حجم گيج

ای عشق جاودانه ی من ای شعر
باز اين منم که سوی تو می آيم
باز اين منم که گونه ی خيسم را
بر گونه های سبز تو می سايم

باز اين منم که در ته اين بن بست
از يادهای گمشده سرشارم
باز اين منم که لب به لب از ترديد
از هر چه هست و نيست در آزارم

تنها تويی که در دل اين غربت
دست مرا به حوصله می گيری
تنها تويی که در شب تاريکم
روشن ترين نشانه ی تقديری

رنگين کمان واژه ی من ای شعر
در من جنون حوصله افسرده
ديری است، دير ... ياد خدا هم آه ...
در يادهای خسته ی من مرده ...

ديری است پر کشيده ز من رؤيا
شب ها سرم به دامن کابوس است
از روزهای خود چه بگويم ؟ چه ؟
سوداگرم که سود من افسوس است

بگذار تا به دوش تو بگذارم
سر را که حجم گيج و تب آلودی است
سر را که آزمون سياووش است
سر را که شعله زار پُر از دودی است

در باورم که عطر طبيعت داشت
ناباوری نشسته به فرمان است
نفرين به هر صداقت و يکرنگی
آری که هر چه که می کشم، از آن است

شب هم گذشت ... از من و از اين شب
طرحی به روی دفتر من باقی است
صبحی دگر دميده و می پويم
راهی که باز راه به جايی نيست ...


Pirayeh163@hotmail.com