در ميدان صداي بهار
با گيتار مي خواندم اين ترانه را :
اي!
روزهاي سبز سربلندي صبور باشيد!
شكوفه هاي درخت فصل سرد سكوت ،
دوباره از راه مي رسند ،
مبادا!
با خواب رفتگان همخانه شويد،
كه خواب بيداري ما را به تيره راه خواب ببرد ،
مگر نمي دانيد؟!
آن درخت ،
همسايه سكوت است نه خواب رفتگان ،
آري !
تا آب آگاهي در رگ هايمان جاريست
عطش خواب رفتگان
به خواب كردن ما باقيست ،
بيداري در اين خانه
بي صدايي نيست ،
هم صدايي در
خاموش كردن چراغ جهل همسايه هاست .
كامروز حسني ، بهمن 90
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
