرا‌تر نهاد وعَلَم آشوب برداشت، چیز دیگری جز آزمندی و خودکامگی و نخوتِ لجام گسیختهء گروهی از روحانیون نا‌آرامِ خرد ستیز آزمند و جاه طلب ِ شیعی نبود که طی رؤیا پردازی های دور و دراز خویش ، خلعت وزارت و صدارت برتن خود می‌بریدند و از سودای قدرت، سر مست بودند و درآرزوی گستراندنِ استبداد سیاه و چشم دریدهء دینی، سر و دستار نمی‌دانستند تا کدام اندازند.
این گروه از روحانیون که از سال‌ها پیش در جستجوی موقعیت مناسبی بودند تا رؤیا‌های شکست خورده و خیالات خفت آورِ شیخ فضل اللهی را به بهای نابودی ایران واقعیت دوباره بخشند، سرانجام ، سر از کنام و بیغوله‌های خود به درآوردند و از اوضاع بحرانی جامعه و از فرصت مساعدی که بازی‌های رذیلانهء قدرتهای بزرگ و آزمند جهانی در اختیار آنان می‌نهاد، ‌‌نهایت بهره‌ها بردند و چنین بود که به قول بهار: «بهر دزدی ّ وطن، دین بهانه شد ! »
و البته که دین، از بهترین و کارساز‌ترین حربه‌ها بود تا بدین وسیله ، معنا و مفهوم ِدوستی ی وطن را که آن سال‌ها در صندوق خانهء ایدئولوژی‌های جهان وطن اسلامیستی و انترناسیونالیسم استالینیستی بایگانی شده و در سفینه‌های گَرد گرفتهء روزگاران پیشین مطرود و رنجور ومهجور افتاده و گرفتار ضعف و فتور بود، به طور کامل ازمیان بردارند و چنین کردند.
بدینگونه «اسلام عزیز» خمینی برای نابود کردن ایران و دستبُرد به هویت ایرانیان و تباه کردنِ احساسِ تعلّق ایرانیان به کشورِ خود ، دست به کار شد.
باری زمانه بر وفقِ مرادِ دشمنان آزادی و دشمنانِ ایران، بود و گردش، به کام کسانی داشت که این سوی مرز‌ها، درجامهء اهل دین، به مناصب کشوری و لشگری دست می‌یافتند و به نام حکومت فقه و سیادت شرع برای نخستین بار بر تخت سلطنت کهنسال ایران تکیه می‌زدند و از پی آن ، درآن سوی مرز‌ها نیزـ برای زمانی درازـ منافع سیاسی و اقتصادی و ژئوپولیتیکی غیر قابل تصور سرشاری عایدِ هنگامه گردانانِ اصلی، یعنی قدرتهای بزرگ و کارساز جهانی می‌شد.
شالِ سبز اسلام سیاسی، هم به قامت ناساز بی‌اندام «امّتِ مسلمانی» که قراربود روی استخوان‌های «ملّت ایران» ساخته شود، برازندگی و تناسب داشت وهم به گِردِ اردوگاه سرخی که با کشور ما هم مرز و همسایه بود، حصاری حصین می‌ساخت و دیوار یأجوج و مأجوج در برابر نفوذ کمونیسمی برمی افراشت که حالت احتضارش هنوز بر جهانیان نامکشوف بود.

: به واقع چنین هدفی و چنین انگیزه‌های شومی به چندین «هنر» آراسته بود
چه خوش بود که برآید به یک کرشمه سه کار:
کار اصلی حفظ «منافع عالی و اعلا ی» قدرت‌های بزرگ جهان برای دهه‌ها (وشاید سده‌ها) ی آتی بود.
کار فرعی برکشیدن اسلام سیاسی و قدرت یافتن ملایان بود که با کار اصلی پیوند مستقیم داشت.
و کار سوم فروکوفتن ایران بود، به چنان زمین کوفتنی که ایرانیان برای زمانی دراز هوس ِ برخاستن نکنند.
و این وضعیت جهنمی و این بن بست ِ غم انگیزی که ملت ایران ۳۴ سال است تا در آن گرفتار آمده، به خوبی نمایانگر توفیقی ست که «اهل کرشمه» در کارِ سوّم خود حاصل کرده‌اند.
به هرحال با دعوی اسلام پناهی و به اهتزاز درآوردن بیرق « اسلام عزیز» نه تنها هیچ «اسلام عزیزی» برای مردم ایران نمی آوردند ( زیرا چنان که گفته شد کسی اسلام عزیزی را از آنان نگرفته بود تا دوباره به آنان بازپس دهد) ، سهل است دار و ندار ایرانیان که عبارت از حق حاکمیت ملی و وجود حکومتی سکولار و قانون سالار، همراه با همهء آزادی های عرفی بود را نیز از آنان می گرفتند و به این نیز بسنده نمی کردند و پیش تر می راندند تا بدانجا که ایرانیان را ازمقام انسان شهروند، به مرتبهء دیوانگان و ایتام فرو می کاستند و موقعیت انسانی و اجتماعی و شهروندی آنان را تا حد صغار و محجورین تنزل می دادند و انسان های آزاد کشور ما یعنی ملت ایران (که به «امت امام» بدل شده بودند) را مستحقِ حصانت و قیمومت یک، یا چند ملای نادانِ دستاربند می شمردند و نام این حصانت و قیمومت ِراهزنانهء ضد انسانی و ضد ایرانی را «ولایت فقیه» می نهادند.

بدین گونه، اندیشه‌های جناح سنت گرای شکست خورده‌ای که هفتاد سال پیش از این به نام مشروعه وبه نام «کیان اسلام عزیز» در دفاع از استبداد ممدعلیشاهی و در برابر آزادیخواهان و قانون مداران صدر مشروطه قد برافراشته و برای غُرّش توپهای لیاخوف روسی ـ که مجلس نو بنیاد ملی ایران را نشانه می‌گرفت ـ آیت الکُرسی خوانده و اسفند دود کرده بود، در سال ۱۳۵۷ بر ایران غالب شد و بساط سلطهء شیخ فضل اللهی را به نام فقیه بر استخوان آرزوهای آزادیخواهانهء ایرانیان فراگسترد.
آری چنین برنامهء طراحی و تدارک دیده شده‌ای برآن بود تا مُهرِ بُطلان برهمهء دستاوردهای حق طلبانه و قانونمدارانهء ایرانیان زند، و چنین کرد !
زیرا ناکجاآبادی که کوشندگان آن در خیالاتِ خود می‌پروردند، حدود چهارده قرن پیش ازین در گوشه‌ای از صحرای برهوت عربستان، زیر ریگزارهای تاریخ گم شده بود و به جز خیالی و اوهامی و به غیرِ خاکستری و زنگاری که ذهن‌های عتیقه پرست ِدین زدگان مکلای کم سوادِ پرمُدّعا و ملایان وامانده و قشری را مُسخّرِ خود داشت، اثری ازآثار آن جابلقا و جابلسای افسانه‌ای واساطیری، در مدارخِرَدِ انسانِ امروزی پرسه نمی‌زد و نشانه و تصویر روشنی درآینهء ضمیراهلِ عقل و فهم از خود بروز نمی‌داد.
تنها قشریت پروردگان وهویت باختگان فکری ، مسحور چنین هدفی شده بودند، بی‌آنکه از ماهیت محتوا و مظروف تحفهء مسمومی که ملایان، در طبقی سر پوشیده نهاده وبرای آنان آورده بودند، مطلع باشند.
! زیرا زمانه، زمانهء بحران ایدئولوژیک و بحران اندیشهء سیاسی و بحران عقل در ایران بود

اسرارِصندوقِ سربسته

چنین برنامه و چنین هدفی مطلقاً بیرون از ذهن کهنه اندیش مُبدع و محرک اصلی‌اش (که همانا ملایی مطلقاً غریبه با تاریخ ایران و بیگانه با بنیادهای تمدنی وفرهنگ ملی کشور ما بود)، برای احدی ازایرانیان آشکار نبود و اَحدی از مدّعیانِ سیاست نمی‌دانست یا چنانچه می‌دانست، خود را به نادانستن می‌زد و به وِرد «انشاالله که گربه است!» دل خوش می‌داشت و اذعان نمی‌کرد که : دعوی‌های ویرانگر و بنیان کن سید روح الله الموسوی :
صورتی در زیر دارد آنچه در بالاستی!

