نوروزان
زندگی گاهی بهاری می كند
دل کبوتر می شود
هی بی قراری می كند.
بیشه خوشبو می شود
از نفس های دو تا آهوی آه
هدهدی، می نوشد از لب های برکه،عطر ماه.
ابرکی زرینه کاکل
بر فراز خاکریزی خفته مست.
باد می گردد برهنه
در میان نور و نی.
داركوبی نغمه های زندگی را می زند مستانه بر طبل درخت.
شاه جنگل، جغد،
می نشیند بر فراز كنده ای بر روی تخت.
دست های آدمی،
چون شاخه های كاج باغ
لانه می بندد برای جوجه های یك كلاغ.
نرگسی، عاشق شده بر زلف چوپانی جوان
سیب سرخ عشق
می چرخد میان آسمان.
زندگی، چون رود، جاری می شود
گل گل جانت، بهاری می شود
آدمی، شادی كنان، چون آبشار
شرشر جانش، فشاند بر بهار.
زندگی آبی عریان می شود
آدمی رقصان چو نور
آدمی خندان چو رنگ
شاد شادان
شاد شادان
شاد شادان می شود
قطره ای،
از قطره های مست باران می شود.
**
شادانه
هم شادى كاشى هاى اصفهان
هم شراب شیطان نیشابور است،
این بامداد بهارى،
كه چكه چكه مى چكد
بر بال بنفشه ها
***
بهاری
این لاله را
کدام خدا
با مُشک و می
نقاشی کرده است!
**
بهار آبیدر
باران که بودم
یک بار چکیدم
بر برگ هاى یک شقایق
در کردستان.
حالا سال هاست
من و آبیدر
با هم بهار مى شویم.
***
نوروز آمد
ازپیاله ی نورانی نارون
درنایی آب می نوشد
و باد برایش
تنبوری خوشبو می نوازد.
***
ریحانی
هر شب که ماه می ریزد
از این آسمان سیاه
من در رویای پنجره ریحان می کارم
و می دانم
در یک سپیده ی ناگهان
نخستین چلچله
بر شیشه نوک می زند!
می دانم!
*
پرنده
از بال بنفشه ها بهار بارید
پرنده ها نوشیدند
یکی شد، سینه سرخ
یکی سبزقبا
یکی هم تو،
زردِ ملیجه!
سبز باشید
نظرات خوانندگان:
انسانگرایی
بیژن باران 2012-03-20 19:11:44
|
کویر شاعری فرهیخته، بااحساس، پرکار است. در شعر زیر روی شادی و انسان در طبیعت مکث می کند. او با تصویر سازی، صوت سازی، حسیات دیگر- شادی و نوگرایی را تداعی می کند. او با این ژرفنگری انسانگرای مدرن گامی سترگ در ادبیات فارسی بر می دارد. در ادبیات فارسی غالبا مرثیه و مدح یا مرگ و نفرین سنت غالب در گذشته اند. در شعر پسامدرن کنونی، ردیف عبارات کتره ای مد شده است. از اینرو شعر کویر کبیر بوده؛ با تلفیق فردیت/ مفردات و مطلقات/ مجردات شعرش در شمار اشعار مانای فارسی است.
|
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
