آرام آرام ، باران زمین تنم را خیس می کند

می دانی!
آنگاه که
آرام آرام ، باران زمین تنم را خیس می کند
بویی را به یاد می آورم ،
و
می پرسم در این خانه بهاری امید ،
چه بویی دلربایی پیچیده است ؟
از کجا می آید ؟
تا اینکه حس می کنم
تنم بوی نمناک دوست داشتنت را گرفته است ،
آری !
این بو ،
مرا با تو به مهمانی بهار شدن دوست داشتن
دعوت می کند .

کامروز حسنی / 91