آنچه که قرار بود تا به نام «اسلام عزیز»، درجایگاه یک نظام سیاسی، بنیان‌های تاریخی ایران را وارون سازد و در لباسِ فقیه شیعی بر تخت سلطانی (۷) تکیه زند، هیولای شترگاوپلنگی بود که هیچ پیشینهء تاریخی نداشت و هرگز نشانه‌ای و نمونه‌ای و مُدلی و صورت مثالینی ازآن درتاریخ ایران عرضه نشده بود و از آنجا که تنها دستمایه اوراق وسرگرمی اذهان تعدادی از حوزه نشینان کهنه اندیش قم یا نجف و معدودی از ملان یا مکلایان اسلامیست یا گروهی از بازماندگان عوامل تروریستی «فدائیان اسلام» بود، جایی در ذهنیت و فرهنگ ملی ایرانیان نداشت و ازهیچ توجیه سیاسی، اجتماعی، فرهنگی برخوردار نبود و حتی در میان مراجع موجه دینی نیز فاقد توافقِ نظری و مشروعیت مذهبی بود.
در تشیع اثنی عشری حکومت حق امام غایب بود و نه فقیه!
زیرا امام غایب، هرگز بر طبق هیچ سند شرعی یا غیر شرعی این حق را به اَحدی از مُدّعیان نمایندگیِ خود تفویض نکرده بود.
یعنی شرعاً و سنتاً «کار مسیح به مسیح و کار سزار به سزار» واگذار شده بود و ازین نظر، تشیع در ایران زمینه‌های لازم و مکفی برای پذیرش یک حکومت سکولار وعُرفی را در خود فراهم داشت و رهبران مشروطیت ازهمین همرایی و همآوایی گوهرینِ آئینِ تشیع، با سکولاریسم، بهرهء فراوان برده بودند و رساله ای که آیت الله نائینی دراثبات این حقیقت نوشت، و نظریهء مستدلی که در این زمینه (در کتاب «تنبیه الامه و تنزیه المله») (۸) طرح کرد، نقطهء پایانی بود که یک مرجع و مقام شامخ شرعی درعالم تشیع، بر آزمندی‌ها و قدرت طلبی‌های برخی ملایان قشری و مستبد، از نوع شیخ فضل الله نوری و سید روح الله خمینی می‌نهاد! و این حقیقت نیز پوشیده ماند.
«اسلام عزیزخمینیستی» یک پدیدهء فرامرزی، فراوطنی، فاقدِ تاریخ و فاقدِ عنصرِ ایرانیت بود، که از ابتدا برحیله و مُصادره وغصبِ نظری و ایمانی اتکاء داشت.
خمینیسم با تصرف عدوانیِ «حق امام غایب در امرحُکمگزاریِ مؤمنان»، به گوهرِ تشیع در ایران ضربهء جبران ناپذیر زد و این مذهب کهن را که روزگاری به وحدت ایران کمک رسانیده بود، ازمحتوی تهی ساخت وخلاف منافع عالی ایران و ملت ایران،به نفع حاکمیتِ استبدادِ صنفی ی ملایان از آن بهره گرفت.(۹)
به هرتقدیر، چنین «اسلامی» (اسلام عزیز خمینیستی)، نه تنها ایران رادرکُلیّتِ تمدنی‌اش و درتداومِ تاریخی و تسلسل زمانی و «کرونولوژیک‌« اش به رسمیت نمی‌شناخت، بلکه به کُل باآن بیگانه بود وهیچ جایی در هیچ کُنج و گوشه‌ای ازآرمان‌های موهوم و غبارآلود و بید زدهء خود برای ایران، همچون یک کشور و همچون یک ایده و همچون یک سرنوشت جمعی وهمچون سرزمینی تاریخی که درآن یک حیات مداوم و بی‌گسست ملی جریان دارد، نگاه نداشته بود.
صفحه ضمیر خمینیسم و اصولاً اسلام سیاسی به طور کُلّی از چنین نگرش و چنین تصوری و چنین ایده‌هایی از ایران پاک بود. (۱۰)
باقاطعیت می‌توان گفت که اثری ازآثار چنین حقایقی هرگز به روانِ حجره نشین او راه نیافته واز ذهن و ضمیر سنت گرا، واپس مانده و هورقلیایی او نگذشته بود.
آن «هیچّی» معروف وی در هواپیمای آمادهء پرواز، (درفرودگاه پاریس) اشارتی روشن به بیگانگی وی با سرنوشت تاریخی ایران بود ودردا وندامتا که به یُمن کوته نگری ی بسیاری از سیاست پیشگان وبه واسطهء جهان بینی‌های خُردنگری که ذهنیت بسیاری از روشنفکران زمانه راتسخیر کرده بود، این بانگ رسوای شوم از سوی ملت ایران، ناشنیده ودرک ناشده باقی ماند.
باری رهبری که قرار بود در جای پادشاه ایران بنشیند و تمدن دوسه هزار ساله‌ای را نمایندگی کند، باهویت فرهنگی و سرگذشت تاریخی ایرانیان که سرچشمه هویت ملی آنان است، به تمام و کمال بیگانه و حتی دشمن بود، زیرا او یک ملای اسلامیست بود واسلامیسم جهان وطن است و بر جامعهء مؤمنان (امت اسلامی) متکی ست و وجود ملت و حیات تاریخی و سرزمینی و قومی و فرهنگی او را درابعاد گوناگون آن به رسمیت نمی‌شناسد.
دربهترین حالت این جملهء قرآنی اساس اندیشه و نظرگاه اسلامیست‌ها در بارهء انسانهایی ست که دعوی ادارهء امورآنان را دارند ، یا مدعی زمامداری فرمانفرماییِ آنان می‌شوند.
«انّ اکَرمَکُم عِند الله اتقیکُم» یا «اِنّما اَلمؤمنونَ اِخوَه». (۱۱)
: در این دو عبارت قرآنی ملت و شهروندِ آزاد، جایی ندارد
زیرا نه برادر است و نه نزد الله از کرامت خاصی برخوردار مگر آنکه از «مؤمنون» ویا از«باتقوی ترینان» بوده باشد.
پیداست که مقصوداز «مؤمن» همانا «مؤمن» به اسلام است وغرض از «مُتّقی» کسی ست که از دیدگاه اسلام به فضیلت تقوای دینی مجهز است و اوست که برادر شمرده می‌شود و در نزد الله «اکرم» (صاحب کرامت بر‌تر) خواهد بود و اوست که واحد و سلول و پود و تار ی برای بافت ِ «جامعهء اسلامی» (امّت) محسوب شده و «خودی» شمرده می شود. و صد البته مقصود از اسلام نیز نه هر اسلامی ، بل برآمده از آن گونه تعبیر و تفسیری ست که «اولیاء امر» یعنی مدعیان قدرت دینی به مؤمنان زیر سلطهء خود دیکته وبه آنان تحمیل می‌کنند. بدینگونه مُهر تأیید «خودیت» و «ناخودیت» در جامعه مؤمنان همواره در صندوق خانهء «اولیاء امر» و «متولیان دین» نهفته است . و پیداست در جامعه ای که عضویت و رسمیت حضور انسان شهروند و موجودیت اجتماعی او منوط به تأیید گردانندگان اموردینی (که اینک به نام خدا، درجای گردانندگان امورسیاسی و اجتماعی و فرهنگی و اقتصادی و نظامی نشسته اند) باشد ، اصولا حقوق شهروندی معنا ندارد و اصولا در چنین جامعه ای موجودیت انسانی آدمی به رسمیت شناخته نخواهد شد. زیرا انسان پیش از آن که مؤمن به این دین یا آن دین باشد انسان است و از همهء حقوق طبیعی خود برخوردار. حال آن که در جامعه ای که اهل دین بر او تسلط یابند و خود را امام یا خلیفه یا مقام ولایت امر امت بنامند :
آنکه از این امت و این قوم نیست
در جهان، انسان ِ هذاالیوم نیست (۱۲)
م.س
باری چنین بود و بر اساس تفسیر و تعبیر ویژهء خویش از تعلیمات قرانی و اسلامی بود که پایه گذار نظام غیر ایرانی سی و چهار سالهء، از‌‌همان آغاز با اندیشه‌های میهن پرستانه وملّی گرایانهءایرانیان عناد آغاز کرد و کینه ها ورزید و به نام شیعه و غیر شیعه و مؤمن و نامؤمن و حزب الله و غیر حزب الله و خودی و غیر خودی حق ایرانیت را از ایرانیان سلب کرد.
او همچنانکه خود می‌گوید و نمونه‌هایی از اظهارات او را در این زمینه، درهمینجا خواهید خواند، برای ایران نیامده بود، بلکه برای اسلام آمده بود و اسلام یک دین جهانی بود و دایرهء مسلمین به ایران محدودنمی شد و به دهها کشور می رسید ، حال آن که ایران وطن ایرانیان و تاریخ ایران تاریخ سرگذشت پدران و مادران مردم ایران بود و سرنوشت او به سرنوشت فرزندان این ملت گره خورده بود .
به هر حال ، این ملای آزمند ِ کین ورزِ قدرت طلب ، به ایران مهری نداشت و شهروند ایرانی نمی‌خواست و از انسان‌های وطن دوست و علاقمند به سرنوشت ایران ونگرانِ آیندهء ایران بیزاربود.
او به«مؤمن» و به«حزب الله» و به مو جودات از خود بیگانه و سِحر شده (اَلیِنه) و آمادهء شهادت نیازمند بود تا هدف‌ها و انگیزه‌های غیر ایرانی و حتی غیر انسانی (جنگ افروزی‌ها و صدور تروریسم اسلامی)
او را به قیمت نابودی ایران واقعیت بخشند.
نیازی به هوشیاری وعقلِ خارق العادهء سیاسیون و مردم درس خوانده و روشنفکر روزگار نبود تا بفهمند چنانچه این فریبکار «امام از ماه رسیده» بر کشور تسلط یابد، همه تلاشهای دشوار و پرشور صد و بیست سی ساله ‌ای که پای رهروان رادمرد و آزاده و اندیشمند این کشور را پرآبله و ملت ایران را وارد مرحلهء «دولت ملت» کرده و کمابیش مسیر سنگلاخِ اخذ مدرنیته را برا آنان هموار ساخته بود، برباد خواهد شد و با چیرگی یافتن اسلام خمینیستی بر حکومت ، ایرانیان از مقام شهروندی و از جایگاه عضویت در ملت ایران خلع خواهند شد تا بنا بر معیارهای «مسلمان‌شناسی» و به یُمن درجه یا چوب خط «مؤمن سنج و متقی یابِ» ملایانی که با همدستی مردم ناداشت و نادان، همه کارهء کشور خواهند بود، عضوی از «امّت» ِ صغار و محجور در مدینهء رذیله «ولایی» ِ آینده ، به حساب آیند یا به حساب نیایند.
مدعیان سیاست و آگاهی و عقل، در سالهای ۵۶ ـ۵۷ حتی سخن فرزانه و آزادهء بزرگی چون دهخدا را هم به یاد نمی‌آوردند که می‌گفت:
«ای ایرانی به یاد آر که ما با تحمل رنج بسیار این غول تاریکی و وحشت را درشیشه کرده‌ایم، هان تا به نادانی یا از سرِاهمال درِ شیشه را نگشایی،مباد تا به پیمودن راه طی کرده ناگزیر شوی!» (نقل به مضمون)

هیچ هوشِ بالا‌تر از متوسطی لازم نبود تا در پرتو آن، عمق این فاجعه‌ای که برملت ایران و بر سرنوشت تاریخی ایرانیان می‌رفت بر اهل درک، مستور نماند، با اینهمه مستور ماند.
لزومی نداشت که سیاستمداران ایران چرچیل و تالیران باشند تا بفهمند که ازین پس، در ناکجا آبادی که خمینی قصد بنیان نهادن آن بر سرزمین ایرانیان را دارد، همهء مسلمانان جهان یعنی بیش از یک میلیارد نفوس (چنانچه امامت و روش اورا در سیاست بپذیرند) بالقوه می‌توانند شهروند باشند اما ایرانیانِ آزاده و آزاد اندیش ، در کشور خود یتیم ، بیگانه و غریب خواهند بود و چنانچه تن به صغارت و محجوری ندهند و اربابی و سروری و فرمانرواییِ جهالت بنیادِ ملایان را نپذیرند، تلف خواهند شد یا ناگزیر از هجرت خواهند بود، همچنان که این روز‌ها ترک دیار کردگانِ ایرانی به حدود پنج ملیون تن رسیده‌اند.
اما دیدیم که گویا هوش و درایت غالب مدعیان سیاست و کافّهء رجال عصر، متأسفانه پایین‌تر ازمتوسط و کمتر از زیر متوسط بوده است (۱۳)
و به زبان بهار:
چه زحمت ها کشید این ملت زار
دریغ از راه دور و رنج بسیار!
به هر تقدیر در اینجا مقصودمن از بیان این حقیقت تلخ و دردنا ک ، نه نمک ریختن بر زخم‌ها که یادآوری و تأکید بر تضاد و تقابل خمینیگری با ایرانیت و با میهندوستی و با سعادت ملی ایرانیان بود .
وهم اکنون نیزبرآنم که هرگونه همسویی و همراهی با میراثداران خمینیسم با منافع عالی ملت ایران و اصولا با ایرانیت در تضاد آشتی ناپذیر است و ایرانیانی که به هردلیلی ، که گوشه دلی برای خمینی گری نگاه داشته اند به همان نسبت منافع عالی ملت ایران و ایرانیت خود را به رب النوعِ جهل فروخته اند یا در محرابِ خیانت قربانی کرده اند.
به گوشه‌ای از سخنان او که نفرت از ایران گرایی در آن‌ها موج می‌زند بنگریم تا سخنان پیشین را گزافه نانیم :
نمونه‌های بسیار می‌توان آورد اما همین چند جملهء زیر برای دانستن و وحشت کردن هر انسانی که به میهن خود و به سرنوشت ملی و به منافع عالی کشور و به سعادت نسل‌های آینده ء این آب و خاک بیاندیشد کفایت می‌کند:
ــ ملی گرایی خلاف اسلام و دستور خداست:
ملی گرایی بر خلاف اسلام است و بر خلاف قرآن مجید است (۱۴)
ــ کسانی که می‌خواهند ملیت را احیا کنند مقابل اسلام ایستاده‌اند.
آنهائی که می‌گویند ما ملیت را می‌خواهیم احیا بکنیم آن‌ها مقابل اسلام ایستاده‌اند. افراد ملی به درد ما نمی‌خورند افراد مُسلِم به درد ما می‌خورند. (۱۵)
ــ من مکرر عرض می‌کنم که این ملی گرائی اساسِ بدبختی مسلمین است. (۱۶)
ــ اینهائی که با اسم ملیت و گروه گرائی و ملی گرائی بین مسلمین تفرقه می‌اندازند،
این‌ها لشکرهای شیطان و کمک کارهای به قدرت‌های بزرگ و مخالفین با قرآن کریم هستند. (۱۷)
ــ ما چقدر سیلی از این ملیت خوردیم.
من نمی‌خواهم بگویم که در زمان ملیت، در زمان آن کسی که اینهمه از آن تعریف می‌کنند (مصدق) ، چه سیلی به ما زد آن آدم . (۱۸)

