صدای تو

به مهرانگيز رساپور (م. پگاه)

مگر صدای ِ اُم کلثوم
بيخ آن گلو را بوسيده است
که طنين طرارانه‌اش
مثل قصه‌های هزار و يک شب
راز خواب را
از پلک‌های من ربوده است
و حالا جا و بيجا
چون عريانی آب و ستاره
دستی به شدت
رو شده دارم
و گريه‌های ساده‌ام را
- حتا ساده ‌تر-
کودکان دبستانی هم نقاشی می‌کنند


خاتونِ گيسو و باد و گريز!
ما که با همان واژه‌ی اول
به تو باخته‌ايم

ديگر به هيچ نازی نيازی نيست
تا عريا‌ن ترم کنی
که چنان چول چول می‌گذرم
که پاييز
از ويرانی‌ام
گريه‌اش می‌گيرد