خسته ی صیاد

رنجورم ازین هجرت وُ اجبار
جانم به جفا بُرده سرِ دار
گفتم که تویی صاحب وُ دانم
هرگز نکُنی صحبتِ دیدار
در من نظر آورده وُ خاموش
گویی که کُنی مهرِ من انکار
دانی که به هر گوشه رَوَم من
همواره تویی همره وُ سالار
هم خنده وُ هم گریه بهانه ست
بی یادِ تو کِی خفتم وُ بیدار
دردا به قفس بی نَفَس افتاد
بیچاره دلِ کوچکِ هُشیار
با باورِ پروازم وُ بی بال
بگشوده پَرَم عشقِ تو بسیار
رَه مُرده وُ فانوسِ گُلم نیست
امیدِ من وُ دیدنِ گُلزار!
جایی به جهان جز تو ندارم
من خسته ی صیادم وُ دیوار
ای ماهِ من ای میهنِ مهرم
می میرم ازین هجرِ جگرخوار
2012 / 10 / 17
‏
http://rezabishetab.blogfa.com‍