وبدین گونه طرح ریزان و کارگزاران «انقلاب اسلامی»، ملت ایران رابه نام حکومت اسلام با چشم‌های بسته به مغاک تُهی و خلاءهولناک و ناکرانمند وناشناخته و درهم آشفته و « کائوتیک » سرنگون می‌کردند.
آنچه که درآن روزهای نخستین «انقلاب» از زبان «رهبرانقلاب» عرضه می‌شد ترکیبی بود از خیالپردازی‌های متّکی به ارجاعات اسطوره‌ای دینی، درتنیده به گفتاری که در سُنُت تقیه و در فرهنگ خُدعه و نیز درفریب و در دروغ ِ تقدس یافته و حیله های شرعی ریشه داشتند و درغباری از ابهام ودر هاله‌ای از اوهام عرضه می‌شدند وبه جادوی مفاهیم وآیات واحادیث یا به عبارات بی‌مغز و بی‌محتوای عربی ( که همواره به نام روایات و منقولات همراه با زنگ و پیچ و تاب لحن و حالت کلام خاصی بر زبان ملایان جاری می‌شوند تا عوام الناس را مسحور و مرعوب سازند) قداست می‌پذیرفتند و جاذبه می‌یافتند تا اغراض وانگیزه‌های قدرت طلبانه وضدایرانی رهبر و همدستان او را از معتقدان ایرانی پوشیده دارند و هدف و مقصد نهایی خود را از انسانهایی پنهان سازند که به دلایل دینی واعتقادی وبه واسطهء وجود خرافات ریشه دار، همهء امید واعتماد خود را خالصانه و ساده اندیشانه به پای «رهبر» می‌فشاندند.
رهبری که در تنها کشور شیعه، عنوان قدسی مآب «امام» رانیزـ طرّارانه و خُدعه ورزانه ـ به مدد خرافه و جهل و نیز به یاری ماکیاولیسم مبتذل سیاستباز و فرصت طلب ، از دوازده تن، معصومان اساطیری سرقت کرده و به خود اختصاص داده بود.
[وی و پرورش یافتگانِ مکتبِ وی پس از تسلط بر ایران و چیرگی بر سرنوشت ملّت ما نشان دادند که در «صنعتِ مُصادره» استادند و دراین زمینه هیچ کم نمی آورند. ] (۱۹)
پیداست که بعد‌ها، یعنی هنگامی که تناقض وعده‌ها و کِرده‌ها، با وی درمیان نهاده شد، جناب «رهبر» ِتقدس یافته ودرجای معصومین شیعه نشسته، با اتکاء به دستور«لاحیاء فی الدین»(٢٠)، پیمان‌ها وگفته‌های پیشین خود را «مکر» نامید وآیهء «مکروا ومکرالله، والله خیرالماکرین» (٢۱) رااز قرآن درتوجیه پیمان شکنی‌های خود برای «امّت مسحور و راه زده» قرائت کرد و خدا را بزرگ ترین مکّاران خواند و بدینگونه، آب پاکی بر دستِ متوهّمان روشنفکر و تاریک فکرانِ عارف و عامی ی روزگار ریخت.
واقعیت آن بود که هرکسی نقش خویش را در وعده‌های رنگین و «قدسی» ی «امامِ خود» می‌دید و نزدِ اَحدی آشکار نبود که به راستی در ذهن این «مسافرِازماه رسیده» چه می‌گذرد و چه آیندهء سعادتمند یا شومی برای ایرانیان هدیه آورده است؟
همگان غافل ازسرابی که چشم‌هاشان راخیره کرده وعقلِ تاریخی و درایتِ سیاسیشان رامُختل ساخته بود، براین تصوّر وتوَهّم بودند که گویی وی‌‌ همان «خواجهء خضر» است که در جامهء یک روحانی، از نجف به پاریس وازپاریس به ایران آورده شده تا عطش «آزادی خواهی» یا «دینخواهی» یا «سوسیالیسم طلبی» (روسی یا چینی) یا «آرزوی جامعه توحیدی» یا «تب عدل علوی» یا «افسانهء زُهدِ عمّاری وانصافِ ابوذری» آنان رااز کوزهء «آب حیات» ی که درسبد سبز جادویی خود دارد فرو بنشاند.
همگان درآن روزهایی که قوای عاقلهء ملّی دراسارت یک هذیان جمعی فرومی غلطید، برآن بودند که بی‌شک خمینی‌‌ همان را می‌طلبد که سالهای درازیست تا خودِ آنان از خدا می‌خواسته‌اند یا از«نقش نیروهای مولّده» و «تحوّلِ تاریخ» انتظار می‌داشته و حضور آنرا به قدوم فرخنده پیِ «انقلاب» احاله می‌کرده‌اند یا از «نقش کارسازِ جبر تاریخ» و «مبارزه طبقاتی» و اعجاز «شیوه‌های نوین تولیدی» متوقع بوده‌اند !
براساس چنین باورهای هذیان آلودی بود که گروههایی از آنان واژهء قرآنی «مستضعفان» را درمعنای کارگران و زحمتکشان به کار می‌بردند و «توحیداسلامی» رابا «جامعه اشتراکی فاقد طبقات» یکی می‌شمردند یا عوالمِ وَهم آلود و تصورات سُکرآورِ «خداپرستانه» ی خود را با «سوسیالیسم» ی که گویا بر لوحهء تقدیر« طبقات فرودست» حک شده بوده است، آشتی می‌دادند و چون معتقدان به تناسخ، روح حضرت هوشی مین یا مائو یا فیدل کاسترو یا قهرمانِ آهنین مُشتِ خود، یوسف استالین را در کالبدِ سید روح الله الموسوی تجسم یافته می‌دیدند !
باری جامعهء ایران درچنین وضعیت فکری و آشفتگی روحی و پراکندگی سیاسی غرق بود که «امام» با «اسلام عزیز» ش از «ماه» آمد (آورده شد) و سرانجام از سبدِ شوم و پُرآفتِ هولناکی که درکف داشت روگشایی کرد :

تا بداند کافر و گبر و یهود
کاندر آن صندوق جز لعنت نبود .
مولوی
این واقعهء هولناکِ تاریخی و این راهزنی ایمانی و سیاسی که از سوی یک روحانی و به مددِ نهادِ روحانیت شیعه به وقوع پیوست و تداوم آن به حکومتِ سیاهِ فقها و ملایان انجامید، واین درخت تلخ سرشت که به نام حکومت دینی در ایران نشانده شد، نتایج ویرانگر فراوانی داشت وثمرات تلخبار و زهرآگینِ بیشماری به بار آورد که آثارآن در پیکر مسموم و تبدار جامعه امروزایران آشکاراست و در مسیر انحطاطی که عنان گسسته به پیش می‌راند، میهن ما را به احتضاری دردناک و اسفبار فروافکنده است.
دراینجا ، ازین بیش، جایی برای تازه کردن بیشماران داغ‌ها و زمینه‌ای برای توصیف جانسوز ویرانی‌ها و فرصتی برای شرح جراحت ها نیست.
اما سخنی هست که از بیان آن نمی توان چشم پوشید ، هرچند به سادگی بر قلم جاری نمی شود و به زبان نمی گردد زیرا چنان از همه سو ، در پوشیده داشتنش کوشیده اند که گویی به مُحرّمات پیوسته ودرنهانخانه تابوها مأوا کرده است.
به نظرمی رسد که یک اجماع عمومی ، بس فراگیرتر از محدودهء حاکمان بیدادگر، بر آن است تا بویی ازآن واقعیت دردناک و خفتبار به مشام آدمیتِ معاصر نرسد و به ویژه ، سخت مراقب آنند تا نسل های نو رسیده که در سالهای خدعه و فریب، پا به جهان ننهاده یا هنوز کودک بودند، حقیقتِ تلخ را درنیابند .
به ویژه آن که نسل نو یعنی ایرانیانی که طی سالهای اخیر پا به میدانِ جامعه نهاده اند، پروردهء فضای آموزشی و فرهنگی ی دست سازِ حاکمانند و ذهنیت آنان زیر بمباران بی وقفه و سرسام آور تبلیغات سیاسی و ایدئولوژیک حکومت ملایان شکل یافته، ازین رو برای پذیرش همه گونه جعل وقایع و کتمان حقایق آمادگی دارند و ذهن و ضمیر آنان، به سائقهء غریزهء حفظ حیات یا در طلب اندکی آرامش هم که شده ، به طور خود آگاه یا ناخودآگاه ،واپس راندن خاطره های تلخ و دردناکِ پدران و مادران خود را به یادآوری آنچه به نام «انقلاب اسلامی » بر ایشان و بر نسل پیش تر از ایشان رفته است مُرجّح می شمارد و صد البته آنها که از حفظ وضعیت موجود بهره می برند ، نیز به انواع شیوه های نظری و تلقینی ، وجود چنین خصلتی را در روحیات نسل های جوان تر تأیید و تشویق می کنند.
مقصودم ازوجود یک اجماع فراگیر در پنهان داشتن حقیقت ، اشاره به یکی از بسیاران «ثمراتِ» مرگ آور و زهرباری ست که نهادِ روحانیت شیعه درجایگاه «ربایندهء حق حاکمیت مردم» و درمقامِ مُدّعی حکومت، برای ملت ما به ارمغان آورده است.
مقصودم اشاره به نکته ای ست که با بهره وری از یک « مثال مجازی» ، آنرا«سنگسار حقیقت» می نامم و در توضیح آن می کوشم:

