در گذار بهار

بر سراپرده ی گلگشت ِ بهار،
وه ، چه زیبا شده ای !
عمر چون توسن ِ توفان به دمی می گذرد
فرصتت باد ، فریبا شده ای !
دیدی آخر نفس ِ سرد ِ خزان ،
در تن ِ نازک ِ گل در نگرفت ؟
تاب ِ تابیدن ِ خورشید نداشت ،
برگکی هم به تطاول همه در بر نگرفت ؟
بلبلان ، مست ، ز هر شاخه سراینده زبان؛
من کنارت تنها ،
بنشسته به نگاهی نگران ....
***
بگشا پنجره را !
سر برون آر ز تاریکی ِ تنهایی ِ خویش !
دیده از پرتو ِ خود تابان کن !
قاصدک های تمنای نگاهم
همه از شور ِ بهار ،
گرد ِ خورشید ِ رخت رقصانند
تا به قهر از بَر ِ من ، چهره به سر ، گردانی ،
از نسیم ِ سر ِ مویت همه سرگردانند
محو ِ دیدار ِ تو ، غلتان به فضا ،
بوسه زن ، گرد ِ لبت گردانند
چه شود گر نفس از عطر ِ چمن افشانی ،
بشکفانی پی ِ شان ،
تا ؛ ره آورد ِ من آرند
ز بوی تو نشان ؟
بگشا پنجره را
کی ببینم روزی ،
داده باشی غم ِ خاموشت را ،
به هیاهوی ِ پر ِ زنجره ها ؟
بگشا پنجره را !

م ــ زیبا روز
خوانش شعر با صدای بهمن شریف
http://www.youtube.com/watch?v=-mBBlX0kkHk