در اُفت و خيز آفتابی حرکت

اينک شکوه تشنگی ات را بردار
و حرص آب را
به زمين
بُگْذار.

با تو
کلام چشمه، وسوسه ی راه است.
اين، چشمه نيست
نيست ـ
نه!
اين
چاه است.

اينک شکوه تشنگی ات را بردار
و خويش را
ـ برهنه و تفتيده ـ
بر اُفت و خيز آفتابی حرکت
بسْپار.

٭

در انتهای راه
شايد به انتظار تو باشند
آنان که شوق جاری چشمان خويش را
با بوسه يی
به کام عطشناکی تو
می پاشند!


۸ اسفند ۱۳۶۵

(از دفتر نداشته ی شعر های گم شده)
http://www.ghoghnoos.org