«انقلاب اسلامی» یا سنگسارِ حقیقت

می‌دانید که سنگسار در میان مجازات‌های شرعی یکی از شیوه‌هایی ست که اهل شرع همواره به آن علاقهء خاصی داشته‌اند.
در این نمایش دهشتناک که به نام اجرای عدالت سازمان می‌دهند، «اهل دین» به اشاره و از زبان قاضی شرع، جامعه مؤمنان را دعوت به سنگسار انسان محکوم به مرگ می‌کنند.
معنای این کار آن است که «مجریان عدالت شرعی» مردم عادی را به مشارکت در کشتن دعوت می‌کنند و آنان را به همکاری با اجراء کنندگان فرمان مرگ، در یک قتل پیش اندیشیده و برنامه ریزی شده در لباس «عدالت شرعی»، فرامی خوانند.
بدینگونه جامعهء مؤمنان با شرکت در سنگ پرانی و کشتن وحشیانهء یک انسان به فرمان قاضی شرع ، دست خود را به خون یک انسان می‌آلاید و از«لذت دنیوی و اجر اخروی» چنین جنایتی برخوردار می‌گردد.
این گونه است که حتی چنانچه محکوم ، بی‌گناه کشته شده باشد نیز، نه تنها اَحدی از شرکت کنندگان در این بربریت ، وجدان خود را معذب نخواهد یافت، سهل است از «لذّتِ قُدسی» و«کیف ِ معنوی» سرشاری نیز بهرمند خواهد شد و به یمن شرکت در چنین قساوت و توحشی ، گذرگاهِ عافیت را وسیع و راه آخرت را به غرفه‌ای از غرفه‌های بهشت نزدیک ‌تر خواهد دید. ازین رو سنگسار،« قتل مقدسی» ست که نه قاضی شرع در آن مسئولیتی دارد و نه دوستاقبانان و دژخیمانِ مزد ستانِ دستگاه داوری.
زیرا خونِ محکوم را نه آنان ، بل جامعه مؤمنان به زمین ریخته است!
بنا بر این اگر ثوابی درکار است به مساوات میان همه شرکت کنندگان ـ از فرمانده گرفته تا فرمانگزارـ تقسیم می شود و چنانچه خطایی رفته باشد ، کسی مسئول آن نیست.
«انقلاب اسلامی» در هنگامه‌ای که برای تسخیر قدرت برپا شده بود با کنشگران سیاسی و جامعهء روشنفکری و بارجال پخته یا خامِ ایران به همانگونه رفتار کرد که قاضی شرع و عوامل اجرای حکم با جامعهء مؤمنان در میدان سنگسار رفتار می‌کند.
باری در«انقلاب اسلامی» ، روحانیت شیعه به رهبری روح الله الموسوی با طرح شعار «همَه باهم» در کف همگان سنگ نهاد تا حقیقت را سنگسار کنند و این فاجعه در ایران ما رخ داد ، آری رخ داد!
در این هنگامه گردانی انقلابی ، به ظاهر ، محمد رضا شاه، متهم به «زنای محصنه» و محکوم به سنگسار بود اما گناهکار واقعی یعنی آن که آرزومندان تشکیل حکومت دینی می باید کار او را یکسره می کردند ، نه پادشاه ( که به قانون اساسی پشت پا زده بود) ، بلکه خودِ قانون اساسی مشروطیت ایران بود .
به سخنِ دیگر، هدف واقعی ِ «سنگسار حقیقت» که در حکمِ شرعیِ« باید بروَد» ِ خمینی تبلور می یافت ، نه شخص شاه، بلکه یگانه نهادِ قانونمداری ویگانه ضامن حقوق شهروندان ایرانی و حق حاکمیت ملی در ایران بود.
زیرا با رفتن محمد رضا شاه ، استبداد و نمایندهء سنتی اویعنی «شاهِ مستبد» ، نه تنها از میان نمی رفت ، سهل است ، بار دیگربه شکلی هزاران بار وحشیانه تر و عقب مانده تر در قالب «فقیه» و«رهبر انقلاب» و «مقام ولایت امر» و«سلطان ولی امام» و «نایب امام زمان درحکومت» باز سازی می شد.
درعین حال آنچه که حقیقتاً از میان می رفت میوهء رنج های افزون از شمار ِ صد و پنجاه سالهء ایرانیان در راه اخذ تجدد بود و آنچه به امحاء و انحلال می پیوست ، نه عنصر استبداد ، که حاصل کوششها و جانبازی های مردان و زنان هوشمند و میهن دوست و آزادیخواه ایران برای پی ریزی ی بنای آزادی و حاکمیت قانون بود . آرمان عزیز و بی بدیلی که به عشق و شوری سرشار در اوراق شعر مشروطه و از آن جمله در شعر «بهار» بیان شده بود :

گفتم که مگر به همت قانون
آزادی را به تخت بنشانم
امروز چنان شدم که بر کاغذ
آزاد نهاد خامه ، نتوانم !
(...)
آری ، هدف غایی اسلامیست ها در آنچه که «انقلاب اسلامی » نامیده شد ، نه برچیدن دستگاه استبداد، بلکه از میان برداشتن قانون و مصادرهء حق حاکمیت ملی ایرانیان بود.
حقی که دردوران مشروطیت به دستاوردِ تاریخی و میراث ملی مردم ایران بدل شده بود و در «قانون اساسی انقلابِ» گرانقدری تبلور داشت که نه تنها شخصِ محمد رضا شاه آن را نمایندهء آن نبود ، بلکه به جرم ایستادگی در برابر آن از سوی ملت مستحق تنبیه دانسته شد و شرکت مردم در انقلابِ اخیر، واکنشی بود که آنان در برابر بی اعتنایی وی به قانون اساسی مشروطیت از خود بروز می دادند.
باری چنین بود که محکوم اصلی یعنی قانونمداری و حق حاکمیت ملی و حقوق شهروندی ایرانیان در کالبد نیمه جان پادشاهی دعوت به سنگسار شد که خود« صدای انقلاب راشنیده» و برای رها کردن اقتدارات غیر قانونی خود و برای نشستن در جایگاه نمادینِ خود در مقام پادشاه مشروطه و رعایت آزادیِ تصریح شده درقانون و رعایت حقّ حاکمیتِ مردم ایران آمادگی کامل داشت .
و دریغا که دیگر غولی از شیشه رها شده بود که درمقام نمایندگی خدا و در قالب نیابت امام زمان جلوه می فروخت و در چنین موقعیتی ، جز به مصادرهء کُلّیهء دستاوردهای حقوقی و قانونی مردم درایرانِ مدرن قانع نبود و جز به بنیان نهادن حکومت ظالمانه و تاریکی گستر و دهشت آوری که همه حقوق انسانی ملت ایران را می بلعید، رضایت نمی داد وجز به پی ریختنِ نظامِ ویرانگری که به نام «اُمّتِ شیعَه» همهء آزادی های عُرفی و مدنی و سیاسی ایرانیان پایمال آزمندی و خودکامگی بی حد و مرز ملایان می کرد، قانع نبود.
آنکه شعار «شاه باید بَرَه» و «همهَ باهم» را در اذان صبح و ظهر و مغرب و عشای مؤمنان ایرانی وارد کرد، وآنچنان بر مرکب خرافه تاخت که چهرهء نورانی ماه را هم به غبارِ فریب و خرافه گستری آلود، جز به«سنگسار حقیقت» نمی اندیشید و جز جانشین کردن توحش ، (یعنی ولایت فقیه ، برکشیدن اوباش و مردم ناداشت ، صدور تروریسم ، گروگان گیری ، حجاب ، تعدد زوجات و رواج فحشاء شرعی به نام صیغه گری ، قانون قصاص و سنگسار و...) بر تجدد (یعنی حق حاکمیت ملی ، آزادی های فردی و حقوق شهروندی مندرج در قانون اساسی مشروطیت ، و... ) سودای دیگری در سر نمی پرورد.
باری در این معرکه گردانی و در این میدان پر آشوب و پر گرد و غبارِ غوغا که «انقلاب اسلامی » نامیده شد ، معرکه گردانان دینی برای« سنگسار حقیقت » دعوت عام داده بودند .
در میان دو شعار اصلی که «امام» با خود از «ماه» آورده بود یعنی :
«شاه باید بَرَه!» و «در اسلام همهَ آزادند!» ،عبارت نخستین ، بیش از همه به کینه های متمرکز وکهنی میدان می داد که از زمان رضا شاه تا آن روز ، بسیاری ازسینه ها را می گداخت .
ازین رو خوش خوشانی نگفتنی و نپرسیدنی در وجودِ بسیاری از اهل سیاست به ویژه در طیفِ چپ برمی انگیخت و به جوانانی سرایت می کرد که در جوّغالبِ گفتمانی زمانه و در فضای ایدئولوژیک خاص آن روزگار مجذوب یا مسحور اندیشه های آرمان گرایانه ورمانتیسم اتوپیایی ومرامی آنان شده بودند!
اما عبارت دوم، یعنی شنیدن وعدهء امامانه «آزادی همه در اسلام » غالبا با ورد ِ« انشالله گربه است» ی توأم بود که مسئولیت تاریخی و شجاعت روشنفکری رجال عصر را محو می کرد و بر آن مُهر باطل می کوفت.
باری ، بیش از زمانی کوتاه نپایید که شعار نخستین به«حقیقت» پیوست و«شاه رفت!» و ایرانیان دریافتند که شعار دوم یعنی « آزادی همگان در اسلام خمینیستی» «مَجاز» بود وموهوم بود و خدعه بود !
از این رو انتظار ِ خام آنان با آیهء « مکروا و مکر الله والله خیر الماکرین » پاسخ گرفت.
آنها به زودی دریافتند که نه تنها سرمایه آرمانی و نظری و سیاسی و روشنفکری خود را در این قمار بزرگ باخته اند ، بلکه خود به عیان دیدند که ملت ایران را نیز یکسره به مغاک هولناک دوزخی بی سرانجام سوق داده اند.
در آن مقطع تاریخی ، احمد شاملو از معدود کسانی بود که به سائقهء حسّ ِ شاعرانهء خود این حقیقت تلخ را در نخستین برگ از نخستین دفتر « کتاب جمعه» ء خود، چنین بیان می داشت :
« اولِ دفتر...
روزهایِ سیاهی در پیش است. دورانِ پُراِدباری که، گرچه منطقاً عُمری دراز نمی‌تواند داشت، از هم‌اکنون نهادِ تیرۀ خود را آشکار کرده است و استقرارِ سُلطۀ خود را بر زمینه‌ای از نَفیِ دمُکراسی، نفیِ ملیّت، و نفیِ دستاوردهایِ مدنیّت و فرهنگ و هنر می‌جوید.
این‌چنین دورانی به‌ناگُزیر پایدار نخواهد ماند، و جبرِ تاریخ، بدونِ تردید، آن را زیرِ غلتکِ سنگینِ خویش
درهم خواهد کوفت. اما نسلِ ما و نسلِ آینده، در این کشاکشِ اندوهبار، زیانی متحمل خواهد شد
که بی‌گمان سخت کمرشکن خواهد بود...» (٢٢)
به هر حال برای آن که این آرزوی شاعر بزرگ زمانهء ما برآورده شود ، راه دور و دراز و سنگلاخ صعب و ناهمواری پیش روی ملت ایران و به ویژه جوانان این آب و خاک است.
فاجعهء «سنگسار حقیقت» در کشور ما رخ داده است و بسیاری به دعوت اهل شرع در این سنگسار شرکت داشته اند و دستهای بسیاری به واسطهء سنگ هایی ست که به فرمان اهل دین به پیکر نیمه جان آزادی و حقوق انسانی و حق حاکمیت ملی ایرانیان پرانده اند از کار افتاده ی آلودگی خویش اند.
اگر جوانان سی ساله و زیر سی ساله می بینند که رجال اسم و رسم دار کشور به جای برانگیختن مقاومت و ایستادگی و اعتراض در برابر بیداد و به جای ترغیب کوشش و کُنش در نفی توحشی که به نام «ولایت فقیه » برکار است ، دعوت به سکوت و سکون می کنند و گاه ورد تسلیم می خوانند و سپر افکندن در برابر بیداد حکومت دینی را توجیه سیاسی و نظری می کنند ، علت اصلی آن را درمراسم سنگساری باید جُست که سال 57 و 58 در ایران برپاشده است.
بیش ازین توضیحی ضروری به نظر نمی رسد ، اما نباید از خاطر برد که بسیاری از کنشگران سیاسی معاصر ایران از آن رو به حفظ این نظام بیدادگر و ضد ایرانی دلبستگی دارند که به میل خود یا به اکراه ، به سائقهء کین ورزی نامعقول یا به دلائل تعصب مذهبی یا به دلیل اسارت در جزمیات ایدئولوژیک و مرامی یا به دلیل جهل و عوام زدگی در ساختن این نظم وحشی دخالت داشته و سنگ و خشت بنای آن را دست به دست داده اند.
آری هریکی از گوشه ای سنگی به کف گرفته بوده است و هریک از رجال تسلیم طلب معاصر فروبسته و بی حاصل افتادهء سنگی ست که از گوشه ای در اردوگاه نو رسیدگان یا بیرون از اردوگاه آنان بر «پیکر خون آلود حقیقت» پرتاب کرده بوده است.

