بلور تُرد

به گوشه گوشه ی هستی شراب شعر بپاش
بلور تُرد تنش را از عاشقی بتراش

بیا و پنجره ها را به شادمانی شوی
و روز و شب به هوای زمان آبی باش

و گر که نیست مجالی به وسعت پرواز
به بال نغمه ی سرخی نهفته را کن فاش

بگو...! کلام نشانت دهد روال عروج
به رغم غلظت وَهـم وتعدّد اوباش

بدان که شعربه نرمی مسیر خود یابد
ورای تقیه ی زهد و رذالت کلّاش

از او رموز رها بودن و شدن آموز
بدونِ"شاید" و "اما" ،" نباید" و " ای کاش"

ببین بهار خزیده به عمق خاک خموش
بگو هر آن چه که خواهی مترس از پرخاش

که آن که حکم دهدت بر سکوت می ترسد
کریه چهره ی او را به واژه ها بخراش

قلم بهاری است و به کار گفتن شوق
از این طراوت صادق کمی به هستی پاش

ویدا فرهودی
بهار ۱۳٩١