و تو بودی که کلام را قطره جوهری دادی

برای گونتر گراس و کلامش

می تواند تصوری باشد،
اگر واقعیت از آفتاب پنهان شده باشد
و آبِ هزار نهر از کنار آن عبور نکرده باشد .

می تواند تصوری باشد ،
اگر رقصِ رقاصان معرکه زیستِ
با شام شب و خورشی خوش رنگ در یک کاسه نباشد .

می تواند تصوری باشد ،
اگر می شد که مردان بر صندلی یله داده آرام نخفته باشند
و حقیقت در صندوقچه جادوگران هزار چهره جای نداشته باشد .

می تواند تصوری باشد،
اگر که من کر باشم و تو کور
و دیگران سرگردان در فاصله کوری و کری .

می تواند تصوری باشد ،
اگر جاده از خشم باروت خاکستری نشده باشد
و بیابان را آبِ تاول پاهای برهنه آبیاری نکرده باشند .

می تواند تصوری باشد ،
اگر تو کلام را قطره جوهری نداده بودی
و دیگران قطره خونی بر خنجری از غلاف بدر نیامده ندیده بوده باشند .

«« وتو بودی که کلام را قطره جوهری دادی »»

رضا بایگان - المان ۱۶.۴.۲۰۱۲