چون نیک نظر کرد پر خویش در آن دید
گفتا زکه نالیم که از ماست که برماست !

و نیز یادِ سعدی شیرازی حوش باد گه می گفت :

از دشمنان برند شکایت به دوستان
چون دوست ، دشمن است حکایت کجابریم؟

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
تکمله و توضیحات:


لازم است به این نکته اشاره کنم که: بسیاری از سخنانی که در مقالات من بازتاب می‌یابند حاصل اندیشه‌هایی هستند که طی سی و سه چهار سال به نوعی در شعرهایم بازتاب داشته‌اند.
ازین رو چنانچه در اینجا خواننده را به برخی ابیات ـ که به جد یا به طنز بیان می‌شوند ـ رجوع می‌دهم برای آن ست که سابقه و خواستگاه نکته‌ها و داوری‌های خود را درباب برخی مسائل اجتماعی و فرهنگی و سیاسی جامعهء ایران با خوانندگان در میان نهاده باشم.
افزون بر این، چنانچه این شعر‌ها بتوانند با ایجاد تنوع در گفتار، به تعمیق و تلطیف مضامینی که چندان شاعرانه نیستتد ، یاری رسانند، حضورشان اقدام چندان بی‌خاصیتی محسوب نخواهد شد. چنین باد!

(۱)
هرجا در این مقاله از «اسلام عزیز» سخن می‌رود مقصود نویسنده «خمینیسم» وا سلام سیاسی سلطه یافته بر ایران است.
ضمنا هرجا سخن از «میراث ملی و تاریخی» و «حق حاکمیت ملی» رفته است به این دو واژهء فرانسوی نظر داشته ام :
(Patrimoine nationale et historique)
(Souveraineté nationale)
(۲)
من این معنی را در کتاب «داوری» که در سال ۱۳۸۸ منتشر شده، طی ابیاتی چند به صورت زیر بیان کرده‌ام.

غافل است از آنکه ایران قرن‌ها
پیش تراز مبعث ِ غار حرا
کشور ایرانیان بر خاک بود
خوشه‌های روشنش بر تاک بود
ای بسا دین‌ها که دیده ست این وطن
وین صنم را برگزیده ست، آن سمن
مهد ِ دین‌های عدیده ست این زمین
دین برای ماست نی ما بهر دین
هرگز ایران بهر دین ایران نشد
گرچه جز با نام ِ دین ویران نشد !

..........................................
داوری یا عریضة النساء / م.سحر ، انتشارات پیام، لوکزامبورگ، تابستان ۱۳۸۸

(۳)
«ستمشاهی» چه بود و از کجا آمد؟
این اصطلاح را قلمداران مربوط به طیف «حزب توده » باب کردند و از طریق بیانیه‌ها و منشآت کانون نویسندگان و سایر محافل روشنفکری و چپ در جامعه رواج دادند و به مذاق خمینی و مَرَده و ملایان و اصحابِ «اسلامیسمِ مُکلا» نیز سازگار افتاد و وارد «مطبوعات انقلابی» سال‌ها ۵۷ و ۵۸ شد و در واقع یک دهن کجی به تاریخ ایران بود و البته نوعی «رویزیونیسم» و تجدید نظر طلبی در نگاه به تاریخ محسوب می شد.
نگاهی که به اصالت جعل تکیه داشت و درمسیر نفی هویت تاریخی و مدنی ایرانیان رواج می‌یافت و با تفسیر‌ها و تعبیرهای ایدئولوژیک (اسلامیستی یا استالینیستی) در ناچیز انگاری و در نفی سرگذشت کشوری می‌کوشید که بر اساس شواهد تاریخی میراث دار نخستین امپراطوری جهان بود و هویت مدنی و تاریخی و فرهنگی خود را از طوفان آشفتگی‌ها و از آشوب های گوناگون به سلامت رهانیده و به مردمی سپرده بود که به ایرانی بودن خود آگاه و مغرور بودند و تاریخ این کشور، الهام بخش عِرقِ میهنی و ملیِ آنان بود.
این واژه که در پی نفی و ابطال سرگذشت تاریخی ایران بود، از خُمّ رنگرزی دستگاه ایدئولوژیکِ انترناسیونالیسم کمینترنی بیرون تراویده وناشی از یک نگرش فاسد جهان وطنی و ساخته کسانی بود که به دلایل سیاسی و مرامی، آگاهانه و نا‌آگاهانه به ملت ایران خنجر می‌زدند.
چنین بود که این مارکِ سیاسی ایدئولوژیک، دهان اسلامیزمِ جهان وطن و انترناسیونالیست‌های روسوفیل و تجریه طلبان پان تُرک و پان عربِ بعثی گرا را آب می‌انداخت و کام آن‌ها را در سالهای نخست «انقلاب اسلامی» شیرین می‌ داشت.

(۴)
در این زمینه گروهی از روشنفکرنمایان دین زده و متوّهم و عوامی نویس، یکی از پی دیگری آمدند و سنگهای یک بنای خیالی و پرفریب را دست به دست گرداندند تا قلعهء ولایت فقیه را ساخته و رنگ آمیزی کرده و تحویل روحانیت شیعه دادند!
کسانی مثل سید حسین نصر، احمد فردید، مهدی بازرگان، جلال آل احمد، علی شریعتی، و تعدادی دیگری در ساختن و جانِ دوباره دادن به هیولای شیخ فضل اللهی که جامهء سید روح اللهی به تن داشت نقش اساسی داشته‌اند.
پیداست که غالب این جماعت از میان خاندان‌های روحانی برخاسته و گویی آگاهانه یا ناخودآگاه، در پی انتقامجویی از تجدد ودر آرزوی بازگشت روزگاران سپری شده و درک دوبارهء دوران برو برو پدران خود و در پی تصرّف دوبارهء میراثِ از میان رفتهء خاندانِ جلیلِ خود بودند.

(۵)
در نمایشنامه منظوم «حزب توده در بارگاه خلیفه» که در سال ۱۳۶۰ نوشته و در بهار ۶۱ در پاریس انتشار داده‌ام (و بهای آن را نیز پرداخته و موقعیت سی و چهار سالهء شاعر تبعیدی را از آن خود کرده‌ام، اگرچه در آن جهنم درّهء خمینیستی هم می‌ماندم و زنده می‌ماندم، باز هم مثل بسیاری از هم میهنانم در ایران، غریبه و تبعیدی می‌بودم!) در میان سخنانی که «امام» و کیانوری با هم دارند، در جایی پرسناژ اصلی نمایشنامه یعنی «امام» به کیانوری ـ که نوادهء شیخ فضل الله نوری ست ـ چنین می‌گوید:

جدّ ِ تو که پیر و مُرشد ِ ماست
مانند ِ تو بود صادق و راست
هرچند که صاحب آبرو بود
با روبل میانه‌اش نکو بود
در زیر ِ لوای ممدَعلیشاه
می‌کوفت به سینه‌گاه و بیگاه
تا دین ِ مبین قوام گیرد
مشروعَه طلب مقام گیرد
چون «گاو ِ مُجسّمش» لقب بود
کیلش زعلوفــَه لب به لب بود
می‌کرد همیشــَه کاهدان پُر
می‌خورد ز توبرَه و ز آخور
لبّادَه کِشان به درّهَ و دشت
دنبال ِ خر ِ تَزار می‌گشت
می‌گفت که پشگِل ِ تَزاری
خرمای بهشتی است، آری
می‌جُست رُطب ز طلّ ِ سرگین
می‌داد به طالبان ِ مسکین
یعنی به جمیع ِ دین پناهان
مشروعَه چیان و شرع خواهان
می‌کرد به راحتی خُر و پُف
در سایــَهٔ چکمــهَ ی لیاخوف
قلیان ِ شریعهَ چاق می‌کرد
فکرِ قمــَه و چُمـــاق می‌کرد
تا جمع ِاجامر و اراذل
گردند چماقدار ِ قابل
مکتب طلبان به طرز ِ مرغوب
مشروطَه طلب کنند سرکوب
خوشنود شود تزار از این کار
بخشد به شیوخ، روبل ِ بسیار
در ضمن به یمن ِ روبل ِ دادَه
مشروعهَ ز نو شود پیادَه
مشروطَه شود شکست خوردَه
آخوند کند کـُلـُفت گـُردَه
القصّــَه که‌ای نوادَهٔ شیخ
ای طفل ِ حلالزادهَ ی شیخ
این سُنّت ی قلچُماق پرور
قدّارَه کش و چماق پرور
در دایرَهٔ چُماقداری
از جدّ ِ تو مانده یادگاری
ما نیز که یادگار ِ اوییم
شاگرد ِ چماقدار ِ اوییم
آموخته‌ایم ازو جنایت
شیاّدی و کیدِ بی‌‌‌نهایت
القصه که‌ای.... الی آخر
نمایشنامه منظوم «حزب توده در بارگاه خلیفه»، انتشارات گذر، پاریس، ۱۳۶۱.

