دهه ۶۰

در آن سال ها
جوانان ما ۲ بار اعدام شدند.
بار دوم با سکوت و اختفا.
عدم شفافیت اعدام آن ها
تداعی می کرد:
هستی آن ها وجود نداشت.
دولت بدروغ تکرار می کرد:
آنها هرگز نبوده اند.
عاشقان آنها با شجاعت ابراز کردند:
آنها بی گناه فله ای اعدام و دفن شدند.
ولی تاریخ است گواه حقیقت؛
نه تبلیغ تزویر حاکمیت.

آن جوانان گروگانهای ملی بودند
در تاریکی و سیاهی آن سالها
اعدام شده؛
در سکوت دفن شدند.
3 قوه قَدَر قَهر قُلدر
خفقان گرفته؛
با سانسور رسانه ها-
دولت قتل آنها را اذعان نکرد.
آنها که از شکنجه رستند
گویی مرده ای بودند
که دیگر انسان سابق نیستند.
اکنون تسبیح و ردای قاضی ماضی
به تیغ و طلا تبدیل شده.

محکمه اش هنوز
از میان صف جوانان ما می گذرد-
چپ و راست
این زیباترین سرود های عشق ملی را
با تعن و توهین،
تازیانه تعزیر،
طناب اعدام،
طعمه مرگ می کند.
در حالی که با دستان خونین خود
طعام معطر تناول می کند.

تنها سالیان بعد
خانواده و رفقای باقی
فقدان آنها را
به جامعه اطلاع دادند.
تقویم ملی ورقهای آن سالها را
در باد نسیان میرفت تا گم کند-
ولی حافظه ملی با پچ پچ همسایه ها
آن اوراق تاریک تاریخ را بازسازی کرد.

روزی در دادگاه نور و عدالت
آن اوراق شرف و انسانیت
عرضه خواهند شد تا حقیقت
در برابر خورشید بدرخشد.

021512