(۶)

«ضد امپریالیسم» یا سنخیت مرامی جهان وطنان چپ و اسلامیست ؟

لازم به یادآوری ست که گروه نه چندان کم نفوذ دیگری از سیاسیون و روشن فکران(اگر چه عنوان روشنفکری به دشواری برازندهء آنان است) نیز برفضای فکری و سیاسی و نظری ایران چیرگی داشتند که دل و دین باختهء انقلاب بلشویکی و کمابیش سرسپردهء سیاست هایی بودند که ازسوی همسایهء آزمند و ناسازگار تاریخی ایران و از جانب نو قدرت یافتگان روسیه یعنی میراث بران تزاریسم درقالب کمونیسم لنینی ـ استالینی و بین الملل کمینترنی به آنان دیکته می شد.
این گروه نیز به دلایل ایدئولوژیک و مرامی شان که از انترناسیونالیسم کمونیستی الهام می گرفت خود را در گرهگاهی که آنرا مبارزهء ضد امپریالیستی می نامیدند با اسلامیست های جهان وطنی از نوع خمینی همسو ودر یک مسیر می شمردند، حال آنکه ماهیت و خمیرمایهء مرامی و فکری اسلامگرایان و خمینیست ها سویهء دیگری می داشت و در ضدیت باغرب ودر معارضه با فرهنگ آزادی و مدرنیت غربی قوام می گرفت.
آنها دشمنی ی ملایان و همدستان فکری آنان یعنی مکلایان ِ کم سواد و روشنفکر نما (که در حقیقت دشمنی با فرهنگ مدرن بود و عداوت بنیادین با اندیشه های انسان گرایانه و حق مدارانه ای داشت که حاصل عصر روشنگری بودند و البته بسیار زیرکانه به جامهء ضد استعماری در گفتار آنان نمود و ظهور می یافتند) را با مبارزات «ضد امپریالیستی» خود از یک جنس انگاشتند و ندانستند یا نخواستند بدانند که «ضد امپریالیسم» مرامی وادعایی خودشان نیز اصالت چندانی ندارد و حاصل تئوری های لنینی و بلشویکی است و در کنتکست فکری و نظری جنگِ سرد معنا می یابد و گروندگان به «مکتب ضد امپریالیسم روسوفیل» نیز تنها پیاده نظام لشگری هستند که زیر پرچم استالینیسم و بین الملل کمونیستی و به نفع منافع روسیه شوروی در برابر دنیای سرمایه داری غرب شمشیر چوبین برکشیده و «پیکار قهرمانانهء» آنان، ارتباطی با مبارزات ضد استعماری و عدالتخواهانه مردم ایران ندارد و اصولاً و از بُن و به گوهر با ضدیتی که اسلامیسم واپس گرا با جهان مغربی (شیطان بزرگ و کوچک) دارد بیگانه است!
جنگ اردوگاه شوروی با غرب جنگ قدرت و نفوذ سیاسی دو ابرقدرت با هدف گسترش نفوذ هریک ازین دو اردوگاه در جهان بود .
روسیهء شوروی که ساده لوحانه یا آگاهانه ، قبله آمال «مبارزات ضد امپریالیستی» این گروه از «روشنفکران چپ » محسوب می شد ، در این تقابل جز به منافع سیاسی و نظامی و اقتصادی خود نمی اندیشید و آنچه در این گیرودار بین المللی محلی از اعراب نداشت ، آزادی ملت ها و استقلال کشورها و به ویژه منافع عالی ملت ایران بود.
گفتنی ست :
«خط امامی » که حزب توده در خمینیسم کشف و ترسیم کرده بود و در مسیرِ آن ، خود و سازمان جوانان خود (موسوم به فدائیان اکثریت) را با سرعت تمام به اعماق درّهء شکست و خفت و خسران می بُرد ، نتیجه محتوم اعتقاد به «ضد امپریالیسم روسوفیلی» و پیروی و دفاع بی چون و چرا از نظریهء « راه رشد غیر سرمایه داری» بود که از سوی حزب کمونیسم شوروی به گردانندگان تشکیلاتِ آنان دیکته می شد.
من در منظومه نمایشی حزب توده در بارگاه خلیفه (در سال 1360) به این سرسپردگی نظری ، چنین اشاره کرده ام :
اینگونه اشاره کرده ام :

کیانوری (به امام)

امام ِ عصر ِ آگاهی ِ توده
خیلی گُنده ای ، درک ِ تو زوده
میون ِ رهبرا خیلی کبیری
با امپریالیسم کارد و پنیری
دردت به جونم که نازنینی
از مائو سری ، عین ِ لنینی
تو دشمن ِ قوم ِ صهیونیستی
شاخ ِ عقب ِ امپریالیستی
حکومتِ امام تو راه رُشده
جناح پیشروش خیلی دُرشته
ولایت فقیه تو سوسیالیسمه
اصل ِ اوّلِ ماتریالیسمه
دوران ِ کبیر ِ شهرِ مکّه
توی برنامهء کارگری حَکــّه
قانون ِ قصاص ترقیخواهــه
هرکی نمی خواد همکارشاهــه
زن حق و حقوقش پیش ِ مرده
مردا اربابن ، زنا همه برده
هرکس که مخالف حجابه
از دستهء ضد انقلابه
گور پدر موتورسواری
قربون قد شترسواری
(...)
الی آخر
(حزب توده در بارگاه خلیفه ، انتشارات گذر ، پاریس ، 1361)

به هر تقدیر، هرچند این حاشیه بر اصل مطلب پیشی می گیرد ، با اینهمه خود را به گفتن سخن زیر ناگزیرمی بابم:
انترناسیونالیسم چپ با جهان وطنی اسلامیستی از یک سنخ بود و چپ روسوفیل یا مائویی همانقدر با ایده‌های ملی گرایانه ایرانی دشمن بود که خمینی و روحانیت شیعه و سایراسلامیست‌ها (چه راست اسلامی و چه چپ اسلامی ). I
همینگونه بود سنخیت مرامی اسلامیست‌ها (طرفداران خمینی) با پان و پان ترک ها و نیز برخی فعالان سیاسی قومیت گرای کُرد که با نوستالژی دولت یکساله استالین در شمال غربی (درسال ۱۳۲۵) رؤیا می‌پروردند و به هرحال از قدرت مرکزی برو ایرانگرایی حکومت پهلوی دل خوشی نداشتند.
هرسه گروه (انترناسیونالیست‌های چپ، و منطقه گرایان و نژادگرایان قومی پان ترک یا عربوفیل) از اینکه تاریخ پیش از اسلام ایران را لعن و نفرین کنند و به فرهنگ ریشه دار ایران پیش از حملهء عرب بی‌اعتنایی یا بی‌حرمتی شود به یکسان قند در دل آب می‌کردند.
اگر به روزنامه‌هایی که در بیست ، بیست و پنج سال اخیر در جمهوری اسلامی انتشار یافته رجوع شود، دیده خواهد شد که همهء آنان ، یک صدا در تخطئهء تاریخ پیش از اسلام ایران ، که آنرا «باستان گرایی» نامیده‌اند، شرکت دارند و در اهانت به فردوسی و نیزبه مردان بزرگ تاریخ معاصر همچون میرزا اقاخان کرمانی ، آخوند زاده ، کسروی، کاظم‌زاده ایرانشهر، ابراهیم پوردادود، صادق هدایت ، دکتر محمود افشار یزدی ، ذبیح الله صفا ، عبدالحسین زرین کوب و دیگران ، جملگی از اعضاء یک ارکسترند.
گروهی که سرسپرده انترناسیونالیسم پرلتاریایی هستند از موضع ضد ناسیونالیستی و ضد پادشاهی (با نگاه طبقاتی و از دیدگاه «حکومت طبقهء کارگر» یا «جمهوری دموکراتیک خلق») تاریخ ایران را نفی می‌کنند و همراه با دو گروه ایدئولوژیک (اسلام گرا یا قوم گرا) دیگر در ارکستری شرکت دارند که هم بر لحن اسلامی می‌نوازد تا روح سعدبن ابی وقاص و قتیبة بن مسلم و حجاج بن یوسف را شاد و با تسلط کامل خود بر ایران فتح عمربن خطاب را کامل کند و درعین حال گوش حاکمان استبداد دینی را که به عشق اسلام عزیز خمینیستی از ایرانیت دل خوشی ندارند، نوازش دهد و هم راه پان ترکی می‌زند تا از رضاشاه یا از قوام السلطنه (بواسطهء توافش با استالین بر سرمسئلهء خروج ارتش سرخ از سرزمین های اشغال شدهء ایران) یا از فردوسی انتقام بگیرد و هم بر دهل عربی می‌کوبد تا قبر شیخ خزعل را در خوزستان به زیارتگاه اعراب حاشیهء خلیج فارس بدل سازد.
................................
I ـ [ تأثیر ایدئولوژی جهان وطنی و انترناسیونالیستی اسلام سیاسی را نمی توان در توضیح سیاست فلاکت باری که رهبران مجاهدین در جنگ ایران و عراق پیش گرفتند نادیده انگاشت .
بی گمان در این خودکشی سیاسی ، اعتقادات جهان وطنی اسلامیستی نقش اساسی داشته است.
گفتنی ست که در جنگ هشت ساله ، ملایان نیز برای ایران و به «عشق میهن و حفظ خاک وطن» باصدام نمی جنگیدند.
موتور محرک خمینی در تداوم جنگ با عراق ، همان نگاه جهان وطنی اسلامیستی بود. سماجت کین ورزانهء او در تداوم غیر مسئولانهء این جنگ خونبار، به واسطهء آن بود که وی بیش از هرانگیزهء دیگری ، سودای «صدور انقلاب» و برپاکردن «حکومت اسلامی» از نوع ولایت فقیه در کشورهای عربی منطقه را در سر می پرورد.
در واقع ایران برای خمینی، نه به عنوان وطنی که می باید در برابرتجاوز بیگانه ازآن دفاع کرد ، بلکه به عنوان منطقه ای مطرح بود که همچون خیزشگاه یا سنگری برای تشکیل حکومت اسلامی در کشورهای همسایه ، به ویژه عراق و لبنان به کار برده شود و پیداست که مخارج و خسارات جانی و مالی چنین هدف شوم ونابود کننده ای را نیز ملت ایران از جیب ناداری خود و با خون فرزندان خود می پرداخت !
واقعیات تلخ سه دههء اخیر ایران نشان داد که در زمینهء عواطف میهنی و دفاع ازمنافع ملی ، اسلامیسم سیاسی راست یا چپ نمی شناسد. ]

(۷)
در شعر بلندی به نام «ایمان شیعه و غدرالفقیه» که سروده ء اینجانب در سال ۱۹۹۹ و بخشی از منظومه «قمار درمحراب» است، به صراحت از ماهیتِ «سلطانیِ» حکومت دینی ملایان سخن رفته است.
حکومتی که در آن، جمع آزمند و قدرت طلبی از فقهای شیعه (و نه همهء فقیهان) خود را نماینده و نایب امام زمان می‌نامند و به این بهانه، حاکمیت بر مردم ایران را حق خود می‌شمارند و نام آن را ولایت فقیه می‌نهند.
در حالیکه از دیدگاه فلسفهء انتظار و از منظرهمان دینی که مدعی آنند راهزن و غاصب امام غایب به شمار می‌آیند.
در این شعر و نیز در ابیات دیگر این کتاب، برای نخستین بار، حکومت من درآوردی خمینیستی، حاکمیتِ «سلطانی» نامیده شد و بعد‌ها به گفتار برخی نویسندگان و نظریه پردازان وابسته به طیف اصلاح طلب حکومتی نیز راه یافت. (نیز ر. ک یادداشت شماره ۹)

جادوی جاه در جانت
با جهل ِ عامه شد همدست
یورش به کاروان آورد
ره بر امام ِ غائب بست

در گرگ و میش یک تاریخ
از اُشترت فرو جستی
گفتی: «اناالامام الوقت»
بر راهوار او جستی

بر بام ِ روح باور‌ها
بشکستی آن علامت را
بردی به حجلهء تزویج
«سلطانی» و «امامت» را

(…)
قرآن به دست و بد در جام
کار جهان به کامی نک! ـ
معمار انهدام، امّا
«سـُلطانــَولـی امـام» ی نک! ـ

رک: «قمار در محراب»، انتشارات خاوران، پاریس، ۲۰۰۰) ـ

۸
تنبیه‌الامة و تنزیه‌الملة
رساله‌ای ست از محمدحسین نائینی در زمینهء حکومت در دورهٔ غیبت امام زمان. این رساله در دفاع از مشروطیت و دموکراسی پارلمانی ودر مخالفت با سلطنت مطلقه و حکومت استبدادی پس از به توپ بستن مجلس شورای ملی نوشته شده و ‌در بغداد به چاپ رسیده است.

(۹)
حکومت فقیه یا غصب حق امام غایب
همانطور که در یادداشت شماره ۷ اشاره شد، من این حقیقت «غصب حق امام غایب» را در سال ۱۹۹۹ در شعر بلندی به نام «ایمان شیعه و غدر الفقیه» مطرح کرده و در کتاب «قمار در محراب» انتشار داده‌ام:
بخش کوتاه و فشرده‌ای از آن شعر (که امیدوارم درگوش وجدان روشنفکران و نواندیشان دینی دوران ما اثری ـ هرچند ناچیز ـ داشته باشد) را در اینجا از نظر خوانندگان می‌گذرانم :

ایمان ِ شیعه در رَه داشت
یک شهسوار و دیگر هیچ
چون شمع ِ دودمان می‌سوخت
در انتظار و دیگر هیچ
□
با صد زبان هزاران زخم
در جانش «اَلاَمان» می‌گفت
شوقِ ظهور در قلبش
«یا صاحب الزّمان!» می‌گفت
□
هم سوشیانت، هم مَهدی
بومُسلم و تهمتن بود
اسطورهء رهایی‌ها
ذاتِ «دوازده تن» بود
□
نامِ «امام» از وی بود
عِزّ «امام» با او بود
خورشید رستگاری را
شرق ی قیام با او بود
□
ایمان ِ شیعه گر یاد از
لفظِ «امام» می‌آورد
با وی خیال می‌انگیخت
از وی پیام می‌آورد
□
آوازهء سمندش را
دل بسته در علائم بود
جانش فروغ ِ «حجّت» داشت
چشمش به راهِ قائم بود
□
ای دزد باور،‌ای غدّار
یغماگر پیامی تو
اندیشهء امامت را
تاراج ِ عِزّ و نامی تو
□
ای دام ِ شرع و دین! مکرت
ـ سرهنگی و ریاست را ـ؛
بر مرکب ِ امامت بست
ارّابهء سیاست را
□
جادوی جاه در جانت
با جهل ِعامه شد همدست
یورش به کاروان آورد
ره بر امام ِ غایب بست
□
در گرگ و میشِ یک تاریخ
از اُشترت فروجستی
گفتی: «اَناالامام اُلوقت»
بر راهوار ِ او جستی
□
ابرت شفیق و بادت دوست
برقت معین و یارت رعد
کیدی و ساعتی مسعود
وقتی خوش و قُماری سعد
□
شرقت مناره برپا داشت
غربت به بوق و کرنا بست
قدرت، «امام» نامیدت
حرصت زبان ِ حاشا بست
□
چشمِ جنون ملّی را
بر ماه دوخت تزویرت
تا دل بُریدگان از عقل
بندند دل به تصویرت
□
بر صحن ِ تـُندر و طوفان
آفاق در صواعق بود
بر دوش ِ ظلمتی نوزاد
تابوتِ صبح ِ صادق بود

(۱۰)
باید به یاد آورد که هرگز درهیچ یک ازآثار ونوشته‌های فقها ومتکلمان و ملایان و در هیچ یک ازرسالات وتصنیفات دینی ونظری خمینی نامی از ایران به عنوان یک کشور نیامده است، مگر دراعلامیه‌های آشوبگرانهء سیاسی اوکه همهء آنها نیز بی بهره از هرگونه عِرق ملی و عواطف ایران گرایانه و احساس وطن خواهانه ست.
این حقیقتی ست که از‌‌ همان دوران صفویه که ملایان را از جبل عامل و مرز های عرب نشین آن سوی خلیج فارس ، به ایران آوردند تا دین حکومتی قزلباش را تدوین کنند ، تا امروز نام ایران و نام شهرهای ایران بر قلمِ هیچ فقیه و متکلم و ملایی جاری و بر هیچ صفحه‌ای از صد‌ها تُن کاغذی که سیاه کرده‌اند نقش نبسته بوده است و در هیچیک از مسوده‌های آنان ( که ۱۰۰ الی ۱۵۰ جلدش فقط به ملا محمد باقر مجلسی منسوب است) ذرّه‌ای احساس تعلق به ایران و لمعه‌ای که گویای عاطفهء وطنی وحس ملی یا حتی قومی یا دوستی با مردم ایران باشد در نوشته‌های آنان مشهود نیست.
من این واقعیت را در منظومه «داوری یا عریضة النساء» خود که در سال ۸۸ انتشار یافته در ابیاتی چند، اینگونه بازتاب داده‌ام:

در رسالات تو هرگز یک سخن
گفته آمد پاس ِ ابنای وطن؟
نامی از میهن در آثار تو هست؟
غیرتی در فکر بیمار تو هست؟
از فقیهان هیچ یک در این جهان
رانده هرگز نام ایران بر زبان؟
هرگزت‌ای بی‌وطن ازلطفِ رب
میهنی بوده ست جز دین ِ عرب؟
گر ترا بوده ست پس از بهر چیست
کز وطن نامی در آثار تو نیست؟
جز دمشق و کوفه و نجد و حجاز
کربلا و مکه و شام و ریاض
نام شهری بر زبانت رفته است؟
درمسیری کاروانت رفته است؟
هیچ شیخی بهر اهل این دیار
کرده هرگز کِرده‌ای کاید به کار؟
قطره‌ای خون در دفاع ازاین زمین
هیچگاه افشانده ست این خوش نشین؟
خوردِ مُفت و خُفتِ مُفت و گفت ِ مُفت
گوش ِاهل دین جز این چیزی شنُفت؟
هستی این مُلک را در جعبه‌ای
می‌توانی تاخت زد با کعبه‌ای!
گوهرت را ذرّه‌ای انسانیت
نیست‌ای بیگانه با ایرانیت
ریشه ا ت بر طرفِ این بوم آشیان
گیرد از دین ِعرب توش و توان
زانکه آئین ِ عرب بنیادِ توست
مِهر ایران از کجا در یادِ توست؟
مِهر ایران بود اگر در یاد تو
کی وطن می‌سوخت در بیداد تو؟
مِهر ایران گر تو را در یاد بود
کی وجودت جور واستبداد بود؟
کی ز کیدت با چنین گستردگی
می‌شد این کشور حصار بردگی؟
ماده و نر، کودک و پیر و جوان
کی چنین از جور تو می‌باخت جان؟
کی به پا می‌شد به هر میدان ِ پَست
بهرِ کـُشتن جرثـقـیل و داربست؟

....
ونیز در بخش دیگری از همین کتاب در همین زمینه آمده است:

ملـّتی را می‌کِشی در ذلـّتی
تا بسازی اُمّتی از ملـّتی
فقه را داس ِ مذلـّت می‌کنی
دست ِ دین در خون ِ ملـّت می‌کنی
فقه را در دست ِ کین سازی تبر
تا بکوبی ریشه‌ها را سر به سر
تا به زخم و ضربت ِ بیداد‌ها
محو گردند از جهان بنیاد‌ها
تا در این کشور نروید مِهر و شور
نام ِ ایران برنیانگیزد غرور
تا به تزویرت روند از یادِ ما
شوکت ِ دیرینهء اجدادِ ما
خان و مانی نیست در این آب و خاک
کاب و خاکش با تو یابد اشتراک
خان ومانت خیل ِ خنـّاس است و بس
قهرمانت سعدِ وقاّص است و بس!
هست جشنت ذلـّت ِ ایرانیان
در سقوطِ دولت ِ ساسانیان
پورِ فرّخزاد، پورِ میهن است
لیک پیشت، پیشگام ِ دشمن است
ابن وقـّاصت ولی ابن ِ خداست
زانکه فتح ِ تازیان را رهگشاست
زانکه با حُکم ِ عمر، این باجگیر
تازیان را کرده بر ایران امیر
زین سبب تاریخ ایران کشوری
پیش ِ تو محو است در تازیگری
ارزش ِ ایرانگرایی پیش ِ تو
دشمن است از بیخ و بُن با کیش ِ تو
زین سبب هرچند صاحب خانه‌ای
پاک با ایرانیت بیگانه‌ای!
میهن ِ ما بیست قرنی پیش از آن
کآید آواز ِعرب از آسمان؛
میهن ِ ما بود، چون امروز ِ ما
مَهد و بُنگاه ِ جهان افروز ِ ما
میهن ِ ما بود و خواهد بود نیز
همچو جان ِ قهرمانانش عزیز
لیک با وی دشمن است اندیشه‌ات
کرده این اندیشه دشمن پیشه‌ات
هیچ وهرگز درعمل یا درسخن
دل نلرزاند ترا عـِرق ِ وطن
گر بسوزد کشور از بیداد وکین
بر نیاری دست رحم از آستین
آسمان گر بر زمین آید فرود
ور شود نابود از ایران تار و پود
از زمان ِ حال تا عهدِ عتیق
حاصل سی قرن سوزد در حریق
حاصل سی قرن از بالا و ذیل
پیش تو مدفون شود در کام ِسیل
خم نیارد گوشهء ابروی تو
ننگ بر وجدان و تـُف بر روی تو!
نزد تو تاریخ این ملـّت هـَباست
ذوق و فرهنگ و تمدّن بی‌بهاست
گر نمی‌ترسیدی از اهل زمان
خِشتی و سنگی نبودت درامان
خِشت و سنگت همچو ذاتت اَسوَد است
زین سبب ذاتِ تو با ایران بد است
دل نداری صاف با تاریخ ِما
پس برآنی تا بسوزی بیخ ِ ما
در پی سودِ خودی، وزما زیان
دل نداری صاف جز با تازیان
دین که دُکـّان ِتوآمد، تازی ست
اصل، سود توست، باقی بازی است
درکفت بی‌دین ِ تازی هیچ نیست
مُهرهء نظم ِترا یک پیچ نیست!
نیست‌ای شدّاد،‌ای ابن ِ زیاد
در کفت بی‌دین ِتازی غیرِ باد
زین سبب پیش توای مستِ غرور
نیست ایران جز فضای ظلم و زور
این غنیمت را غنیمت داشتی
چون ذکات و خُمس خویش اِنگاشتی
...
...........................................
داوری یا عریضة النساء/ م.سحر . انتشارات پیام، لوکزامبورگ، تابستان ۱۳۸۸

(۱۱)
یاای‌ها الناس انا خلقناکم من ذکر و انثی و جعلناکم شعوبا و قبایل لتعارفوا ان اکرمکم عندالله اتقیکم ان الله علیم خبیر
ای مردم! ما شما را از یک مرد و زن -یعنی از آدم و حوا- آفریده‌ایم و شما را در قبایل گوناگون قرار داده‌ایم تا یکدیگر را از هم بازشناسید. این‌ها ملاک برتری نیست. گرامی‌ترین شما نزد خداوند با تقوا‌ترین شماست. خداوند بسیار دانا و بسیار آگاه است.
(سوره حجرات، آیهء ۱۳)
و نیز:
إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ إِخْوَةٌ فَأَصْلِحُوا بَیْنَ أَخَوَیْکُمْ وَاتَّقُوا اللَّهَ لَعَلَّکُمْ تُرْحَمُونَ
در حقیقت مؤمنان با هم برادرند پس میان برادرانتان را سازش دهید و از خدا پروا بدارید امید که مورد رحمت قرار گیرید
(سوره حجرات، آیهء ۱۰)

(۱۲)
امت در برابر ملت
بی‌مناسبت نمی‌یابم تعدای از ابیات دیگر کتاب «داوری» را که کاملا با این موضوع منطبق است در اینجا نقل کنم:

غافل است از آنکه ایران قرن‌ها
پیش تراز مبعث ِ غار حرا
کشور ایرانیان بر خاک بود
خوشه‌های روشنش بر تاک بود
ای بسا دین‌ها که دیده ست این وطن
وین صنم را برگزیده ست، آن سمن
مهد ِ دین‌های عدیده ست این زمین
دین برای ماست نی ما بهر دین
هرگز ایران بهر دین ایران نشد
گرچه جز با نام ِ دین ویران نشد
.......
مذهب و ملی‌گری در این دیار
همچو ضدیند، چون لیل و نهار
ملت ایران در ایران دایر است
لیک مذهب بر دو دونیا ناظر است
ملت و امّت دو چیزند و دوکس
این دو راهرگز نبینی هم نفس
دین به دعوی رستگار امت است
لیک ایران خانه یک ملت است
ملتی با شکل‌ها و رنگ‌ها
بامذاهب، فولکلور، فرهنگ‌ها
با تنوع هاش در انواع ذوق
با توکل هاش در اقسام شوق
با توسل هاش در انواع رب
یا تعصب هاش در مهر و غضب
ما نه یک دینیم، ما یک ملتیم
لیک ازین اُمت شدن در ذلتیم
.......
ملت ایران اگر اُمّت شود
تا قیامت غرقه در محنت شود
زانکه اهل اُمـّتی خود را سوار
می‌کند بر گــُردهء اهل ِ دیار
هرکه از این اُمت و این دین بود
میهن او را سفره‌ای رنگین بود
خاصه گر با اهل قدرت همدل است
دستمالِ یزدی‌اش در منزل است
وانکه از این امت و این قوم نیست
در جهان، انسان ِ هذاالیوم نیست
خواه شوی حضرت معصومه باش
خواه روشنفکرِ اهل ِحومه باش!
خواه آ سیّد حسین ِ نصرباش
خواه، آقامان، ولیّ العصرباش!
هر نظامی کز خدا دکـّان کند
با خودی و نا‌خودی یکسان کند
آن «خودی» گردد که با قدرت لمید
پیش اهل ظلم تا زانو خمید
آن «خودی» گردد که کور است و کر است
گاری شیخ الرئیسان را خر است
.........
داوری یا عریضة النساء/ م.سحر. انتشارات پیام، لوکزامبورگ، تابستان ۱۳۸۸

۱۳
و‌ای کاش یک موی رادمردان اندیشمند و با ارادهء دوران مشروطیت در تن رجال رو به زوال دوران جدید نیز روئیده می‌بود تا ایران به چنین ورطهء هولناکی درنغلطد!

۱۴ ـ صحیفه نور ج۱۲ صفحه ۱۱۰ تاریخ: ۳/۳/۵۹
۱۵ ـ صحیفه نور ج ۱۲ صفحه ۲۷۴ تاریخ: -۱۵/۵/۵۹
۱۶ ـ صحیفه نور ج ۱۲ صفحه ۲۸۰ تاریخ: ۱۸/۵/۵۹
۱۷ ـ صحیفه نور ج ۱۳ صفحه ۲۲۵ تاریخ: ۵/۱۰/۵
۱۸ ـ صحیفه نور ج ۱۲ صفحه ۲۵۶ تاریخ: ۲۹/۴/۵۹
برای اطلاع بیشتر و خواندن جملاتی تکان دهنده تر از این ها بر ضد منافع ملی ایران
و بر ضد ایرانیت می توان به لینک مراجعه کرد :
http://modern-iran.blogsky.com/1389/05/29/post-7/

۱۹
اسلامیسم سیاسی و مصادرهء فرهنگی
این «صنعت مصادره» که از سالهای نخستین قدرت یافتن ملایان، با غارت اموال مردم و سرمایه های ملی آغاز شده بود طی دوران سیاه سی و چهار سالهء حاکمیتِ آنان ، همهء ابعاد فرهنگی و معنوی ایرانی را نیز در بر گرفت ، زیرا بیش از هزار و سیصد سال کوشش های فرهنگی و تمدن ساز ایرانیان پس از اسلام ـ که از بنیاد ، هیچگونه سنخیتی با افکار و روحیات عبوس وقشریت بیمارگونه و سنگدلی حکومت ملایان نداشته اند ـ به نفع سیاست های ایدئولوژیک ِ حاکمیت فقهای شیعی ـ مصادره شد ، در حالیکه اگرنگوییم کُلّ «میراث فرهنگی ـ تمدنی» ایرانیان، به جرأت می توان گفت که نزدیک به کّلِ این میراث ، مطلقاَ بی ارتباط با شیعه گری و به ویژه بی ارتباط با ملایان میراثدار تشیعِ ساختگی ی قزلباش های صفوی بوده است.
(اکثریت قریب به اتفاق شاعران و عرفا و دانشمندان و فیلسوفان بزرگ ایرانی شیعه نبوده اند و به ویژه پس از تسلط قزلباش ها و چیرگی ملایان عرب جبل عاملی و احسایی و بحرینی ، شیعه در دستگاه حکومت صفوی ، فرهنگ و تمدن ایرانی در زمینه ادب و عرفان و اندیشه و ذوق ، به انحطاط گرایید و رو به افول نهاد وغالب بزرگان ادب و اندیشه و شعر و ذوق و هنر ،عطای حکومت صفوی را به لقای ملایان نادان و قشری که همه کاره کشور شده بودند ، بخشیدند و راهی هند یا روم یا دیار دیگری شدند و مهاجرتی بزرگ پیش آمد از نوع آنچه که ما ایرانیان ، هم اکنون در دوران حاکمیت خانمان سوز ملایان شیعی شاهد آنیم ).
به هرحال با یک خروار چسب و سریشم نیز نمی توان حافظ و سعدی و خیام و مولوی و فردوسی و رازی و پورسینا و ابن مقفع و بیرونی امثال اینان ، که سازندگان و قوام دهندگان فرهنگ و تمدن و هویت و انسانیت ایرانیان بوده و هستند را به وارثانِ ملامحمد باقر مجلسی و ملا احمد نراقی و حاجی نجفی و شیخ فضل الله نوری و سید روح الله خمینی وصل کرد یعنی به کسانی مربوط دانست که آباء فکری و نظری و روحانی حکومت بیدادگر سی و چهار سال اخیر ایران بوده اند.
اما حکومت ملایان در این سه دهه با بهره وری از «صنعت مصادره» نهایت سوء استفادهء ایدئولوژیک و تبلیغاتی از میراث مدنی و فرهنگی ایرانیان کرده تا حکومت خشگ و خشن و سرکوبگر و نابردبار و ضد آزادی خود را طرفدار فرهنگ «ایران اسلامی » جلوه دهد حال آن که حکومت او به گوهر از این میراث بیگانه و با آن در تناقض است.
این «نگاه ِ مصادره طلب ِ» شاگردان مکتب خمینیه به «فرهنگ ایران اسلامی» همان اندازه تمسخر آمیز ، راهزنانه و همراه با چشم دریدگی است که مثلا حکمران مستبد خشکمغز قشری و خشن و بیشرمی همچون امیرمبارز محمد مظفری مشهور به محتسب ، که در دوران حافظ حکومتی شبیه به ولایت فقیه برپا کرده و قرآن را دام تزویر ساخته بود ، به نام حافظ یک بنیاد فرهنگی درست کند و خود را طرفدار و مروج افکار این رند آزادهء شیراز بنامد :
در میخانه ببستند خدارا مپسند
که درِ خانهء تزویر و ریا بگشایند
حافظا می خور و رندی کن و خوش باش ولی
دام تزویر مکن چون دگران قرآن را !

۲۰
لاحیاء فی الدّین
یعنی در دین شرم و حیا وجود ندارد !

٢۱
وَمَکَرُواْ وَمَکَرَ اللّهُ وَاللّهُ خَیْرُ الْمَاکِرِینَ
و مکر ورزیدند و خدا نیزمکر کرد و خداوند بهترین مکرکنندگان است (سوره ء۳ آیهء ۵۴)

٢٢
این است بقیه ء آن یادداشت کوتاه شاملو در آن روزهای خوش خوشان بسیاری از اهل سیاست و روشنفکری :
«... این‌چنین دورانی به‌ناگُزیر پایدار نخواهد ماند، و جبرِ تاریخ، بدونِ تردید، آن را زیرِ غلتکِ سنگینِ خویش درهم خواهد کوفت. اما نسلِ ما و نسلِ آینده، در این کشاکشِ اندوهبار، زیانی متحمل خواهد شد که بی‌گمان سخت کمرشکن خواهد بود؛ چراکه قشریونِ مطلق‌زده هر اندیشۀ آزادی را دشمن می‌دارند و کامگاریِ خود را جز به‌شرطِ اِمحاءِ مطلقِ فکر و اندیشه غیرِممکن می‌شمارند. پس، نخستین هدفِ نظامی که هم‌اکنون می‌کوشد پایه‌هایِ قدرتِ خود را به‌ضربِ چماق و دشنه استحکام بخشد و نخستین گام‌هایِ خود را با به آتش کشیدنِ کتابخانه‌ها و هجومِ علنی به هسته‌هایِ فعالِ هنری و تجاوزِ آشکار به مراکزِ فرهنگیِ کشور برداشته، کُشتارِ همۀ متفکران و آزاداندیشانِ جامعه است.
اکنون، ما در آستانۀ طوفانی روبنده ایستاده‌ایم. بادنما‌ها ناله‌کنان به‌حرکت درآمده‌اند و غباری طاعونی از آفاق برخاسته است. می‌توان به دخمه‌هایِ سکوت پناه بُرد، زبان در کام و سر در گریبان کشید تا طوفانِ بی‌امان بگذرد. اما رسالتِ تاریخیِ روشنفکران پناهِ اَمن جُستن را تجویز نمی‌کند. هر فریادی آگاه‌کننده است. پس، از حنجره‌هایِ خونینِ خویش فریاد خواهیم کشید و حدوثِ طوفان را اعلام خواهیم کرد.
سپاهِ کفن‌پوشِ روشنفکرانِ متعهد در جنگی نابرابر، به میدان آمده‌اند. بگذار لطمه‌ای که بر اینان وارد می‌آید نشانه‌ای هُشداردهنده باشد از هجومی که تمامیِ دستاوردهایِ فرهنگی و مدنیِ خلق‌هایِ ساکنِ این محدودۀ جغرافیایی در معرضِ آن قرار گرفته است.
احمد شاملو
کتاب جمعه شماره ۱ ، مردادماه 1358


................................

م.سحر ــ پاریس / 4/12/2012
http://msahar.blogspot.fr/